O kadar çok sorular var ki, anlatamam. Ben, ilk ola*rak liseli bir genç kızın sorularını ele almak istiyorum. Vaaz vermek üzere bir mevlide davet edildim. Eve gitti*ğimde, içerde gayet hareketli bir görünüm vardı. Boyalı yüzler, âdet olsun diye kapanan yarım başörtüleri.. Beni başka bir odaya götürmelerini, orada vaaz için biraz ha*zırlanmam gerektiğini söyledim. Salonun en sonunda bir odaya geçtim. Odada üç genç kız, ellerinde sigara ayak ayaküstüne atmış oturuyorlardı. Beni gördükleri halde hiç istiflerini bozmadılar. Hâlbuki İslâm ahlâkı, kapıdan giren büyük, küçük her insana, yer göstermeyi emreder. Bu kızlar, İslâm görgüsü (medeniyeti) diye bir şey bilmi*yorlardı, onlara çok görmemek lazımdı. Yalnız suratları pek asılınca sordum:
— Afedersiniz, sizi rahatsız ettim galiba...
Aslında gayem konuşmak için konu açmaktı. Esmer uzun boylusu:
— Buyrun, ne demek?
— Bilmem... Bana ilk bakışta bu duyguyu verdiniz de...
— Size öyle gelmiştir. Biz insancıl davranır, bütün in*sanları da severiz.
Bu kelimeler bana hemen karşımdaki muhatabımın hangi lûgatçı zihniyetten olduğunu anlatmaya kafi gel*mişti. Yine aynı genç kıza dönerek:
— Hayret, nasıl bütün insanları sevebiliyorsunuz: Hâlbuki, insan fıtratında, bir diken ayağına batınca bü*tün dikenlerden çekinme duygusu vardır. Her insandan değil ama. Eğer ben, bir inanç uğruna bir kişiden zarar gördümse ve o zararı o kişinin inancı tasdikliyorsa, o kişi*den de, o inançtan da nefret ederim. Siz böyle değilsiniz herhalde?
— Hayır... Ben insanları olduğu gibi kabul ederim.
— Bu bir kelime oyunu değil midir? Elbette her insan olduğu gibi kabul edilir, siz beş kiloyu altı kilo diye kabul*lenemezsiniz... Mecburen beş kilo olarak kabulleneceksi*niz.
Ne olduğu belirsiz bu tartışmalardan sonra kanepeye oturdum. Genç kızların ikisi, benden tarafa hiç bakmıyor*lardı. Esmer olanıyla arada bir göz göze gelirsek baştan savarcasına gülümsüyordu. İçeriden de mevlidhânın sesi geliyordu:
"Daha tıfıl iken der idi ümmeti ümmeti Sen kocaldın terkeyledin sünneti"
Kim dinliyordu bu sözleri? Millet mevlide değil, sözle*rine değil, mevlidhânın güzel sesine aşık, mevlidhanların çoğu da mevlidin parasına âşık. Yâ Rabbi, Sen bizi bu hallerden kurtar. (Amin)
Konuyu açmak için esmer olan genç kıza sordum: — Mevlid sever misiniz? Gayet sessiz olarak:
— Bilmem, dedi, galiba sevmiyorum.
— Doğru söylüyorsunuz, eğer sevmiş olsaydınız orada. Dinliyor olmanız gerekirdi. Eğer bana darılmaz iseniz, si*ze sormak istiyorum; bugün buraya niçin geldiniz?
— Davet ettiler biz de geldik, ne demişler, topluma uymak lazım, biz de topluma uyduk.
— Yoo... Bu sözler yanlış, hem de çok yanlış, topluma uyulmaz, inanca uyulur. Bir Müslüman için ölçü: Toplu*ma uymak değil, İslâm ne diyorsa ona uymaktır. Sizin söylediğiniz bu sözlerle İslâm'ı bilmeyenler aldatılıyor. İş*te bakınız, arkadaşlarınız ikinci sigaralarını yaktılar, hâlâ bir kelime dahi konuşmadılar. Acaba ben buraya geldim diye mi kızdılar? Sağımda oturanlardan dik bakışlı olanı:
— Niçin kızalım?
— Bilmemki, bir hoş geldiniz bile demediniz.
— Biz, ev sahibi değiliz ki...
— Ne önemi var? Benden önce gelmişsiniz ya... Sonra çok acaib bir şekilde bakıyorsunuz. Hâlbuki ben bir ka*rıncayı bile incitmek istemem... Bir gören olsa, babanızı öldürdüm zannedecek.
— Fark etmez...
— Nedir o fark etmeyen?..
— Babamı öldürseniz de sizden aynı şekilde nefret ederdim.
