Genç adam, işe giderken her gün yolunun
üzerindeki güllerle dolu bahçeye bakmadan
geçemezdi Her sabah o rengarenk güller içini
neşeyle, sevinçle dolduruyordu Günler geçtikçe
güllere bakan gözleri, bahçedeki eve takılmaya
başladı Çünkü, son günlerde o evde, tül perdenin
gerisinde bir genç kızın siluetini görüyordu Her
geçişinde güllere ve pencerede belli-belirsiz görünüp
kaybolan genç kıza bakmadan edemiyordu
Bir sabah her zamankinden daha erken yola çıktı
Bahçenin önüne geldiğinde yüreğinin titrediğini,
içinin ürperdiğini hissetti; her gün tül perdenin
arkasında gördüğü kız, bahçede gülleri suluyordu
Güzel kız, genç adamı görünce yüzü kızararak içeri
kaçtı Genç kızın hayali gözlerinden kaybolmasın
diye gayret eder gibi gözlerini sabit bir halde bir
güle dikerek öylece kalakaldı Gördüğü güzelliğin
etkisinde kalmış, sevdalandığını düşünüyordu
Genç adam, artık her gün bir öncesine göre
biraz daha erken geçiyordu, kızı tekrar görürüm
umuduyla Fakat tüllerin gerisinde görünüp kaçan
bir siluetten başka şey göremiyor, kahroluyordu
Genç kız da her sabah heyecanla tüller arkasına
geçiyor, genç adamın gelmesini bekliyordu
Bir gün, genç adam bahçenin önünden geçmedi
Genç kız gün boyunca boşuna bekledi Ertesi gün,
daha ertesi gün yine boşuna bekledi, genç adam
gelmedi Genç kızın yüreğine hüzün doluyordu
Başka bir gün, yine umutsuz gözlerle yola
bakarken, bir grup insanın omuzlarında tabutla
geçtiklerini gördü genç kız Aklından geçen
korkunç düşünceden tüm vücudunun titrediğini
hissetti, yüreği sıkıştı; yoksa genç adam ölmüş
müydü ! Genç kız yine her gün tüllerin arkasına
geçiyor, boş gözlerle dışarı bakıyordu Yüzü de,
artık bakmadığı, sulamadığı gülleri gibi soluyordu
Genç adam bir gün yine geçti bahçenin önünden
Bir aydır yattığı hastaneden sonunda çıkmış,
ilk iş olarak da güllü bahçenin önüne gelmişti
Ama ümit içinde geldiği bahçenin önünde, gülen
yüzü asıldı; bahçedeki güller solmuş, pencere kara
perdelerle sımsıkı kapatılmıştı Genç adam yolda
oynayan çocuklara sordu; "Bu evde kimse
yaşamıyor mu?" Bir çocuk; "İhtiyar bir kadın
yaşıyor" dedi Genç adam cevabını duymaktan
korkarcasına, başka bir soru sordu ;
" Burada yaşayan genç kız ne oldu ?"
Çocuklardan biri atıldı; "O öldü"dedi, genç adamın
yana düşen kollarını, yaşaran gözlerini görmeden
başka bir çocuk atıldı; "Verem olmuş, dün öldü"
Yıllar sonraydı, küçük bir çocuk heyecanla
annesiyle babasının yanına koştu,
güller arasında, sallanan sandalyede
oturan ihtiyar adamı göstererek bağırdı;
"Dedem gülüyor, dedem gülüyor baba !"
Koşarak ihtiyarın yanına gittiler, gülerken hiç
görmedikleri yüzüne baktılar Elinde bir gül olan
ihtiyar adamın yüzüne, gerçekten bir gülümseme
yayılmıştı; biten bir hasrete seviniyormuş gibi,
yıllardır görmediği birine kavuşuyormuş gibi mutlu
bir gülümseyişti bu Fakat gözleri kapalıydı
üzerindeki güllerle dolu bahçeye bakmadan
geçemezdi Her sabah o rengarenk güller içini
neşeyle, sevinçle dolduruyordu Günler geçtikçe
güllere bakan gözleri, bahçedeki eve takılmaya
başladı Çünkü, son günlerde o evde, tül perdenin
gerisinde bir genç kızın siluetini görüyordu Her
geçişinde güllere ve pencerede belli-belirsiz görünüp
kaybolan genç kıza bakmadan edemiyordu
Bir sabah her zamankinden daha erken yola çıktı
Bahçenin önüne geldiğinde yüreğinin titrediğini,
içinin ürperdiğini hissetti; her gün tül perdenin
arkasında gördüğü kız, bahçede gülleri suluyordu
Güzel kız, genç adamı görünce yüzü kızararak içeri
kaçtı Genç kızın hayali gözlerinden kaybolmasın
diye gayret eder gibi gözlerini sabit bir halde bir
güle dikerek öylece kalakaldı Gördüğü güzelliğin
etkisinde kalmış, sevdalandığını düşünüyordu
Genç adam, artık her gün bir öncesine göre
biraz daha erken geçiyordu, kızı tekrar görürüm
umuduyla Fakat tüllerin gerisinde görünüp kaçan
bir siluetten başka şey göremiyor, kahroluyordu
Genç kız da her sabah heyecanla tüller arkasına
geçiyor, genç adamın gelmesini bekliyordu
Bir gün, genç adam bahçenin önünden geçmedi
Genç kız gün boyunca boşuna bekledi Ertesi gün,
daha ertesi gün yine boşuna bekledi, genç adam
gelmedi Genç kızın yüreğine hüzün doluyordu
Başka bir gün, yine umutsuz gözlerle yola
bakarken, bir grup insanın omuzlarında tabutla
geçtiklerini gördü genç kız Aklından geçen
korkunç düşünceden tüm vücudunun titrediğini
hissetti, yüreği sıkıştı; yoksa genç adam ölmüş
müydü ! Genç kız yine her gün tüllerin arkasına
geçiyor, boş gözlerle dışarı bakıyordu Yüzü de,
artık bakmadığı, sulamadığı gülleri gibi soluyordu
Genç adam bir gün yine geçti bahçenin önünden
Bir aydır yattığı hastaneden sonunda çıkmış,
ilk iş olarak da güllü bahçenin önüne gelmişti
Ama ümit içinde geldiği bahçenin önünde, gülen
yüzü asıldı; bahçedeki güller solmuş, pencere kara
perdelerle sımsıkı kapatılmıştı Genç adam yolda
oynayan çocuklara sordu; "Bu evde kimse
yaşamıyor mu?" Bir çocuk; "İhtiyar bir kadın
yaşıyor" dedi Genç adam cevabını duymaktan
korkarcasına, başka bir soru sordu ;
" Burada yaşayan genç kız ne oldu ?"
Çocuklardan biri atıldı; "O öldü"dedi, genç adamın
yana düşen kollarını, yaşaran gözlerini görmeden
başka bir çocuk atıldı; "Verem olmuş, dün öldü"
Yıllar sonraydı, küçük bir çocuk heyecanla
annesiyle babasının yanına koştu,
güller arasında, sallanan sandalyede
oturan ihtiyar adamı göstererek bağırdı;
"Dedem gülüyor, dedem gülüyor baba !"
Koşarak ihtiyarın yanına gittiler, gülerken hiç
görmedikleri yüzüne baktılar Elinde bir gül olan
ihtiyar adamın yüzüne, gerçekten bir gülümseme
yayılmıştı; biten bir hasrete seviniyormuş gibi,
yıllardır görmediği birine kavuşuyormuş gibi mutlu
bir gülümseyişti bu Fakat gözleri kapalıydı
