Biri evin kızı diğeri aynı evin kızı olma niyetiyle aileye sonradan katılmış iki kadın. İkisi de anne-baba der, aynı aile büyüklerine. Bu yönüyle birbirlerine kız kardeştir aslında, gelin ile görümce.
Sokakta karşılaşıp hal hatır sordular:
“Ne haber! Nasılsın yıllardır görmüyorum seni.” dedi.
Arkadaşı ise,
“Sorma eşimden ayrıldım” diye cevapladı.
“Yapma ya nasıl oldu?”
“Biliyorsun eşimle anlaşamıyorduk. Görümcelerimle de birbirimizi sevmiyorduk. Nihayet yıllar sonra bizi ayırmayı başardılar.”
“Keşke, onlarla anlaşmanın bir yolunu bulsaydın. Şimdi daha kötü olmuş.”
Evet, kimi evliliklerde problemler kördüğüm gibi. Çözülmek istense de çözülmüyor. Herkes bir taraftan çekiştiriyor. Düğümler, gevşeyip çözülmek yerine iyice oturuyor.
Bir de araya aile yakınları girdi mi işin içinden çıkılmaz oluyor. Kimi yakınlar, ailedeki yangına su yerine körükle koşabiliyor. Neticede ise aile çatısı çökebiliyor.
Zaten birbirine yabancı olan iki insan bir araya gelmiş. Gelenekleri, görenekleri ve yaşam tarzları farklı olduğundan tek bir dünya meydana getirmeye çalışıyorlar.
Birbirlerinin huylarına alışmakta zorlanabiliyorlar. Uyum sorunu yaşayabiliyorlar. Ya da ruhen imtizaç edemiyorlar. Tam frekansları uyuşacağı zaman araya giren yakınlar parazit oluşturuyor.
Esasen kimi evlilikler sağlam bina gibidir. Dışarıda fırtına kopsa içeriye zarar vermez. Eşler arasında muhabbet ve uyum vardır. Ne kayınvalide ne görümce ne de başkaları aralarını bozamaz.
Fakat kimi evlilikler çürük bina gibidir. Küçük bir rüzgârla bile sarsılabilir. Eşler arasında sağlam bir muhabbet ve uyum yoktur. Dışarıdan da menfi müdahale olduğu zaman olmayan muhabbet ve uyumu iyice sarsıyor.
Oysa ne kadın ne de erkeğin yakınlarının aileye müdahale etmeye hakları yoktur. Böyle bir davranış hiçbir açıdan etik değildir.
Yeni evlenen gençler, ayrı bir birey ve ayrı bir ailedirler. Artık büyümüş ve kendi başlarına evlerini idare edecek olgunluğa erişmişlerdir.
Ama bazı insanlar başkalarını idare etme ya da özel hayatlarını kontrol altında tutma hakkını kendilerinde görebiliyorlar. “Ne demek efendim o benim oğlum veya kardeşim tabii ki, evine karışacağım.” vb. sözler işitilebiliyor.
Ama aynı insanlar, kendi eşlerinin yakınlarının müdahalesine karşı çıkıyorlar. İşte burada empati yapmak lazım. “Acaba aynı şey bana yapılsa ne der, ne düşünür, nasıl bir hareket sergilerim?” denmelidir.
Kendisine yapılmasını istemediği bir şeyi başkası için de istememelidir. Çünkü bir başkasını incitmek, onun yuvasını sarsmak ya da bozmak kul hakkıdır.
Peygamberimiz,
“Akraba haklarını çiğneyen kimse cennete giremez.” (Buhari, Edep: 11.Müslim, Birr: 19)
“Kim rızkının bol, ömrünün uzun olmasını arzu ederse, akrabalarına iyi muamelede bulunsun.” buyurmuştur. (Buhari, Edep: 13; Tirmizi, Birr: 16)
‘Akrabalar’ kelimesinden anlaşılıyor ki, burada her iki tarafa da görevler düşüyor.
Kimi gelin de erkeğin akrabasıyla bütün bağları koparmak istiyor. Halbuki eşini seven, eşinin akrabalarını da sevmelidir.
Daha doğrusu gelin görümcesini, görümce de gelini kız kardeşi gibi sevmelidir. Şayet sevmiyorlarsa o zaman da birbirlerinin hukuklarına zarar vermemelidirler.
alıntıdır
ben kizkardesi hasreti cekiyordum oda abla hasreti.birbirimizi bu yzuden tamamladik.karsilikli duygularla yasadik cok sukur sorun yasamadik.