Evliyâyı çok severdi
Timur Hân’ın babası Emîr Toragay Hân olup, sâlih bir Müslümandı. Seyyid Emîr Külâl’in talebesiydi hem de.
O da, oğlu “Timur”u çok iyi yetiştirmiş, büyüklerden “Şemseddîn-i Gilâl”i hoca tâyin etmişti kendisine.
Babası vefat edince, yerine hâkan oldu.
Belh’in emîriydi yâni.
O da babası gibi âlim ve velîleri çok sever ve sayardı.
Bir gün, hocasıyla birlikte “Seyyid Emîr Külâl” hazretlerinin ziyaretine gittiler.
Yolda, koyun götüren birine rastlayıp, onu da aldılar yanlarına.
Meğer o da aynı zâta gidiyormuş.
Ve hediye olarak “Koyun” götürüyormuş.
Nihâyet köye vasıl oldular.
Ama o zâtın evini bilmiyorlardı.
Sormak için kimsecikler de yokta ortalıkta.
- Ne yapalım? diye düşünürlerken, yanlarına “nurlu bir zât” geldi.
Ve onları alıp götürdü dergâha.
O zât, “Seyyid Emîr Külâl”in kendisiymiş meğer.
Onlar bunu öğrenince, çok üzülüp;
- Affedin efendim, sizi tanımadık, dediler.
Onlara sevgiyle bakıp;
- Garip bir Allah dostunu ziyârete çıkanlara, Allah yardım eder, buyurdu.
Oturup sohbet ettiler.
Hediye getirilen “Koyun” kapıda dururken, kaçıp gitmiş o arada.
Sahibi, onu yakalamak için gidiyordu ki, büyük velî;
- Dur, gitme! buyurdu. a
Adam dönüp sordu:
- Neden efendim?
- O kendi gelir, sen otur!
Sonra cemâatle namaz kıldılar.
Namazdan sonra yine koyu bir sohbet oldu.
Adam, koyunu merak ediyordu ki, hayvan az sonra gelip, kapı önüne yatıverdi âniden.
Büyük velî onu görünce;
- Hakk’a tâbi olana, hayvanlar da tâbi olur, buyurdu.
Ve ekledi:
- Kim Allah’a yönelirse, onun işi böyle rast gider.(türkiye gaz.alıntı)
GEÇENLERDE YOLDA GİDERKEN KÖPEK BANA SALDIRMAYA KALKIŞTI DEMEKKİ DAHA HAKKA TAM TABİ OLAMAMIŞIM DERS ÇIKARMAK LAZIM
Timur Hân’ın babası Emîr Toragay Hân olup, sâlih bir Müslümandı. Seyyid Emîr Külâl’in talebesiydi hem de.
O da, oğlu “Timur”u çok iyi yetiştirmiş, büyüklerden “Şemseddîn-i Gilâl”i hoca tâyin etmişti kendisine.
Babası vefat edince, yerine hâkan oldu.
Belh’in emîriydi yâni.
O da babası gibi âlim ve velîleri çok sever ve sayardı.
Bir gün, hocasıyla birlikte “Seyyid Emîr Külâl” hazretlerinin ziyaretine gittiler.
Yolda, koyun götüren birine rastlayıp, onu da aldılar yanlarına.
Meğer o da aynı zâta gidiyormuş.
Ve hediye olarak “Koyun” götürüyormuş.
Nihâyet köye vasıl oldular.
Ama o zâtın evini bilmiyorlardı.
Sormak için kimsecikler de yokta ortalıkta.
- Ne yapalım? diye düşünürlerken, yanlarına “nurlu bir zât” geldi.
Ve onları alıp götürdü dergâha.
O zât, “Seyyid Emîr Külâl”in kendisiymiş meğer.
Onlar bunu öğrenince, çok üzülüp;
- Affedin efendim, sizi tanımadık, dediler.
Onlara sevgiyle bakıp;
- Garip bir Allah dostunu ziyârete çıkanlara, Allah yardım eder, buyurdu.
Oturup sohbet ettiler.
Hediye getirilen “Koyun” kapıda dururken, kaçıp gitmiş o arada.
Sahibi, onu yakalamak için gidiyordu ki, büyük velî;
- Dur, gitme! buyurdu. a
Adam dönüp sordu:
- Neden efendim?
- O kendi gelir, sen otur!
Sonra cemâatle namaz kıldılar.
Namazdan sonra yine koyu bir sohbet oldu.
Adam, koyunu merak ediyordu ki, hayvan az sonra gelip, kapı önüne yatıverdi âniden.
Büyük velî onu görünce;
- Hakk’a tâbi olana, hayvanlar da tâbi olur, buyurdu.
Ve ekledi:
- Kim Allah’a yönelirse, onun işi böyle rast gider.(türkiye gaz.alıntı)
GEÇENLERDE YOLDA GİDERKEN KÖPEK BANA SALDIRMAYA KALKIŞTI DEMEKKİ DAHA HAKKA TAM TABİ OLAMAMIŞIM DERS ÇIKARMAK LAZIM