Gönül Pınarımdan Efendime!
Ey sevgili!
Yine harflerim kırık, kelimelerim anlamsız,cümlelerim dökük serpik, şiirim yarım kafiyeli…Mahcubum yine, biraz da hüzünkar ve dahası sitemkarım. Neye mi efendim?. Seni göremeyişime, sensizliğime ve soluduğun havayı dahi teneffüs edememiş oluşuma sitemkarım.
Sahi seni gören güzide ashab nasıl dayandılar ki gidişine?.Nasıl dayandılar ki hasretine…Aslında onlarda dayanamamışlardı gidişine. Senden sonra yaşamak aslında yaşamamaktı onlara.
Dayanmış olsaydı Bilal, gidişinle susmazdı efendim.Medine semalarında yankılanırdı yine “Eşhedu enne muhammedün resülüllah”…Sensiz ve kırgın gönüllere su serperdi ezanı.üzgün olmasaydı gidişine bir kez daha yaşatırdı asrı saadet devrini, oysa üzgündü Bilal, oysa mahzundu Bilal, oysa derbederdi her an…
Sensizliğe küskün olmasaydı Ömer hiç ileri geri konuşur muydu?. “Muhammed ölmemiştir,kim Muhammed öldü derse başını gövdesinden koparırım” hiç der miydi efendim?. Ama gidişinle Ömer’de gitti oysa.çünkü senden sonra bir başkaydı Ömer.Suskundu Ömer, ağlıyordu Ömer, ölüyordu Ömer.
Senden sonra ne anlamı vardı ki yaşamanın?.Anlamı olsaydı şayet sensizliğin, senden sonra hemen göçüp gitmezdi kızın Fatıma...
Daha hangi birini sayayım ki Efendim?.Ne kelimeler yeter buna,ne dil de takat ve nede yürekte hasret…Affet efendim, ben acizane anlatamam…
Bilir misin ey CANAN?.Ölümüne sevda varmış. Seni anlamayanlar nerden bilsinler ki ölümüne sevdayı…Ölümsüz olan ölmekle ölünmeyen sevdadır, toprak olup gitmeyen sevdadır.
Ey sevgili dedim ya yine mahcubum… Senin ve yüce Yaradan’ın sevgisinin dışında başka sevgilere de mekan olan bu yüreğime kızıyorum….Affeder misin efendim,affeder misin acep?.
Efendim …Yüreğimde hüzün bekliyorum yıllardır,gözlerimde hiç görmediğim hayalin…Arıyorum her köşe bucak, arıyorum sokak sokak,bir Mekke oluyor yüreğim,ah bir Medine oluyor efendim, Acizim, çaresizim, yorgunum ama ümitvarım. Yine de ümitvarım efendim.
Düştüm yollara,Mecnun olup çöller aştım, kah Ferhat olup dağlar devirdim, kah aşkıma bir Leyla giydirdim, kah Şirin dedim sevgine efendim.
Dedim ya hep hicran, hep vuslat, hep bekleyiş ve hep özleyiş…Oysa bunlar da kifayetsiz…Çünkü sen sevgilisin en sevgilisin. Gözde değil,sözde değil, yürekte sevgilisin. Gece de değil, gündüzde değil zamanlar üstündesin…Aşkta değil,sevdada değil, özdesin, ölümsüz gerçektesin.
Efendim bir muhacir olsaydım keşke…Ama Ebubekir’ce bir muhacir. Senle paylaşsaydım bitmez yolları, komşun olsaydım mağarada ve başımı dizlerine koyup gözyaşlarımı akıtsaydım sevincime.
Bekliyorum yine efendim. Taif’liler gibi değil. Medineli Ensar kardeşlerim gibi…Ellerim temposunu tutmuş “telealbedrunun”.Dilim tekrarlayıp durur “aydoğduyu”.Ebu Eyüp-el Ensar’ca kucak açsaydım sana,yüreğim yüreğin diyebilseydim ah…
Efendim ne olur bir gece gel. Gül kokan düşlere dönüşsün kabus dolu gecelerim, elimden tutup mescidine götürsen, sohbetine katıversen efendim. Ne gam kalır yürekte,ne de vuslatsız yar kalır bende…Ve sonra ellerini koysan yüreğime, ferahla ey kardeşim desen…Ah bir gelsen efendim, bir gelsen. Penceresiz yüreğimi seni bekler bulursun, ah yüreğimi doldur efendim!...
Ne olursun efendim gel artık.Bir gece ansızın ümitsizlere ümit olduğun gibi bana da gel. Bir “Rebbiülevvel” ayı olsun…Bir rahmet ayı olsun. Ay yine senin nurunu kıskansın, güneş parlaklığına hayran olsun, gecem senle aydınlansın, düşlerim seni bulsun yine efendim...Vuslat kokan düşler sana uzansın yine, ne olursun gel artık. Ne ben kaldırırım artık zindanları,nede sürgünlere alışığım artık…Bilmez misin efendim?. Sensiz her günüm zindan, her yılım sürgün, her düşüm kabus…
Ve bir şiir dolanır dillerime şimdi.Bir sevda iner yüreğime, bir el tutar ellerimden…bir sen gelirsin ta ötelerden, bir sen gelirsin ey canım efendim!
