Çalışmayı Ertelerken Aslında Hayatı Ertelediğinizin Farkında Mısınız?
Sabahın bir köründe alarmınız çalar, önce on-on beş dakika ardından kesmez, yarım saat sonrasına ertelersiniz. Sekiz yerine on birde uyanmak fazla birşey götürmemiştir (!) sizden... E bu kadar güzel uykunun ardından mis gibi kızarmış ekmekle güzel bir kahvaltı hazırlarsınız kendinize. Tabii ki televizyon eşliğinde... İşin içine televizyon girince zaten o kahvaltının bir buçuk saat sürdüğünü söylemeye gerek yok. Sonra tam dersin başına geçecekken “Dur bir maillerime bakayım” deyip beş dakikalığına (!) bilgisayarın başına geçersiniz. Aaa, en sıkı arkadaşlarınız da sizin gibi düşünüp maillerine bakıyorlar, tabi msnleri açık bir şekilde. Naber, nasılsın, faslından sonra usulen dersler hakkında üç beş cümle kurulup, sonrasında kim ne yapmış, raporlar alınıp verilir. Eğer ki erkekseniz bu süre internet üzerinde oyun oynamanız dahil 2 saat sürer. Bayansanız msnde konuşma, astroloji yorumları, burç uyumları, kozmetik ürünleri hakkında fiyat araştırması dahilinde 3,5 – 4 saati bulur. “E ayıp oldu, kalkıp ders çalışayım” derken gelir çatar öğlen yemeği. Akşam üzeri üç sularında yenilen öğlen yemeğinin ardından ağırlık çöktüğü için dışarı çıkıp hava alma, televizyon karşısına çöreklenme, telefonda arkadaşlarla geyiğin belini kırma gibi seçeneklerden bir ya da bir kaçı seçilir ve derhal uygulamaya sokulur. Artık akşam olmuştur. Sıkıntıdan ders çalışmak yerine minimum ıvır zıvırlarla ilgilenmeye başlarsınız. Akşam başınızı yastığa koyduğunuzdaysa:“Gerçekten çok yorucu bir gündü. Ders çalışmaya hiç vaktim olmadı. Ama yarın kesinlikle sekizde kalkıp bilmem kaç soru çözeceğim.” dersiniz.
Ertesi günü anlatmama gerek var mı?
Aslında Sorunun Büyük Kısmı İşe Başlamakta....
Hani elleri öpülesi atalarımızın bir sözü vardır ya başlamak tamamlamanın yarısıdır, diye, kesinlikle katılıyorum. Televizyonun ya da internetin başından kalkıp masaya oturana kadar verdiğiniz savaş zaten çok büyük. Hele bir de oturursak... İşte o zaman zihnimizdeki bahanelerin bir çoğunu zaten saf dışı bırakmış olursunuz.
Bahane Yok Hocam...
‘On dakika sonra kalkarım’ gibi cümlelerle kendinizi anlık rahatlatırsınız belki, peki ya sonra? Sonrasında ardı arkası kesilmeyen sürüsüne bereket bir sürü bahane izler:
* Biraz dışarı çıkıp arkadaşlarla dolaşayım sonra çalışırım.
* Bugün çok yorgunum, yarın çalışırım. (hatta siz yarın da yorgun olursunuz, öbür güne atın dersleri)
* Önce bir kaç saat müzik dinleyim, sonra çalışırım.
* Sudenaz’la konuşayım, ondan sonra dersin başına otururum.
* Sınava daha dört ay var. Ohooo, ben o zamana kadar hatim ederim kitapları. Ama önce biraz uyku...
Bahaneler bitmez... Bir gün hayalleriniz, hedefleriniz biter hatta Öss üzerine bütün ümitleriniz biter –ki bunu kesinlikle istemeyiz- yine bahaneleriniz bitmez. Bitmeeezzzz....
Zamanında, düzenli çalışmanın yerini hiçbir şey tutmaz. Yıllarca düzenli çalışıp, her derse tam takır bilgi dolu olarak giren biri olarak söylemiyorum. Vakti zamanında sınava bir gün öncesinden sabahlayarak çalışan bir öğrenci olarak söylüyorum. Ben bunun acısını çekip, doğru şekilde çalışma tekniklerini öğrenene kadar at alınıp Üsküdar çoktan geçilmişti.
Ben ettim siz etmeyin diye yani...