Esmer olanı atılarak:
— Aysel saçmalama..
— Saçmalamıyorum, doğruyu söylüyorum. Ben, bü*tün İslamcı yobazlardan nefret ederim.
İçi barut fıçısı gibiydi genç kızın... Kazın açık konuş*ması çok hoşuma gitti, hiç olmazsa Mason taktiği yapmı*yordu.
— Seni tebrik ederim. Açık sözlü kimsenin şahsiyetini sevmesem bile, açık sözlülüğünden dolayı takdir ederim. Oldu olacak şunun sonunu getir bakalım. Neden İslâm'dan nefret ediyorsun? Ne yaptı sana İslam?...
— Ne yapacak... Görmüyor musunuz, bizi ne kadar geri bıraktı? Avrupa aya giderken, biz hâlâ yaya gidiyo*ruz.
— İslâmiyet'in ne suçu var bunda?
— Onun için geri kaldık.
— Biz İslâm'ın emrine göre mi yaşıyoruz? Yani biz İslâmiyet'in, Allah'ın emirlerini dinleyen bir ülke olduk da, İslâm; "Durun ilerlemeyin" emrini mi verdi? Biz de onu dinledik te sonra mı geri kaldık?
— Biz, İslâm'ın, namaz, oruç, hac gibi ibadet emirleri*ni yaptık. Fakat ilimle ilgili ibadet emrini yapmadık. Za*ten kâfirler, bu yalanı söylerken bilmişler senin hemen inanacağını. İslâmiyeti araştırmadan, niçin onun hakkın*da kötü hükümler veriyorsunuz?
— Nereden biliyorsunuz araştırmadığımı?
— Konuşmanızdan belli oluyor. İslâm'ı terkedeli beri Batı'nın kölesi olduk. Siz de, terketmediğimiz için geri kaldık diyorsunuz. Neyi kaldı İslam'ın, sadece nüfus kâğıtlarında İslâm yazıyor. Siz, onu da silip yerine başka din yazsanız ne fark eder ki...
Zaten devlet olarak da öyle, güya İslâm ülkesi, Türkiye İslâm devletiymiş... Tamamen yanlış. Çünkü İslâm ülkesi demek, anayasası Kur'an olan ülke demektir. Yani o ülkenin temel kanunları yal*nız Allah'a (c.c) aittir. Allah'ın sözü geçer. Hâlbuki Türki*ye'de kanunları insanlar yapar, insanların sözü geçer. Hatta 1928 yılında İsmet İnönü ve yüzyirmi arkadaşının imzası ile meclise yapılan 'tadil teklifi' kabul edilmiş ve anayasanın bazı maddeleri değiştirilmiştir. Böylece 1924 anayasasının ikinci maddesinden "Devletin resmi dini İslâm'dır" kaydı silinmiş ve 24. maddesinden meclisin va*zifeleri arasında sayılan "Ahkâm-ı şeriyyenin tenfizi" iba*resi kaldırılmıştır.(5) Türkiye'nin, sadece şehir girişlerin*de bol bol minareler var. Maalesef onların da içlerinde birkaç saf cemaat var. Bana şunu söyleyebilir misiniz, İslâm adına şu ana kadar yaptığınız ne var?
Ya da şöyle diyelim, İslâm adına ne yaptınız?
— Hiçbir şey yapmadım...
— Türkiye'nin uyguladığı bir İslâmî emir söyleyebilir misiniz?
— Bilmem ki... Ha... Cuma namazı var.
— Kimler kılabiliyor cuma namazını? İş başında olan işçi kılabiliyor mu? Memur kılabiliyor mu?
— Hani biraz önce, İslâm yüzünden geri kaldık diyor*dunuz. İslâm'ın hangi emrinden dolayı geri kaldığımızı söylemeyecek misiniz?
— Bilmem, bildiğim bir şey varsa, o da İslâm dini in*sanı yobazlaştırıyor.
— Kardeşim sen İslâm'ı biliyor musun?
— Elbette biliyorum.
— Nerde Öğrendin?
— Okulda, öğretmenimiz öğretti...
— Öğretmeniniz biliyor muydu?
— Herhalde biliyordu, bilmese neyi öğretecek?
