Dünyaya gelmeden önce sana soruldu “gitmek istiyor musun?” diyesense kendinden emin bi şekilde “evet” dedin
Yaşamı kabul etmiştin hiç düşünmeden
Sonra gözlerini ilk açtığında, dünyada buldun kendini,
orda ki herkeste kabul etmişti yaşamayı,tıpkı senin gibi
Etrafında tanımadığın insanlar,bilmediğin bi dilde konuşuyorlardı ama sen de yavaş yavaş uyum sağlamaya başlıyordun
Onlar gibi konuşup onlar gibi hareket ediyordun …
Önce ilk kelimeleri söyledin,ilk adımlarını attın,her şeyden habersiz saf ve temiz yüreğinle
Saatler,günler ve yıllar geçti okul çağına geldinBazen dayak yedin bazen sevildinHatta sınıf başkanı bile oldunNe mutluluk verici şeylerdi o zaman ,
çünkü o zaman çocuktunYaşam zevk ve sefadan ibaretti
Yaş büyüdükçe yükünde arttı13-14 yaşlarında artık bir gençtin
ve yine mutluydunAma o günlerde geçti…
Büyüdün büyük adam oldun ! zorluklarda bi garip oldu sanki,
büyük göründü gözünde bazen isyan ettin
“niçin yaşıyorum bunları?” diye bazen de her şeye göğüs gerdin…
sende biliyorsunDünyaya gelmeden önce,neleri yaşayacağın anlatılmıştıZaman bu,geçip gidiyor hayatı da zorlaştırıyordu ;
pişmanlıklar, kızgınlıklar git gide artıyorduYenilgiler seni daha çok yorduAradın aklındaki soruların cevaplarınıSinirleniyordun
çünkü hayatın istediği gibi yönlenmiyorduBiri seni itekleyip duruyorduama hiç arkana bakmadın kim bu diye
Çünkü zaten kolay yolu bulduğunu sanıyordun
her şeyin sebebi kader(!)
İsyan ettin hiç düşünmedinHep “ben ne yaptım ki ?” deyip durdunYerinde saydın hatta geriledinNiye beni dünyaya gönderdin diye bağırdın bazen,sana bu dünyayı cennet şekliyle verip,cehenneme çevirdiğin Yaradan’a
Ama hem sen istemiştin hem de unutmuştun emanetlerin asıl sahibiniVe ölüm kapını çaldı! O zaman fark ettinhatırladın her şeyiSana hayatın boyunca verilen şansları geri çevirmene rağmen yüzsüz bir şekilde bir şans daha istedinAma hakların bitmişti ve yerin belliydi…
Önce yaşamayı kabul ettin,sonra yaşam zevkine kapılıp asıl hesabı unuttun
Peki ya siz ,diğerleri ;ansızın kapınızı çalan ölümü,
içeri davet etmeye,HAZIR MISINIZ?
iktibas
Yaşamı kabul etmiştin hiç düşünmeden
Sonra gözlerini ilk açtığında, dünyada buldun kendini,
orda ki herkeste kabul etmişti yaşamayı,tıpkı senin gibi
Etrafında tanımadığın insanlar,bilmediğin bi dilde konuşuyorlardı ama sen de yavaş yavaş uyum sağlamaya başlıyordun
Onlar gibi konuşup onlar gibi hareket ediyordun …
Önce ilk kelimeleri söyledin,ilk adımlarını attın,her şeyden habersiz saf ve temiz yüreğinle
Saatler,günler ve yıllar geçti okul çağına geldinBazen dayak yedin bazen sevildinHatta sınıf başkanı bile oldunNe mutluluk verici şeylerdi o zaman ,
çünkü o zaman çocuktunYaşam zevk ve sefadan ibaretti
Yaş büyüdükçe yükünde arttı13-14 yaşlarında artık bir gençtin
ve yine mutluydunAma o günlerde geçti…
Büyüdün büyük adam oldun ! zorluklarda bi garip oldu sanki,
büyük göründü gözünde bazen isyan ettin
“niçin yaşıyorum bunları?” diye bazen de her şeye göğüs gerdin…
sende biliyorsunDünyaya gelmeden önce,neleri yaşayacağın anlatılmıştıZaman bu,geçip gidiyor hayatı da zorlaştırıyordu ;
pişmanlıklar, kızgınlıklar git gide artıyorduYenilgiler seni daha çok yorduAradın aklındaki soruların cevaplarınıSinirleniyordun
çünkü hayatın istediği gibi yönlenmiyorduBiri seni itekleyip duruyorduama hiç arkana bakmadın kim bu diye
Çünkü zaten kolay yolu bulduğunu sanıyordun
her şeyin sebebi kader(!)
İsyan ettin hiç düşünmedinHep “ben ne yaptım ki ?” deyip durdunYerinde saydın hatta geriledinNiye beni dünyaya gönderdin diye bağırdın bazen,sana bu dünyayı cennet şekliyle verip,cehenneme çevirdiğin Yaradan’a
Ama hem sen istemiştin hem de unutmuştun emanetlerin asıl sahibiniVe ölüm kapını çaldı! O zaman fark ettinhatırladın her şeyiSana hayatın boyunca verilen şansları geri çevirmene rağmen yüzsüz bir şekilde bir şans daha istedinAma hakların bitmişti ve yerin belliydi…
Önce yaşamayı kabul ettin,sonra yaşam zevkine kapılıp asıl hesabı unuttun
Peki ya siz ,diğerleri ;ansızın kapınızı çalan ölümü,
içeri davet etmeye,HAZIR MISINIZ?
iktibas
(