EY EFENDİM
Perişan hâlimize bir bak! Mâsivâ, karanlık gecede bir kâbus gibi çöktü üzerimize.
Hastalandı rûhumuz. Hastalandı gururumuz!
Hastalandı sevgimiz, acımız ve huzurumuz!
Senden uzakta, binbir türlü karanlığın ortasında hudûdumuz…
Karanlık emellerin pençesinde, pervâne olduk nefsimize… Işığını kaybettik.
Ey Tabipler Tabibi!
Gözlerimde yaşlar kurudu, yüzüm zoraki gülümsemelerle donup kaldı! Kalbim katılaştı…
Sam yeli eser durur gönül bahçemde. Bahçem dağıldı, gülüm soldu…
Efendim, Sen'den uzaklaştım!
Yokluk dehlizinde varlık peşindeyim, varlık denizinde yokluk içinde nâçârım.
Bülbül gülünden, yaprak dalından, gül bahçesinden, bahçe bahçıvanından uzakta...
Ben de Senden efendim. Senden uzaktayım… Bir tuzaktan kaçarken, başka bir tuzaktayım…
Gücüm, dermanım kalmadı. Ey Şefkat Yağmuru, yardım et!..
Bırakma beni! Bırakmama izin verme Seni!
Yüreğim kor gibi, yüreğim çölde savrulan kupkuru toz gibi.
Yüreğim ağrıyor artık, sızlıyor, yüreğim ağlıyor, yüreğim hasretine hasret duyuyor şimdi…
Sadece O'nun olan mekan sadece O'nsuz şimdi…
Sevgiler yitirmiş adresini...
Ey Şefkat Yağmuru, Ey Mü'minlerin umudu! Şefkat kanatlarını örtüver üzerime.
Ölüler sorguluyor bu hayatı, surlara dikilmiş cehalet bayrakları…
Utanıyorum gelmeye huzuruna…
Günler, vefâsız sevgililer gibi geçip gidiyor önümden.
Her geçen gün, yüreğime kapanmaz bir yara açıyor tâ derinden.
Dil suskun, ne kalem yazar, ne mürekkep tutar…
Harap olmuş bir yürekten yükselir sesler,
Medet, Ey Medet…
Gün kızınca güneş hani yakar ya bağrını toprağın, ateşler yanar içimde.
Yanarım, yakar sevgim, aşkım, yakar acı ve hüznüm, ateşler dağlar yüreğimi…
Ölesiye sevdim seni. Aşkın için ölmeyi! Aşkınla sonsuza gülmeyi.
Bir tebessümün avutur gönlümü. Aşkın, öldürür ölümü.
Toprak olsam da bassan dudaklarıma.
Su olsam, ellerine dökseler beni. Rüzgar olsam da hep essem Sana.
Ağlayanı bilmez ki gülen, derdimi Senden başka yok ki bilen.
Bir de ben!
Ne olur beni bırakma!
Ne olur Seni bırakmama izin verme!
Perişan hâlimize bir bak! Mâsivâ, karanlık gecede bir kâbus gibi çöktü üzerimize.
Hastalandı rûhumuz. Hastalandı gururumuz!
Hastalandı sevgimiz, acımız ve huzurumuz!
Senden uzakta, binbir türlü karanlığın ortasında hudûdumuz…
Karanlık emellerin pençesinde, pervâne olduk nefsimize… Işığını kaybettik.
Ey Tabipler Tabibi!
Gözlerimde yaşlar kurudu, yüzüm zoraki gülümsemelerle donup kaldı! Kalbim katılaştı…
Sam yeli eser durur gönül bahçemde. Bahçem dağıldı, gülüm soldu…
Efendim, Sen'den uzaklaştım!
Yokluk dehlizinde varlık peşindeyim, varlık denizinde yokluk içinde nâçârım.
Bülbül gülünden, yaprak dalından, gül bahçesinden, bahçe bahçıvanından uzakta...
Ben de Senden efendim. Senden uzaktayım… Bir tuzaktan kaçarken, başka bir tuzaktayım…
Gücüm, dermanım kalmadı. Ey Şefkat Yağmuru, yardım et!..
Bırakma beni! Bırakmama izin verme Seni!
Yüreğim kor gibi, yüreğim çölde savrulan kupkuru toz gibi.
Yüreğim ağrıyor artık, sızlıyor, yüreğim ağlıyor, yüreğim hasretine hasret duyuyor şimdi…
Sadece O'nun olan mekan sadece O'nsuz şimdi…
Sevgiler yitirmiş adresini...
Ey Şefkat Yağmuru, Ey Mü'minlerin umudu! Şefkat kanatlarını örtüver üzerime.
Ölüler sorguluyor bu hayatı, surlara dikilmiş cehalet bayrakları…
Utanıyorum gelmeye huzuruna…
Günler, vefâsız sevgililer gibi geçip gidiyor önümden.
Her geçen gün, yüreğime kapanmaz bir yara açıyor tâ derinden.
Dil suskun, ne kalem yazar, ne mürekkep tutar…
Harap olmuş bir yürekten yükselir sesler,
Medet, Ey Medet…
Gün kızınca güneş hani yakar ya bağrını toprağın, ateşler yanar içimde.
Yanarım, yakar sevgim, aşkım, yakar acı ve hüznüm, ateşler dağlar yüreğimi…
Ölesiye sevdim seni. Aşkın için ölmeyi! Aşkınla sonsuza gülmeyi.
Bir tebessümün avutur gönlümü. Aşkın, öldürür ölümü.
Toprak olsam da bassan dudaklarıma.
Su olsam, ellerine dökseler beni. Rüzgar olsam da hep essem Sana.
Ağlayanı bilmez ki gülen, derdimi Senden başka yok ki bilen.
Bir de ben!
Ne olur beni bırakma!
Ne olur Seni bırakmama izin verme!