GENEL HÜKÜMLER
MADDE - 1: İslâm akidesi devletin esasını oluşturur. Öyle ki, İslâm akidesini esas kılmaktan başka hiçbir şeyin varlığı devletin yapısında, kuruluş veya kontrolünde yahut devletle ilgisi olan diğer bütün alanlarda geçerli olamaz. Aynı zamanda İslâm akidesi şer’î kanunlar ve anayasanın esasını oluşturur. İslâm akidesine aykırı olan kanun veya anayasa ile ilgili hiçbir şeyin bulunmasına müsaade edilmez.
MADDE - 2: Dar-ül İslâm, içerisinde İslâm hükümleri tatbik edilen ve güvenliği İslâm güvenliği altında olan memleketlerdir. Dar-ül Küfür ise küfür nizamları uygulayan memleketler veya güvenliği İslâm güvenliği altında olmayan memleketlerdir.
MADDE - 3: Halife, belirli şer’î hükümleri benimseyip anayasa ve kanunlar haline getirir. Bu konuda şer’î bir hüküm benimseyince yalnız bu şer’î hükümle amel edilmesi gerekir. Bu takdirde bir kanun meydana çıkmış olur ki bütün devlet yönetimi altında olanlar gizli ve açık olarak bu emre itaate mecbur olur.
MADDE - 4: Halife, zekat ve cihattan başka ibadetlerde, şer’î herhangi belli bir hüküm benimseyemeyeceği gibi yine İslâm akidesine ilişkin fikirlerden herhangi bir fikri benimseyemez.
MADDE - 5: İslâm uyruğunu taşıyan herkes, şer’î hukuklardan yararlanır. Ve yerine getirilmesi gereken işlerden sorumlu olur.
MADDE - 6: Yönetimde, yargılamada veya idaresi altında bulunanların işlerini yürütmede ya da benzeri konularda, uyruğu arasında bir ayırım ve fark gözetmeye devletin hak ve yetkisi yoktur. O kadar ki, ırk, din, renk ve buna benzer şeyleri hesaba katmadan bütün topluma eşit gözle bakması gerekir.
MADDE - 7: Devlet, İslâm uyruğunu taşıyan müslüman ve müslüman olmayan herkes üzerine İslâm şeriatını aşağıdaki şekilde tatbik eder:
A- Bütün İslâm hükümlerini, bir hüküm dahi istisna etmeksizin, müslümanlara uygular.
B- Müslüman olmayanlar inanç ve ibadetlerinde tamamen serbesttirler.
C- İslâm'dan dönenlere mürted hükümleri uygulanır. Kendisi mürted olanlara hüküm böyledir. Fakat mürtedlerin çocukları olup da dünyaya gayrı müslim olarak gelenler, müşrik veya ehli kitab olmalarına göre gayrı müslim muamelesi görürler.
D- Müslüman olmayanlar, yemekleri ve giyimleri hususunda şer’î hükümlerin izin verdiği oranda, kendi dinlerine göre muamele görürler.
E- Evlenme ve boşanma işleri; müslüman olmayanlar arasında kendi dinlerine göre, müslümanlarla müslüman olmayanlar arasında ise, İslâm hükümlerine göre yapılır.
F- Devlet; diğer karşılıklı ilişkiler, cezalar, beyyineler, ekonomi, yönetim nizamları ve bunlardan başka şer’î işlerle ilgili şeriat hükümlerini toplum üzerinde tatbik eder. Bu tatbikatta müslümanlarla müslüman olmayanlar arasında fark gözetmez. Ayrıca kendileriyle akid ve antlaşma yapılanlar, eman/korunmayı isteyenler ve İslâm yönetimi altında bulunanlar üzerinde tatbik edilecek hüküm, diğer devlet yönetimi altında bulunanlara veya uyruğa tatbik edileceği gibi tatbik edilir. Ancak elçiler, konsoloslar, geçici elçiler ve bunlara benzer kimseler diplomatik dokunulmazlığa sahiptirler.
MADDE - 8: İslâm'ın dili Arapça’dır. Devletin kullanacağı dil yalnızca bu dildir.
MADDE - 9: İctihad farz-ı kifayedir. Şartlarına uyan her müslüman ictihad yapabilir.
MADDE - 10: Müslümanların hepsi de İslâm sorumluluğunu yüklenir. Bu nedenle İslâm'da din adamları sınıfı yoktur. Böyle bir sınıfın varlığı hissedilirse devlet bu oluşumu engellemelidir.
MADDE - 11: İslâm Devleti'nin asli işi İslâm davetini yüklenmektir.
MADDE - 12: Şer’î hükümler için yalnızca Kitap (Kur'an-ı Kerim), Sünnet (Hadis-i Şerif), sahabenin icması ve kıyas geçerli delillerdir.
MADDE - 13: İnsanda suçsuzluk asıldır. Bir kimse ancak mahkeme kararıyla cezalandırılır. Nitekim hiçbir kimseye işkence yapmak kesinlikle caiz değildir. Her kim bunu yaparsa cezalandırılır.
MADDE - 14: Fiillerde esas olan, şer’î hükümlere bağlanmaktır. Bu nedenle şer’î hüküm bilinmedikçe bir iş yapılamaz. Haramlılığına dair delili bulunmadıkça eşyalarda (maddede) aslolan ise mübahlıktır.
MADDE - 15: Harama götüreceğine dair zannı galip olduğu zaman harama götüren vesile haramdır. Harama götürmesinden korkulduğundan dolayı o vesile haram olmaz.
