Abdurrahman Tafzuncî “rahmetullahi aleyh” Bu zat, bir sohbetinde buyurdu: (Kork Allahtan. Her günâhı “Ateş” bil, hiç ayrılma “Takvâ”dan.
Herkesin tadacağı, çâre bulamadığı,
“Ölüm” için, şimdiden iyi yap hazırlığı.
Aksi halde üzülür ve “Eyvâh!” dersin, fakat,
O gün sana kimseden erişmez bir menfaat.
“İyi insan” odur ki, takvâ üzre olur hep.
Süslemiştir o kulu tevâzû, hayâ, edeb.
Yaptığı “Günâh”ları düşünür ince ince.
Bunların affı için, tövbe eder gün gece.
Öyle kaplamıştır ki bu “Günâh derdi” onu,
Düşünemez gayrinin günâh ve kusûrunu.
O, devamlı bakarak “Günâh” ve “Kusûr”una,
Der ki: (Nasıl çıkarım Allahın huzûruna?)
“Allah korkusu” ile ağlar, inler ve titrer.
“Âhiret hesâbı”nı, o kendine dert eder.
O, her bir âzâsını, korur “Günâh” yapmaktan.
Zîrâ çok korkmaktadır cehennemde yanmaktan.)
Derdi ki: (Bir insanın, hevâ ve hevesine,
Uyarak iş yapması, zulümdür kendisine.
İşlediği günâhı “Küçük” görse o şâyet,
Olamaz onun için bundan büyük felâket.
Kim bu gün hiç korkmadan işlerse eğer günâh,
Cehenneme atılır âhirette mâzallah.
“Ateş” deyip geçmeyin, düşünün bunu biraz.
Cehennem ateşine dayanmak mümkün olmaz.
“Mü’min”, iyi öğrenir, önce ilmihâlini,
Sonra da buna göre düzeltir her hâlini.
Eğer “Günâh” işlerse, üzülür, kalbi yanar.
Unutmaz o günâhı tâ ölünceye kadar.
“Ben Rabbime nasıl da karşı geldim?” diyerek,
Pişmân olur ve ağlar göz yaşları dökerek.
Çeker ki gün ve gece kendisini hesâba,
Düşmesin âhirette cehenneme, azâba.
Büyükler buyurur ki: “Haram, ateş gibidir”.
Cehennemin ateşi, hele çok şiddetlidir.
“Haram” şey konuşursan, “Ateş” yemiş olursun.
“Haram” yersen, mîdeni “Ateş”le doldurursun.
Bir “Haram”a bakarsan, bilmiş ol ki o dahî,
Yarın bir “Ateş” olup, yakar seni Vallahi.)
Herkesin tadacağı, çâre bulamadığı,
“Ölüm” için, şimdiden iyi yap hazırlığı.
Aksi halde üzülür ve “Eyvâh!” dersin, fakat,
O gün sana kimseden erişmez bir menfaat.
“İyi insan” odur ki, takvâ üzre olur hep.
Süslemiştir o kulu tevâzû, hayâ, edeb.
Yaptığı “Günâh”ları düşünür ince ince.
Bunların affı için, tövbe eder gün gece.
Öyle kaplamıştır ki bu “Günâh derdi” onu,
Düşünemez gayrinin günâh ve kusûrunu.
O, devamlı bakarak “Günâh” ve “Kusûr”una,
Der ki: (Nasıl çıkarım Allahın huzûruna?)
“Allah korkusu” ile ağlar, inler ve titrer.
“Âhiret hesâbı”nı, o kendine dert eder.
O, her bir âzâsını, korur “Günâh” yapmaktan.
Zîrâ çok korkmaktadır cehennemde yanmaktan.)
Derdi ki: (Bir insanın, hevâ ve hevesine,
Uyarak iş yapması, zulümdür kendisine.
İşlediği günâhı “Küçük” görse o şâyet,
Olamaz onun için bundan büyük felâket.
Kim bu gün hiç korkmadan işlerse eğer günâh,
Cehenneme atılır âhirette mâzallah.
“Ateş” deyip geçmeyin, düşünün bunu biraz.
Cehennem ateşine dayanmak mümkün olmaz.
“Mü’min”, iyi öğrenir, önce ilmihâlini,
Sonra da buna göre düzeltir her hâlini.
Eğer “Günâh” işlerse, üzülür, kalbi yanar.
Unutmaz o günâhı tâ ölünceye kadar.
“Ben Rabbime nasıl da karşı geldim?” diyerek,
Pişmân olur ve ağlar göz yaşları dökerek.
Çeker ki gün ve gece kendisini hesâba,
Düşmesin âhirette cehenneme, azâba.
Büyükler buyurur ki: “Haram, ateş gibidir”.
Cehennemin ateşi, hele çok şiddetlidir.
“Haram” şey konuşursan, “Ateş” yemiş olursun.
“Haram” yersen, mîdeni “Ateş”le doldurursun.
Bir “Haram”a bakarsan, bilmiş ol ki o dahî,
Yarın bir “Ateş” olup, yakar seni Vallahi.)