Bir Profesör kardeşimiz anlatiyor:
" Amerika ' da master yaptığım yıllarda,çalıştığım üniversitenin yemek salonu açık büfe şeklindeydi.Herkes dilediği yemekten istediği kadar alabiliyordu. Yemekhanenin kapısında " Take what you need. Eat what you take " ( Yiyeceğin kadar al, aldığını da ye ) diye yazmakta idi.
Bir gün aynı masada yemek yediğimiz Çinli bir arkadaşı, tabağında kalan son pirinç tanesini almaya çalışırken görünce dayanamadim ; denemek için dedim ki :
" Bir pirinç tanesi için neden bu kadar uğraşıyorsun?Bırak tabakta kalsin. " Çinli arkadaşın verdiği cevap çok düşündürücüydü:
" Her Çinli bir pirinç tanesi israf etse,Çin nüfusu ile çarp bakalım,kaç ton pirinç yapar? Biz kalabalık bir ülkeyiz,israf etme lüksümüz yoktur." dedi.
Yine denemek için dedim ki :
" Şu anda Çin ' de değil Amerika ' dasın. Tabağında bırakacağın pirinç tanesi Çin ' i değil, Amerika ' yi zarara uğratacaktir " . Bu sözlerim karşısında güldü ve şöyle cevap verdi:
" Yaşadığım ülke olan Amerika ' yı bu şekilde zarara uğratmak onurlu bir davranış olmaz."
Çinli arkadaşı bu onurlu davranışından dolayı tebrik ettim ve düşüncesini paylaştığımı söyledim. Islam dininin bu konudaki, * " Yiyiniz içiniz, fakat israf etmeyiniz. Çünkü Allah israf edenleri sevmez " * buyruğunu açıkladım. Çok hoşuna gitti.Tam o sırada, Ürdünlü Müslüman bir arkadaş tabağındaki yemek artıklarını çöp sepetine boşalttı. Bunu gören Çinli arkadaş Ürdünlü ' yü göstererek :
" O Müslüman değil mi? " dedi. O kadar üzüldüm ki, ne diyeceğimi bilemedim. "
Bu ibret verici örnekten hareket ederek, bir defa daha nefsimize bakalım, aile ferdlerimize bakalım, toplumumuza bakalım ve nihayet İslam ümmetine bakalım. Bir yanda vur patlasın çal oynasın israf içinde hayat süren insanlarımız, bir yanda aç, biçare açlık çizgisinin de altında yaşamaya çalışan insanlarımız. Değil sadece Müslüman fakirlerin derdine koşmak, bütün insanlığın derdi ile hem hal olmakla yükümlü olması gereken Müslüman, bugün sadece kendi nefsine düşmüş. Çılgınca israfın içinde yaşıyor. Şairin dediği gibi " Siz hayat süren leşler, sizi kim diriltecek? " ihtarı bizi ne kadar ilgilendiriyor dersiniz?
Yeni bir dirilişe muhtacız. Hergün kullandığımız sudan başlamak üzere yiyecek, içecek, giyecek ve her türlü ev eşyamızla kadar israfa son vermeliyiz. Bu bir adab işi, bu bir eğitim işi. Bu sebeple eğitimcilerimize, hoca efendilerimize, vaiz kardeşlerimize, medyada görev yapan kardeşlerimize ve sivil toplum kuruluşlarımıza önemli ve sürekli görevler düşmektedir.
* A ' raf suresi, ayet31
" Amerika ' da master yaptığım yıllarda,çalıştığım üniversitenin yemek salonu açık büfe şeklindeydi.Herkes dilediği yemekten istediği kadar alabiliyordu. Yemekhanenin kapısında " Take what you need. Eat what you take " ( Yiyeceğin kadar al, aldığını da ye ) diye yazmakta idi.
Bir gün aynı masada yemek yediğimiz Çinli bir arkadaşı, tabağında kalan son pirinç tanesini almaya çalışırken görünce dayanamadim ; denemek için dedim ki :
" Bir pirinç tanesi için neden bu kadar uğraşıyorsun?Bırak tabakta kalsin. " Çinli arkadaşın verdiği cevap çok düşündürücüydü:
" Her Çinli bir pirinç tanesi israf etse,Çin nüfusu ile çarp bakalım,kaç ton pirinç yapar? Biz kalabalık bir ülkeyiz,israf etme lüksümüz yoktur." dedi.
Yine denemek için dedim ki :
" Şu anda Çin ' de değil Amerika ' dasın. Tabağında bırakacağın pirinç tanesi Çin ' i değil, Amerika ' yi zarara uğratacaktir " . Bu sözlerim karşısında güldü ve şöyle cevap verdi:
" Yaşadığım ülke olan Amerika ' yı bu şekilde zarara uğratmak onurlu bir davranış olmaz."
Çinli arkadaşı bu onurlu davranışından dolayı tebrik ettim ve düşüncesini paylaştığımı söyledim. Islam dininin bu konudaki, * " Yiyiniz içiniz, fakat israf etmeyiniz. Çünkü Allah israf edenleri sevmez " * buyruğunu açıkladım. Çok hoşuna gitti.Tam o sırada, Ürdünlü Müslüman bir arkadaş tabağındaki yemek artıklarını çöp sepetine boşalttı. Bunu gören Çinli arkadaş Ürdünlü ' yü göstererek :
" O Müslüman değil mi? " dedi. O kadar üzüldüm ki, ne diyeceğimi bilemedim. "
Bu ibret verici örnekten hareket ederek, bir defa daha nefsimize bakalım, aile ferdlerimize bakalım, toplumumuza bakalım ve nihayet İslam ümmetine bakalım. Bir yanda vur patlasın çal oynasın israf içinde hayat süren insanlarımız, bir yanda aç, biçare açlık çizgisinin de altında yaşamaya çalışan insanlarımız. Değil sadece Müslüman fakirlerin derdine koşmak, bütün insanlığın derdi ile hem hal olmakla yükümlü olması gereken Müslüman, bugün sadece kendi nefsine düşmüş. Çılgınca israfın içinde yaşıyor. Şairin dediği gibi " Siz hayat süren leşler, sizi kim diriltecek? " ihtarı bizi ne kadar ilgilendiriyor dersiniz?
Yeni bir dirilişe muhtacız. Hergün kullandığımız sudan başlamak üzere yiyecek, içecek, giyecek ve her türlü ev eşyamızla kadar israfa son vermeliyiz. Bu bir adab işi, bu bir eğitim işi. Bu sebeple eğitimcilerimize, hoca efendilerimize, vaiz kardeşlerimize, medyada görev yapan kardeşlerimize ve sivil toplum kuruluşlarımıza önemli ve sürekli görevler düşmektedir.
* A ' raf suresi, ayet31