MADDE - 1: İslâm akidesi devletin esasını oluşturur. Öyle ki, İslâm akidesini esas kılmaktan başka hiçbir şeyin varlığı devletin yapısında, kuruluş veya kontrolünde yahut devletle ilgisi olan diğer bütün alanlarda geçerli olamaz. Aynı zamanda İslâm akidesi şer’î kanunlar ve anayasanın esasını oluşturur. İslâm akidesine aykırı olan kanun veya anayasa ile ilgili hiçbir şeyin bulunmasına müsaade edilmez.
MADDE - 2: Dar-ül İslâm, içerisinde İslâm hükümleri tatbik edilen ve güvenliği İslâm güvenliği altında olan memleketlerdir. Dar-ül Küfür ise küfür nizamları uygulayan memleketler veya güvenliği İslâm güvenliği altında olmayan memleketlerdir.
MADDE - 3: Halife, belirli şer’î hükümleri benimseyip anayasa ve kanunlar haline getirir. Bu konuda şer’î bir hüküm benimseyince yalnız bu şer’î hükümle amel edilmesi gerekir. Bu takdirde bir kanun meydana çıkmış olur ki bütün devlet yönetimi altında olanlar gizli ve açık olarak bu emre itaate mecbur olur.
MADDE - 4: Halife, zekat ve cihattan başka ibadetlerde, şer’î herhangi belli bir hüküm benimseyemeyeceği gibi yine İslâm akidesine ilişkin fikirlerden herhangi bir fikri benimseyemez.
MADDE - 5: İslâm uyruğunu taşıyan herkes, şer’î hukuklardan yararlanır. Ve yerine getirilmesi gereken işlerden sorumlu olur.
MADDE - 6: Yönetimde, yargılamada veya idaresi altında bulunanların işlerini yürütmede ya da benzeri konularda, uyruğu arasında bir ayırım ve fark gözetmeye devletin hak ve yetkisi yoktur. O kadar ki, ırk, din, renk ve buna benzer şeyleri hesaba katmadan bütün topluma eşit gözle bakması gerekir.
MADDE - 7: Devlet, İslâm uyruğunu taşıyan müslüman ve müslüman olmayan herkes üzerine İslâm şeriatını aşağıdaki şekilde tatbik eder:
A- Bütün İslâm hükümlerini, bir hüküm dahi istisna etmeksizin, müslümanlara uygular.
B- Müslüman olmayanlar inanç ve ibadetlerinde tamamen serbesttirler.
C- İslâm'dan dönenlere mürted hükümleri uygulanır. Kendisi mürted olanlara hüküm böyledir. Fakat mürtedlerin çocukları olup da dünyaya gayrı müslim olarak gelenler, müşrik veya ehli kitab olmalarına göre gayrı müslim muamelesi görürler.
D- Müslüman olmayanlar, yemekleri ve giyimleri hususunda şer’î hükümlerin izin verdiği oranda, kendi dinlerine göre muamele görürler.
E- Evlenme ve boşanma işleri; müslüman olmayanlar arasında kendi dinlerine göre, müslümanlarla müslüman olmayanlar arasında ise, İslâm hükümlerine göre yapılır.
F- Devlet; diğer karşılıklı ilişkiler, cezalar, beyyineler, ekonomi, yönetim nizamları ve bunlardan başka şer’î işlerle ilgili şeriat hükümlerini toplum üzerinde tatbik eder. Bu tatbikatta müslümanlarla müslüman olmayanlar arasında fark gözetmez. Ayrıca kendileriyle akid ve antlaşma yapılanlar, eman/korunmayı isteyenler ve İslâm yönetimi altında bulunanlar üzerinde tatbik edilecek hüküm, diğer devlet yönetimi altında bulunanlara veya uyruğa tatbik edileceği gibi tatbik edilir. Ancak elçiler, konsoloslar, geçici elçiler ve bunlara benzer kimseler diplomatik dokunulmazlığa sahiptirler.
MADDE - 8: İslâm'ın dili Arapça’dır. Devletin kullanacağı dil yalnızca bu dildir.
MADDE - 9: İctihad farz-ı kifayedir. Şartlarına uyan her müslüman ictihad yapabilir.
MADDE - 10: Müslümanların hepsi de İslâm sorumluluğunu yüklenir. Bu nedenle İslâm'da din adamları sınıfı yoktur. Böyle bir sınıfın varlığı hissedilirse devlet bu oluşumu engellemelidir.
MADDE - 11: İslâm Devleti'nin asli işi İslâm davetini yüklenmektir.
MADDE - 12: Şer’î hükümler için yalnızca Kitap (Kur'an-ı Kerim), Sünnet (Hadis-i Şerif), sahabenin icması ve kıyas geçerli delillerdir.
MADDE - 13: İnsanda suçsuzluk asıldır. Bir kimse ancak mahkeme kararıyla cezalandırılır. Nitekim hiçbir kimseye işkence yapmak kesinlikle caiz değildir. Her kim bunu yaparsa cezalandırılır.
MADDE - 14: Fiillerde esas olan, şer’î hükümlere bağlanmaktır. Bu nedenle şer’î hüküm bilinmedikçe bir iş yapılamaz. Haramlılığına dair delili bulunmadıkça eşyalarda (maddede) aslolan ise mübahlıktır.
MADDE - 15: Harama götüreceğine dair zannı galip olduğu zaman harama götüren vesile haramdır. Harama götürmesinden korkulduğundan dolayı o vesile haram olmaz.