Ey sevgili!
Yine harflerim kırık, kelimelerim anlamsız,cümlelerim dökük serpik, şiirim yarım kafiyeli…Mahcubum yine, biraz da hüzünkar ve dahası sitemkarım. Neye mi efendim?. Seni göremeyişime, sensizliğime ve soluduğun havayı dahi teneffüs edememiş oluşuma sitemkarım.
Sahi seni gören güzide ashab nasıl dayandılar ki gidişine?.Nasıl dayandılar ki hasretine…Aslında onlarda dayanamamışlardı gidişine. Senden sonra yaşamak aslında yaşamamaktı onlara.
Dayanmış olsaydı Bilal, gidişinle susmazdı efendim.Medine semalarında yankılanırdı yine “Eşhedu enne muhammedün resülüllah”…Sensiz ve kırgın gönüllere su serperdi ezanı.üzgün olmasaydı gidişine bir kez daha yaşatırdı asrı saadet devrini, oysa üzgündü Bilal, oysa mahzundu Bilal, oysa derbederdi her an…
Sensizliğe küskün olmasaydı Ömer hiç ileri geri konuşur muydu?. “Muhammed ölmemiştir,kim Muhammed öldü derse başını gövdesinden koparırım” hiç der miydi efendim?. Ama gidişinle Ömer’de gitti oysa.çünkü senden sonra bir başkaydı Ömer.Suskundu Ömer, ağlıyordu Ömer, ölüyordu Ömer.
Senden sonra ne anlamı vardı ki yaşamanın?.Anlamı olsaydı şayet sensizliğin, senden sonra hemen göçüp gitmezdi kızın Fatıma...
Daha hangi birini sayayım ki Efendim?.Ne kelimeler yeter buna,ne dil de takat ve nede yürekte hasret…Affet efendim, ben acizane anlatamam…
Bilir misin ey CANAN?.Ölümüne sevda varmış. Seni anlamayanlar nerden bilsinler ki ölümüne sevdayı…Ölümsüz olan ölmekle ölünmeyen sevdadır, toprak olup gitmeyen sevdadır.
Ey sevgili dedim ya yine mahcubum… Senin ve yüce Yaradan’ın sevgisinin dışında başka sevgilere de mekan olan bu yüreğime kızıyorum….Affeder misin efendim,affeder misin acep?.
Efendim …Yüreğimde hüzün bekliyorum yıllardır,gözlerimde hiç görmediğim hayalin…Arıyorum her köşe bucak, arıyorum sokak sokak,bir Mekke oluyor yüreğim,ah bir Medine oluyor efendim, Acizim, çaresizim, yorgunum ama ümitvarım. Yine de ümitvarım efendim.
Düştüm yollara,Mecnun olup çöller aştım, kah Ferhat olup dağlar devirdim, kah aşkıma bir Leyla giydirdim, kah Şirin dedim sevgine efendim.
Dedim ya hep hicran, hep vuslat, hep bekleyiş ve hep özleyiş…Oysa bunlar da kifayetsiz…Çünkü sen sevgilisin en sevgilisin. Gözde değil,sözde değil, yürekte sevgilisin. Gece de değil, gündüzde değil zamanlar üstündesin…Aşkta değil,sevdada değil, özdesin, ölümsüz gerçektesin.
Efendim bir muhacir olsaydım keşke…Ama Ebubekir’ce bir muhacir. Senle paylaşsaydım bitmez yolları, komşun olsaydım mağarada ve başımı dizlerine koyup gözyaşlarımı akıtsaydım sevincime.
Bekliyorum yine efendim. Taif’liler gibi değil. Medineli Ensar kardeşlerim gibi…Ellerim temposunu tutmuş “telealbedrunun”.Dilim tekrarlayıp durur “aydoğduyu”.Ebu Eyüp-el Ensar’ca kucak açsaydım sana,yüreğim yüreğin diyebilseydim ah…
Efendim ne olur bir gece gel. Gül kokan düşlere dönüşsün kabus dolu gecelerim, elimden tutup mescidine götürsen, sohbetine katıversen efendim. Ne gam kalır yürekte,ne de vuslatsız yar kalır bende…Ve sonra ellerini koysan yüreğime, ferahla ey kardeşim desen…Ah bir gelsen efendim, bir gelsen. Penceresiz yüreğimi seni bekler bulursun, ah yüreğimi doldur efendim!...
Ne olursun efendim gel artık.Bir gece ansızın ümitsizlere ümit olduğun gibi bana da gel. Bir “Rebbiülevvel” ayı olsun…Bir rahmet ayı olsun. Ay yine senin nurunu kıskansın, güneş parlaklığına hayran olsun, gecem senle aydınlansın, düşlerim seni bulsun yine efendim...Vuslat kokan düşler sana uzansın yine, ne olursun gel artık. Ne ben kaldırırım artık zindanları,nede sürgünlere alışığım artık…Bilmez misin efendim?. Sensiz her günüm zindan, her yılım sürgün, her düşüm kabus…
Ve bir şiir dolanır dillerime şimdi.Bir sevda iner yüreğime, bir el tutar ellerimden…bir sen gelirsin ta ötelerden, bir sen gelirsin ey canım efendim!