— Kardeşim, Türkiye'de dini, İslâm'ı bilmeyen insan*ların anlattığı gibi zannediyorlar. Bir masal, bir cinayet anlatıp, İslâm budur deniliyor. Karşıdaki şahıs İslâm'ı bilmediğinden hemen inanıyor. Okulda öğretmenler, sa*dece namazda kılınacak dualardan birkaçını, belletirler bir de sadece 32 farzı madde madde öğretip teferruatına asla girmezler. Çünkü, 32 farzın biri de, kitaplara inan*maktır. Yüz suhûf dört tane kitap vardır. Bunlardan yüz tanesi küçük suhûflar (yani sayfalar) halinde, dört tanesi büyük kitaplar halindedir. Bunlardan biri de Kur'an-ı Ke*rim'dir. Öğretmen, Kur'an-ı Kerim'in içindekilerini anlat*sa devlete, yani laikliğe karşı gelmiş olacaktır. Çünkü Kur'an'da din işleri ile devlet işleri birbirinden katiyyen ayrılmaz. Kim ayırırsa İslâm'dan çıkmış olduğunu bildi*rir. Kur'an-ı Kerim, bir hayat nizamıdır. Şimdi, öğretmen*ler bunları nasıl anlatacak? Katiyyen anlatamazlar, eğer anlatmaya kalkarlarsa öğretmenlikten atılmaları yetmi*yormuş gibi mahkemeye çıkarılır, hapse atılırlar... Zaten öğretmenlerin çoğu bunu bilmez, bilenler de yasak olduğu için anlatmazlar. Öğretmeninizin size de anlatmadığı bel*li oluyor. Sahi sizin öğretmeniniz namaz kılıyor muydu?
— Kılmıyordu, fakat çok temiz kalpliydi.
— Temiz kalpli olsa, Allah'a (c.c.) rest çeker miydi? İslâmiyet'i bilse namazını geçirir miydi?
— Yok kardeşim yok, İslâm oyuncak değildir. Öğret*meninin sana İslam'ı tam olarak anlattığını zannetme... İslâmiyet'ten bildiğini zannetiğin, imanın altı şartı ile İslâm'ın beş şartı. Ama inan bana onları da bilmiyorsun*dur.
— Size öyle geliyor, bilmez olur muyum hiç.
— O halde söyle bakalım imanın altı şartından birin*cisi olan Allah'a (c.c.) inanmak nasıl olur? Ve sen nasıl inanıyorsun?
— Ben inanmıyorum ki?
— Ha... Demek inanmıyorsun. Hani okulda dini öğ*renmiştin? Allah'ı öğrenmeyenin dini öğrenmesi mümkün mü?
Tartışmamız hızlanmaya başlamıştı ki, vaaz vermem için beni diğer odaya çağırdılar. Kızlara dönerek:
— Neyse, çok güzel münazara ediyorduk, şimdi vaaz vereceğim. Konu da, "İslam nedir?" olacak. İsterseniz siz de dinleyin, dedim.
Müsaade isteyerek çıktım.
Bildiğim kadarı ile İslâmiyet'in bir dünya nizamı ol*duğunu, ölüler için değil, bilakis diriler için indiğini, ölü olup da yaşayan ruhların ancak İslâm ile dirileceğini, İslâmiyet'i tatbik etmediğimiz müddetçe dünyanın ve Türkiye'nin huzura kavuşamayacağını anlattım. Sonra, Asr sûresinin önemini anlatarak, cihadın namaz gibi farz olduğunu ve İslâm'ın Türkiye'de çok yanlış tanıtıldığını anlattım. Dua ile vaazımı bitirdiğimde, kızların ikisini de salonun sonunda dinliyor buldum. Hareketlerinden, bir hayli değişmiş olduklarını fark ettim. Ah... Kahr-u perişan olası zalim kâfirler, ahhhh...
Bizi, dinimizden ayırıp nasıl perişan ettiniz. Daha az önce bana dönüp bakmayanların, kırkbeş dakika sonra bana karşı tavırları nasıl değişmiş*ti. Bu kızlar şu anda lisede okuyorlardı.
İlkokul birinci sınıftan itibaren yapıla gelen Materya*lizm (dinsizlik) aşısı hakkında bir hesap yapalım:
Beş yıl ilkokul, üç yıl ortaokul, (bu kızlar lise ikide), iki yıl da lise, toplam on sene yapıyor. Bir yıl 365 gün ol*duğuna göre, 365'i 10 ile çarptığımız zaman, 3650 gün ya*pıyor. Şimdi bu kızlar, her gün İslâm'ın emrine zıt bir ke*lime öğrense, on senede 3650 kelime (hüküm) yapar. İslâm'da var olan emirleri yok, yok olan emirleri de var olarak öğrenmişlerse, şimdi ben on senedir İslam'ın emir*lerine aykırı hüküm öğrenmiş, yani on senedir İslâm'ı yanlış öğrenmiş bu kızlara kırkbeş dakikada veya iki sa*atte ne öğretebilirdim? İslâm'ı kafalarına nasıl yerleştire*cektim? Nasıl yerleştirebilirdim? Buna imkan var mıydı? Üstelik, beyinlere yapılan bunca aşılardan sonra....
