Kendi halinde bir tüccardi. Bir gün kumaslari gemiye yükledi.
Endonezya`ya gitti ve oraya yerlesti.
Isini orada devam ettirdi.
Kumaslari kaliteliydi.
Tam da o bölge halkinin aradigi cinstendi.
Kendisi kanaat sahibi bir insandi tüccarin.
Kazanci az olsun, temiz olsun düsüncesindeydi.
Bir gün geç geldi is yerine.
Ama kasada fazlaca para vardi.
Belli ki tezgâhtar iyi bir kâr elde etmisti sattigi mallardan.
Merak etti, sordu:
Hangi kumaslardan sattin?
Su kumastan efendim.
Metresini kaça verdin?
On akçeye.
Nasil olur?" diye hayret etti, tüccar.
Bes akçelik kumasi on akçeye nasil satarsin?
Bize hakki geçmis adamcagizin.
Görsen tanirmisin onu?
Tezgahtar gitti, müsteriyi buldu, getirdi.
Dükkân sahibi müsteriyi karsisinda görür görmez,
helâllik istedi ve fazla parayi müsteriye uzatti.
Müsteri sasirmisti.
Böyle bir durumla ilk defa karsilasiyordu.
Ne demekti hakkini helâl et?
Olay kisa sürede dilden dile dolasti.
Çok geçmeden kralin kulagina kadar vardi.
Sonunda kral kumas tüccarini saraya çagirdi ve sordu:
Sizin yaptiginiz bu davranisi daha önce biz ne duyduk, ne de gördük.
Bunun asli nedir?
Ben, dedi tüccar, Müslüman`im.
Islâm dini böyle emreder. Müsterinin bana hakki geçmisti.
Dolayisiyla kazancima haram girmisti. Ben sadece bir yanlisi düzelttim.
Kral,Islâm nedir, Müslümanlik nedir? gibi pes pese sorular sordu.
Tüccar, birer birer sorularini cevapladi.
Kral ilk defa duyuyordu böyle bir dinin varligini.
Fazla zaman geçirmeden Islâm`i kabul etti.
Daha sonra kisa süre içinde de halk Müslüman oldu.
250 milyonluk nüfusa sahip olan bugünkü Endonezya`nin
Müslümanligi kabul etmesindeki sir sadece bes akçelik bir kumas ve hakkaniyete uygun küçük(!) bir davranis idi...
Yapilan tek sey vardi sadece:
Inandigi gibi yasamak, sahip oldugu güzellikleri çevresiyle paylasmakti.
Efendimizin müjdesi herkese açik:
"Dogru ve güvenilir tüccar,
Kiyamet gününde peygamberler, siddiklar (dogrular) ve sehitlerle
beraberdir."
Yani, asil olan söz dili degil, hal diliydi.
Konusmaktan çok yasamakti.
Inandigi gibi anlatmaktan ziyade inandigi gibi yasamakti...
Herkes üzerine düseni yapsin, isteyen dersini alsin,
isteyen dostlarina göndersin bu mesaji, isteyen de silip atsin...
Ameller niyetlere göre degerlendirilir nihayetinde.
Endonezya`ya gitti ve oraya yerlesti.
Isini orada devam ettirdi.
Kumaslari kaliteliydi.
Tam da o bölge halkinin aradigi cinstendi.
Kendisi kanaat sahibi bir insandi tüccarin.
Kazanci az olsun, temiz olsun düsüncesindeydi.
Bir gün geç geldi is yerine.
Ama kasada fazlaca para vardi.
Belli ki tezgâhtar iyi bir kâr elde etmisti sattigi mallardan.
Merak etti, sordu:
Hangi kumaslardan sattin?
Su kumastan efendim.
Metresini kaça verdin?
On akçeye.
Nasil olur?" diye hayret etti, tüccar.
Bes akçelik kumasi on akçeye nasil satarsin?
Bize hakki geçmis adamcagizin.
Görsen tanirmisin onu?
Tezgahtar gitti, müsteriyi buldu, getirdi.
Dükkân sahibi müsteriyi karsisinda görür görmez,
helâllik istedi ve fazla parayi müsteriye uzatti.
Müsteri sasirmisti.
Böyle bir durumla ilk defa karsilasiyordu.
Ne demekti hakkini helâl et?
Olay kisa sürede dilden dile dolasti.
Çok geçmeden kralin kulagina kadar vardi.
Sonunda kral kumas tüccarini saraya çagirdi ve sordu:
Sizin yaptiginiz bu davranisi daha önce biz ne duyduk, ne de gördük.
Bunun asli nedir?
Ben, dedi tüccar, Müslüman`im.
Islâm dini böyle emreder. Müsterinin bana hakki geçmisti.
Dolayisiyla kazancima haram girmisti. Ben sadece bir yanlisi düzelttim.
Kral,Islâm nedir, Müslümanlik nedir? gibi pes pese sorular sordu.
Tüccar, birer birer sorularini cevapladi.
Kral ilk defa duyuyordu böyle bir dinin varligini.
Fazla zaman geçirmeden Islâm`i kabul etti.
Daha sonra kisa süre içinde de halk Müslüman oldu.
250 milyonluk nüfusa sahip olan bugünkü Endonezya`nin
Müslümanligi kabul etmesindeki sir sadece bes akçelik bir kumas ve hakkaniyete uygun küçük(!) bir davranis idi...
Yapilan tek sey vardi sadece:
Inandigi gibi yasamak, sahip oldugu güzellikleri çevresiyle paylasmakti.
Efendimizin müjdesi herkese açik:
"Dogru ve güvenilir tüccar,
Kiyamet gününde peygamberler, siddiklar (dogrular) ve sehitlerle
beraberdir."
Yani, asil olan söz dili degil, hal diliydi.
Konusmaktan çok yasamakti.
Inandigi gibi anlatmaktan ziyade inandigi gibi yasamakti...
Herkes üzerine düseni yapsin, isteyen dersini alsin,
isteyen dostlarina göndersin bu mesaji, isteyen de silip atsin...
Ameller niyetlere göre degerlendirilir nihayetinde.