Resulullah’a (aleyhisselam) peygamberlik vazifesi verilmiş, Mekke-Medine dönemi derken üzerinden yıllar geçmişti. Nihayet Cenab-ı Hakk, Resulü’ne öz yurdu olan Mekke’nin fethini nasip etmişti. Mekke’nin fethi gerçekleşince, Hevazin ve Sakif kabilelerinin içlerine korku düştü. Resulullah’ın kendilerine doğru yürüyeceğini zannediyorlardı. Bu korkuyla, Resulullah’ın kendi içlerinde emzirdiği kimseler olan Beni Sad b. Bekr kabilesiyle birlikte Hevazin, Sakif, Nesr kabileleri de birleşerek yanlarına mallarını, kadın ve çocuklarını alarak savaşmak için Müslümanlara karşı hazırlık yapmaya başladılar. Resulullah (aleyhisselam) bu hazılığı haber alınca, Mekke’den on bin kişilik bir kuvvetle onların üzerine yürüyerek Hevazin’de onları bozguna uğrattı. Savaş bitince, birtakım ganimet ve esirler ele geçirilmişti. Esirler arasında Rasulullah’a küçükken bakan süt kardeşi Şeyma da vardı. Ashabın yanına sokularak, “ben sizin Efendiniz’in kız kardeşiyim.” Dedi.
Onu Resulullah’ın huzuruna getirdiklerinde, “Ben senin kız kardeşinim.” dedi. Aradan uzun yıllar geçtiği için Resulullah, Şeyma’yı tanıyamamıştı. Şeyma (r.anha), Resulullah’a diğer süt kardeşleri Abdullah ve Ense’yi hatırlattı. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve selem), “Peki, buna işaret bir şey var mı?” diye sordu. Şeyma (r.anaha) da, “Sırtımda yere çömeldiğim bir sırada bıraktığın bir yara izi var. Siler vadisinde, biz ailemizin davarlarını otlatıyorduk. O zaman benim babam, senin de babandı. Benim annem senin de annendi; sana ben de bakmıştım. Hatırladın mı şimdi Ya Resulullah?” dedi.
Resulullah (sallallahu aleyhi ve selem) izi görünce onu tanıdı. “hoş geldin” diyerek hırkasını yere serip üzerine oturttu. Mübarek gözleri yaşlandı. Süt anne ve süt babasının durumlarıanı sordu. Şeyma, onların daha önce ölmüş olduklarını haber verdi. Resulullah (aleyhisselam) ona, “Eğer kavmine dönmek istersen seni göndereyim, istersen itibarlı ve sevilen biri olarak burada kal.” dedi.
Şeyma (r.anha): “Ben dönmek istiyorum, bana ihtiyacım olan şeyleri verip beni kavmimimn yanına geri gönder.” dedi ve Müslüman olup Resulullah’ı bir kez daha sevindirdi. Resulullah (aleyhisselam) ona birçok ganimet verdi ve kavmine gönderdi. Şeyma (r.anha) da, Resulullah’ın küçüklüğünde ona oynatırken söylediği şiiri hatırlatıp okudu: “ Ey Rabbimiz, Muhammed’i bize bırak ki, onun delikanlılığını göreyim. Sonra onu itaat edilen bir efendi göreyim. Düşmanlarının ve hasetçilerinin yüzüstü geldiklerini göreyim. Ona, ebediyen devam eden bir şeref ve izzet ver.”
Şeyma’nın (r.anha) küçükken söylediği şiir ve duası, Allah (celle celalühü) katında kabül görmüştü. Duasının kabul edildiğini Allah (celle celalühü) ona da göstermişti.