Ço*cukluğumda, komşu çocuklarla bir bankanın çocuk tiyat*rosuna gitmiştim. Tiyatroda alçak zalimlerin iğrenç oyun*ları sergileniyordu. İğrenç yüzlü bir sakallı, elinde tesbih insanlara yapmadığı kötülük kalmıyordu. O günden son*ra nerede bir sakallı görsem, nerede bir tesbih görsem psikolojikman bana bir iğrenmek, onlara karşı bir nefret duyardım. Bu durum yıllarca böyle devam etti.. Fakat ne zaman ki dinimi öğrendim, bu oyunların kâfir oyunları olduğunu anladım, kendimi düzelttim. Bu genç kızlar da, kimbilir kaç tane kâfir aşısı almışlardı. "Kapalılarda ne*ler var, neler!" diyen kâfirlerin sözlerine onlar da kanmış*lardı. Son olarak, oradan ayrılacağım zaman onlara de*dim ki:
— Aslında tam istenilen bir şekilde konuşamadık, da*ha doğru dürüst hiçbir konuya giremedik. Vaktiniz olmuş olsaydı, biraz konuşurduk...
İki genç kız:
— Sizinle tartışmayı biz de isteriz, dediler. Ben.de:
— Önemli olan tartışmak değil, hedefe ulaşmaktır. Tartışmayı sen kaybettin, ben kazandım durumuna geti*rirsek, hiçbir netice elde edilmez... Önemli olan doğruyu bulmaktır İki zıt fikrin ikisi de doğru olamaz, doğru bir tanedir. O bir olan doğruyu da aramak her insanın göre*vidir. Tartışmada ben mağlup olabilirim fakat İslâm asla mağlup olmaz. Eğer siz beni susturursanız bu benim aciz*liğimden, İslâm'ı az bildiğimdendir. Çünkü, İslâm, Al*lah'ın (c.c.) sözleridir, emirleridir. Fakat sizin savunduğu*nuz sözler (fikirler) insanların sözleridir. İnsanları Allah yarattığına göre, elbette Allah (c.c)ın sözleri (kanunları) insanların sözlerinden çok daha üstün ve doğrudur.
Sonra biraz daha konuşmak için ayrı bir odaya geç*tik.. Cemaatten on-onbeş meraklı kadın da bizimle bera*ber geldi... Tekrar koltuklara oturduk. Sarı saçlı olan üçüncü kızdan hiçbir hareket görünmüyordu, sadece siga*rasını içerken belli etmeden dinliyordu... Hemen konuya geçmek istedim:
— Şimdi nereden başlayalım? İsterseniz aynı sorunun üzerinde duralım. İslâm'ın yüzünden geri kaldık demişti*niz, isterseniz bir zamanlar bu sorunuza cevap mukabi*linde bir şiir yazmıştım onu size okuyayım. Okumamı is*ter misiniz?
— Elbette güzel olur...
Çantamı açıp şiir defterimden aradığım şiiri buldum. Bu şiiri yazarken içimde volkanlar kaynamıştı. Ne yapa*lım, insan haykırmak istediğini açık açık söyleyemiyor. Hani bir hikâye vardır: Bir er komutanına çok kızar, arkasından küfürler eder. Fakat karşısında süt dökmüş ke*di gibi hiçbir şey söyleyemez. İkide bir; "Ah... Seni başıma baş eden kaderime ne diyeyim" der. Bir gün efkârından oturur şöyle bir şiir yazar;
Yaktın beni alçak başım, Ben de seni yakacağım. Koparacağım seni, Canımı yaktığın gibi Canını yakacağım.
Bu şiiri, yağcı, karakter fakiri er arkadaşı doğruca ko*mutanına götürür. Komutan çok fena sinirlenerek derhal eri çağırır.
— Ulan bu şiir nedir?
— Ne şiiri komutanım...
— Ulan eş... oğlu eş.... Hâlâ utanmadan ne şiiri diyor*sun. Kime yazdın bu şiiri?
— Başıma yazdım komutanım.
— Ulan ne demek bu? Kim senin başın?
— Bir başım var komutanım... Komutan hiddetle iki tokat patlatır.
— Çabuk söyle kimdir bu başın?
— Kendi başım komutanım, zaman zaman ağrıyor. Ağrısına dayanamıyorum, can acısı ile bu şiiri yazdım... İşte ben de aynı misal, efkârlandığım hatta kahrolup hiç kimseye birşeyler söylemediğim zamanlar derdimi defter sayfalarına dökmüştüm. Sırası gelince okuyorum. Şimdi de genç kızlara okuyordum, tüm dikkatlerini bana ver*mişlerdi.