Bununla birlikte şunu da eklemeliyim ki, ertelemenin bir alışkanlıktan öte bir hastalık olduğunu anladığımda ve erteleme üzerine kurduğum bahaneleri bir bir çürütmeye başladığımda, hem daha başarılı olabileceğimi hem de ruhsal anlamda daha mutlu olabileceğimi farkettim. İşte yumurtanın kapıya dayandığı anlarda kim bilir kaç yumurtayı heba ettim üç beş dakika daha fazla tembellik yapmak için? Sadece bir tavsiye benimkisi... Kendiniz yıllar sonra ertelemenin ne kadar kötü sonuçlar doğurduğunu farkedeceğinize buyrun benim deneyimimden yararlanın. Aramızda lafı mı olur yani?
İçimizdeki Tembel Tenekelere Dikkat!
Hepimizin içinde, evet, istinasız hepimizin içinde tembel bir çocuk vardır. İçimizdeki tembel çocuk, bizim o işi ertelememiz için elinden geleni yapar. Amacı kısa süreliğine de olsa rahatlığımızı sağlamaktır. (Ya da o, öyle olacağını sanmaktadır.)
İşte siz de içinizdeki bu tembel çocuğun sözlerini dinlerseniz bir süre sonra sizi kendilerine benzetmeye başlarlar. Ki ben, benimkinin sesini mümkün olduğunca kıstım Şimdi kafam rahat, kendi işime odaklanabiliyorum. Arada bir ufak tefek kaçamaklar elbetteki olacaktır. Bununla birlikte bilmenizde fayda vardır ki içinizdeki tembel çocuk için ilerde doktor olmanızın, ÖSS’ye girecek olmanızın, başarılı bir mühendis olmak isteyişinizin hiçbir önemi yoktur. Onun için önemli olan üç beş arkadaşla iyi vakite geçirmek, televizyon seyretmek, chat yapmak ve bunun gibi şeylerden ibarettir.
Sonradan üzülüp pişman olmak istemiyorsanız o çocuğun sesini kısmayı öğrenin. Yoksa daha sonrasında KEŞKE’li bir hayata geçmiş olacaksınız. Sonra sürekli erteleyip de yıllar sonrasında pişman olan ve bu pişmanlıklarını hep aynı kelimeyle başlayan cümleler dizisine getiren muazzam kalabalıktaki yerinizi büyük bir başarıyla almış olacaksınız. O kelimeyi mi merak ediyorsunuz? İşte cevabı: KEŞKE...
* Keşke zamanında erken kalksaydım da dersleri kaçırmasaydım.
* Keşke daha fazla soru çözseydim.
* Keşke televizyona/internete dalmak yerine ders çalışsaydım.
* Keşke ÖSS’yi daha ciddiye alsaydım.
* Keşke şöyle yapsaydım, keşke böyle yapsaydım....
* Keşke oğlu keşke...
E yapsaydın kardeşim, seni kim engelledi? (Aslında kimin engellediğini ikimiz de biliyoruz da... Neyse...)
Yok İlle De Bu Çocuğun Sözünü Dinliyorsanız...
İlle de içinizdeki bu tembel çocuğu dinliyorsanız, gelecek hakkındaki planlarınızı, sizin için birer hedef olacak hayallerinizi çöpe atıyorsunuz demektir. Anlık zevklerinizi uzun vadeli planlarınıza tercih ediyorsunuz demektir. Yıllar sonraki 'KEŞKE'lerinizi şimdiden hazırlıyorsunuz demektir. Hayatınızı üç beş ucuz bahaneye erteliyorsunuz demektir
Bu, aslında o kadar çok şey demektir ki...
Son söz olarak, erteleme üzerine araştırma yaparken bir makaledeki dipnot çok dikkatimi çekti ve beni çok güldürdü, onu sizlerle paylaşmak istiyorum:
Eğer ertelemecilik sizin için bir yaşam biçimi haline gelmiş ise ve bundan vazgeçmeyi düşünmüyorsanız, sizin için bir organizasyon var. Amerika'da 43 yıl önce kurulan Proscrastinators' Club. Klüp üyeri, birbirlerinin yılbaşlarını Temmuz'da kutluyor. Üye olmak için üyelik formunuzu doldurmamanız ve geri göndermemeniz yeterli
Keyifli bir gün geçirmeniz dileğiyle...[/COLOR][/FONT[/B]]
Özge BAYRAM
NLP Master Prac.
