Her Müslüman, Allah’ın kitabını, dinini anlama, kavrama ve yaşama noktasında Resulûllah (sav)’in rehberliğine ve önderliğine muhtaçtır.
Hz. Peygamber (sav), Kur’an’ın canlı bir örneğidir. O’nunla aynı yastığa baş koyan Hz. Aişe (ra) annemize Allah elçisinin ahlâkından, sorulduğunda, “O’nun ahlâkı Kur’an’dı” buyurmuştu.
Ahzab suresinin 21. ayetinde ise, “Sizin için; Allah’ı ve ahiret gününü arzu edenler ve çok zikredenler için, Allah Resulûnde en güzel örnek vardır” denilerek, bizzat Cenab–ı Hak Resulünü ümmetine örnek kılmıştır.
Resulûllah’ın hayatındaki Peygamberlik şahsiyeti O’nu ideal bir örnek haline getirmektedir.
Hayatın bütün yönlerini kuşatması da üstün örnek olmasının bir diğer sebebidir.
O, en iyi aile reisiydi, mükemmel bir devlet başkanı idi, cesur bir ordu komutanı idi, adeta kendinden önceki bütün Peygamberlerin sahip oldukları o bariz vasıfların, güzelliklerin tamamı kendisinde toplanmıştı.
Allah’ın Resulü, bütün hallerde beşerin en güzel misali ve üstün biricik örneğidir. Her şeyde kemal O’na dayanır; her kemal de O’ndan alınmıştır. Resulûllah’a uymadıkça; O’nu örnek almadıkça bir insanın kemale ermesine imkan yoktur.
Allah Resulü, her işi yerinde yapardı. Af uygun olmazsa affetmez; merhamet yerinde sayılmazsa merhamet etmezdi.
Kendisine zehir yediren bir Yahudi kadını affeden Resulûllah Efendimiz (sav); hırsızlık yapan bir kadının, soylu olduğu için affedilmesini isteyenlere karşı celallenerek; “Bu işi yapan kızım Fatıma da olsa elini keserim” buyurarak topluma ve İslam’a yapılan bir cürmün asla affedilmeyeceğini göstermiştir.
Şefkat ve merhameti her şeyi kapsayan Allah Resulü; bir gün hücresini gözetleyen birisini görerek hiddetle dışarı çıkmış; ashabına “O evimi seyredeni yakalasaydım gözlerini oyacaktım” buyurmuşlardır. Resulûllah Efendimiz bu tavrıyla namus meselesinin ehemmiyetini öğretmişlerdir.
Kendisine 3 soru sorup cevap aldıktan sonra şehadet getiren birisine henüz Müslüman olmasına rağmen “Bu altın ve ipek de ne oluyor? Bunlar dinimizde haramdır” diyerek hemen boynundan çıkarttırmışlardır.
Bazıları ise, zekat vermemek, oruç tutmamak kaydıyla Müslüman olmak istediklerinde, Resulûllah, onların bu tekliflerini, zekat ve oruç zamanına yaklaşık 1 sene var düşüncesiyle kabul etmişlerdir. Hakikaten bu süre zarfında şuurlanan bu yeni Müslümanlar da, vecibelerini kendiliklerinden yerine getirmişlerdir.
Farklı tavırlar aynı neticeyi sağlamış, insanlar kazanılmış; dinden de taviz verilmemiştir.
Peygamber Efendimiz, bir çok geceler ümmeti için ağlar, onların kurtuluşu için dua ederdi.
Taif’te taşlanarak kovulduğunda dahi Allah’a halini arzetmiş ama ümmetini şikayet etmemiştir.
Cenab–ı Hakk’ın bu durum karşısında yolladığı melek aracılığıyla “Ey Muhammed! Beni Allah yolladı. İster misin, şu iki dağı başlarına yıkayım!” sorusuna, Hz. Peygamber, “Allah’ım kavmime hidayet et. Muhakkak ki, onlar bilmiyorlar” diyerek yine de ümmetine dua etmiştir.
Hayatın her sahasında çoğaltabileceğimiz bu örnekler göstermektedir ki; Resulûllah’ın ahlâkında asıl ölçü, tavırları değil; her an Allah ile oluşudur.
Tebliğ konusunda maruz kaldığı baskı, eziyet, açlık, alay, çirkin sözlere ve birbirini izleyen hakaretlere 13 yıl kadar sabretmiştir.
Hangi alana bakılırsa bakılsın, üstün meziyetlere sahip Resulûllah’ın bu hali, üstlendiği insanları Allah’a taşıma misyonunun ve Allah’a olan aşkının bir neticesidir.
Sabır, merhamet, tevazu, kanaat, tevekkül, tefekkür vs. kısacası güzel ahlâkın tüm vasıflarını, kâmil imanın tüm hallerini kendinde toplayan ve Allah’ın bizlere bizzat örnek, rehber kıldığı Hz. Muhammed (sav) Efendimize, içinde bulunduğumuz, ahlâken çökmeye doğru giden toplumumuzda her zamankinden daha sıkı sarılmalıyız.
Güzel ahlâk, imanın temelidir. Güzel ahlâkı tamamlamak için gönderilmiş Peygamberimizi örnek almak, imanımızı kemâle erdirebilmemiz için şarttır.