=Alıntı=
Sabahın bir köründe alarmınız çalar, önce on-on beş dakika ardından kesmez, yarım saat sonrasına ertelersiniz. Sekiz yerine on birde uyanmak fazla birşey götürmemiştir (!) sizden... E bu kadar güzel uykunun ardından mis gibi kızarmış ekmekle güzel bir kahvaltı hazırlarsınız kendinize. Tabii ki televizyon eşliğinde... İşin içine televizyon girince zaten o kahvaltının bir buçuk saat sürdüğünü söylemeye gerek yok. Sonra tam dersin başına geçecekken “Dur bir maillerime bakayım” deyip beş dakikalığına (!) bilgisayarın başına geçersiniz. Aaa, en sıkı arkadaşlarınız da sizin gibi düşünüp maillerine bakıyorlar, tabi msnleri açık bir şekilde. Naber, nasılsın, faslından sonra usulen dersler hakkında üç beş cümle kurulup, sonrasında kim ne yapmış, raporlar alınıp verilir. Eğer ki erkekseniz bu süre internet üzerinde oyun oynamanız dahil 2 saat sürer. Bayansanız msnde konuşma, astroloji yorumları, burç uyumları, kozmetik ürünleri hakkında fiyat araştırması dahilinde 3,5 – 4 saati bulur. “E ayıp oldu, kalkıp ders çalışayım” derken gelir çatar öğlen yemeği. Akşam üzeri üç sularında yenilen öğlen yemeğinin ardından ağırlık çöktüğü için dışarı çıkıp hava alma, televizyon karşısına çöreklenme, telefonda arkadaşlarla geyiğin belini kırma gibi seçeneklerden bir ya da bir kaçı seçilir ve derhal uygulamaya sokulur. Artık akşam olmuştur. Sıkıntıdan ders çalışmak yerine minimum ıvır zıvırlarla ilgilenmeye başlarsınız. Akşam başınızı yastığa koyduğunuzdaysa:“Gerçekten çok yorucu bir gündü. Ders çalışmaya hiç vaktim olmadı. Ama yarın kesinlikle sekizde kalkıp bilmem kaç soru çözeceğim.” dersiniz.
Ertesi günü anlatmama gerek var mı?
Aslında Sorunun Büyük Kısmı İşe Başlamakta....
Hani elleri öpülesi atalarımızın bir sözü vardır ya başlamak tamamlamanın yarısıdır, diye, kesinlikle katılıyorum. Televizyonun ya da internetin başından kalkıp masaya oturana kadar verdiğiniz savaş zaten çok büyük. Hele bir de oturursak... İşte o zaman zihnimizdeki bahanelerin bir çoğunu zaten saf dışı bırakmış olursunuz.
Bahane Yok Hocam...
‘On dakika sonra kalkarım’ gibi cümlelerle kendinizi anlık rahatlatırsınız belki, peki ya sonra? Sonrasında ardı arkası kesilmeyen sürüsüne bereket bir sürü bahane izler:
* Biraz dışarı çıkıp arkadaşlarla dolaşayım sonra çalışırım.
* Bugün çok yorgunum, yarın çalışırım. (hatta siz yarın da yorgun olursunuz, öbür güne atın dersleri)
* Önce bir kaç saat müzik dinleyim, sonra çalışırım.
* Sudenaz’la konuşayım, ondan sonra dersin başına otururum.
* Sınava daha dört ay var. Ohooo, ben o zamana kadar hatim ederim kitapları. Ama önce biraz uyku...
Bahaneler bitmez... Bir gün hayalleriniz, hedefleriniz biter hatta Öss üzerine bütün ümitleriniz biter –ki bunu kesinlikle istemeyiz- yine bahaneleriniz bitmez. Bitmeeezzzz....
Zamanında, düzenli çalışmanın yerini hiçbir şey tutmaz. Yıllarca düzenli çalışıp, her derse tam takır bilgi dolu olarak giren biri olarak söylemiyorum. Vakti zamanında sınava bir gün öncesinden sabahlayarak çalışan bir öğrenci olarak söylüyorum. Ben bunun acısını çekip, doğru şekilde çalışma tekniklerini öğrenene kadar at alınıp Üsküdar çoktan geçilmişti.
Ben ettim siz etmeyin diye yani...
Bununla birlikte şunu da eklemeliyim ki, ertelemenin bir alışkanlıktan öte bir hastalık olduğunu anladığımda ve erteleme üzerine kurduğum bahaneleri bir bir çürütmeye başladığımda, hem daha başarılı olabileceğimi hem de ruhsal anlamda daha mutlu olabileceğimi farkettim. İşte yumurtanın kapıya dayandığı anlarda kim bilir kaç yumurtayı heba ettim üç beş dakika daha fazla tembellik yapmak için? Sadece bir tavsiye benimkisi... Kendiniz yıllar sonra ertelemenin ne kadar kötü sonuçlar doğurduğunu farkedeceğinize buyrun benim deneyimimden yararlanın. Aramızda lafı mı olur yani?
İçimizdeki Tembel Tenekelere Dikkat!
Hepimizin içinde, evet, istinasız hepimizin içinde tembel bir çocuk vardır. İçimizdeki tembel çocuk, bizim o işi ertelememiz için elinden geleni yapar. Amacı kısa süreliğine de olsa rahatlığımızı sağlamaktır. (Ya da o, öyle olacağını sanmaktadır.)
İşte siz de içinizdeki bu tembel çocuğun sözlerini dinlerseniz bir süre sonra sizi kendilerine benzetmeye başlarlar. Ki ben, benimkinin sesini mümkün olduğunca kıstım Şimdi kafam rahat, kendi işime odaklanabiliyorum. Arada bir ufak tefek kaçamaklar elbetteki olacaktır. Bununla birlikte bilmenizde fayda vardır ki içinizdeki tembel çocuk için ilerde doktor olmanızın, ÖSS’ye girecek olmanızın, başarılı bir mühendis olmak isteyişinizin hiçbir önemi yoktur. Onun için önemli olan üç beş arkadaşla iyi vakite geçirmek, televizyon seyretmek, chat yapmak ve bunun gibi şeylerden ibarettir.
Sonradan üzülüp pişman olmak istemiyorsanız o çocuğun sesini kısmayı öğrenin. Yoksa daha sonrasında KEŞKE’li bir hayata geçmiş olacaksınız. Sonra sürekli erteleyip de yıllar sonrasında pişman olan ve bu pişmanlıklarını hep aynı kelimeyle başlayan cümleler dizisine getiren muazzam kalabalıktaki yerinizi büyük bir başarıyla almış olacaksınız. O kelimeyi mi merak ediyorsunuz? İşte cevabı: KEŞKE...
* Keşke zamanında erken kalksaydım da dersleri kaçırmasaydım.
* Keşke daha fazla soru çözseydim.
* Keşke televizyona/internete dalmak yerine ders çalışsaydım.
* Keşke ÖSS’yi daha ciddiye alsaydım.
* Keşke şöyle yapsaydım, keşke böyle yapsaydım....
* Keşke oğlu keşke...
E yapsaydın kardeşim, seni kim engelledi? (Aslında kimin engellediğini ikimiz de biliyoruz da... Neyse...)
Yok İlle De Bu Çocuğun Sözünü Dinliyorsanız...
İlle de içinizdeki bu tembel çocuğu dinliyorsanız, gelecek hakkındaki planlarınızı, sizin için birer hedef olacak hayallerinizi çöpe atıyorsunuz demektir. Anlık zevklerinizi uzun vadeli planlarınıza tercih ediyorsunuz demektir. Yıllar sonraki 'KEŞKE'lerinizi şimdiden hazırlıyorsunuz demektir. Hayatınızı üç beş ucuz bahaneye erteliyorsunuz demektir
Bu, aslında o kadar çok şey demektir ki...
Son söz olarak, erteleme üzerine araştırma yaparken bir makaledeki dipnot çok dikkatimi çekti ve beni çok güldürdü, onu sizlerle paylaşmak istiyorum:
Eğer ertelemecilik sizin için bir yaşam biçimi haline gelmiş ise ve bundan vazgeçmeyi düşünmüyorsanız, sizin için bir organizasyon var. Amerika'da 43 yıl önce kurulan Proscrastinators' Club. Klüp üyeri, birbirlerinin yılbaşlarını Temmuz'da kutluyor. Üye olmak için üyelik formunuzu doldurmamanız ve geri göndermemeniz yeterli
Keyifli bir gün geçirmeniz dileğiyle...[/COLOR][/FONT[/B]]
Özge BAYRAM
NLP Master Prac.
=Alıntı=