Hz. Peygamber (sav), Kur’an’ın canlı bir örneğidir. O’nunla aynı yastığa baş koyan Hz. Aişe (ra) annemize Allah elçisinin ahlâkından, sorulduğunda, “O’nun ahlâkı Kur’an’dı” buyurmuştu.
Ahzab suresinin 21. ayetinde ise, “Sizin için; Allah’ı ve ahiret gününü arzu edenler ve çok zikredenler için, Allah Resulûnde en güzel örnek vardır” denilerek, bizzat Cenab–ı Hak Resulünü ümmetine örnek kılmıştır.
Resulûllah’ın hayatındaki Peygamberlik şahsiyeti O’nu ideal bir örnek haline getirmektedir.
Hayatın bütün yönlerini kuşatması da üstün örnek olmasının bir diğer sebebidir.
O, en iyi aile reisiydi, mükemmel bir devlet başkanı idi, cesur bir ordu komutanı idi, adeta kendinden önceki bütün Peygamberlerin sahip oldukları o bariz vasıfların, güzelliklerin tamamı kendisinde toplanmıştı.
Allah’ın Resulü, bütün hallerde beşerin en güzel misali ve üstün biricik örneğidir. Her şeyde kemal O’na dayanır; her kemal de O’ndan alınmıştır. Resulûllah’a uymadıkça; O’nu örnek almadıkça bir insanın kemale ermesine imkan yoktur.
Allah Resulü, her işi yerinde yapardı. Af uygun olmazsa affetmez; merhamet yerinde sayılmazsa merhamet etmezdi.
Kendisine zehir yediren bir Yahudi kadını affeden Resulûllah Efendimiz (sav); hırsızlık yapan bir kadının, soylu olduğu için affedilmesini isteyenlere karşı celallenerek; “Bu işi yapan kızım Fatıma da olsa elini keserim” buyurarak topluma ve İslam’a yapılan bir cürmün asla affedilmeyeceğini göstermiştir.
Şefkat ve merhameti her şeyi kapsayan Allah Resulü; bir gün hücresini gözetleyen birisini görerek hiddetle dışarı çıkmış; ashabına “O evimi seyredeni yakalasaydım gözlerini oyacaktım” buyurmuşlardır. Resulûllah Efendimiz bu tavrıyla namus meselesinin ehemmiyetini öğretmişlerdir.
Kendisine 3 soru sorup cevap aldıktan sonra şehadet getiren birisine henüz Müslüman olmasına rağmen “Bu altın ve ipek de ne oluyor? Bunlar dinimizde haramdır” diyerek hemen boynundan çıkarttırmışlardır.
Bazıları ise, zekat vermemek, oruç tutmamak kaydıyla Müslüman olmak istediklerinde, Resulûllah, onların bu tekliflerini, zekat ve oruç zamanına yaklaşık 1 sene var düşüncesiyle kabul etmişlerdir. Hakikaten bu süre zarfında şuurlanan bu yeni Müslümanlar da, vecibelerini kendiliklerinden yerine getirmişlerdir.
Farklı tavırlar aynı neticeyi sağlamış, insanlar kazanılmış; dinden de taviz verilmemiştir.
Peygamber Efendimiz, bir çok geceler ümmeti için ağlar, onların kurtuluşu için dua ederdi.
Taif’te taşlanarak kovulduğunda dahi Allah’a halini arzetmiş ama ümmetini şikayet etmemiştir.
Cenab–ı Hakk’ın bu durum karşısında yolladığı melek aracılığıyla “Ey Muhammed! Beni Allah yolladı. İster misin, şu iki dağı başlarına yıkayım!” sorusuna, Hz. Peygamber, “Allah’ım kavmime hidayet et. Muhakkak ki, onlar bilmiyorlar” diyerek yine de ümmetine dua etmiştir.
Hayatın her sahasında çoğaltabileceğimiz bu örnekler göstermektedir ki; Resulûllah’ın ahlâkında asıl ölçü, tavırları değil; her an Allah ile oluşudur.
Tebliğ konusunda maruz kaldığı baskı, eziyet, açlık, alay, çirkin sözlere ve birbirini izleyen hakaretlere 13 yıl kadar sabretmiştir.
Hangi alana bakılırsa bakılsın, üstün meziyetlere sahip Resulûllah’ın bu hali, üstlendiği insanları Allah’a taşıma misyonunun ve Allah’a olan aşkının bir neticesidir.
Sabır, merhamet, tevazu, kanaat, tevekkül, tefekkür vs. kısacası güzel ahlâkın tüm vasıflarını, kâmil imanın tüm hallerini kendinde toplayan ve Allah’ın bizlere bizzat örnek, rehber kıldığı Hz. Muhammed (sav) Efendimize, içinde bulunduğumuz, ahlâken çökmeye doğru giden toplumumuzda her zamankinden daha sıkı sarılmalıyız.
Güzel ahlâk, imanın temelidir. Güzel ahlâkı tamamlamak için gönderilmiş Peygamberimizi örnek almak, imanımızı kemâle erdirebilmemiz için şarttır.