Genç kadın, eşinin en çok sevdiği yemekleri yapıp sofrayı hazırladı. Kendisine çeki düzen verip heyecanla eşini beklerken zil çaldı. Eşi hızla içeri daldı ve;
“çok üşüdüm, hem de acıktım. Yemek hazır mı?” dedi. Kadın eşinin ellerine baktı. Elleri bomboştu. Elinde ne bir demet çiçek, ne de bir dal gül vardı. Hayal kırıklığıyla eşinin yüzüne baktı. Sadece;
“Hoş geldin canım, gerçekten çok üşümüşe benziyorsun?” dedi. “Sorma, hava çok soğuk. Oh evin içi ne güzel, sıcacık…”
“Yemek hazır. Hemen sofraya oturabiliriz.”
“Aaa! Bunlar da ne? Ne kadar güzel yemekler. Hepsi de benim sevdiğim şeyler. Yoksa misafir mi gelecek?” “Yoo hayır.”
“Peki neden yaptın bunları? Yoksa bu gün özel bir gün mü?” “Bilmem.”
“Hay Allah, nasıl da unuttum. Tabii bu gün evlilik yıldönümümüz. Dur bir koşu gidip sana köşedeki çiçekçiden çiçek alıp geleyim.”
“Hayır, hayır. Bu soğukta dışarıya çıkıp benim için üşümeni istemem.”
Evet, kadınlar kendileri için özel olana değer verirler. Ama nedense erkekler de hep unuturlar. Tabi haklı olarak kadınlar bu duruma kırılıp incinirler.
Kadınların yaşadıkları bu kırılganlığın sebebi, eşlerinin kendilerine değer vermediklerini sanmalarından ileri gelmektedir.
Büsbütün haksız da değiller! özel olmak ve özel zamanlarda hatırlanmak güzel bir şey!
Erkekler genelde unutkanlıklarını çok yorulmalarına bağlıyor.
Belki o günü unutmasa, hiç olmazsa tek bir gülle evinin yolunu tutsa, eşine önemli olduğunu, ona değer verdiğini, hayatına girdiğinden bu yana mutlu olduğunu söyleyebilse…
Diyelim ki, söylemedi veya söyleyemedi…O zaman hayat bitmemeli, kızılca kıyamet kopmamalı.
Kimi erkek, böyle günleri hatırlamayı yapmacık olarak görür. “Ben onu zaten seviyorum. Benim için zaten değerli, bunu tekrar söylememe ne gerek var?” diye düşünür. Veya duygularını belli etmek istemez.
Ama zihinden geçenler kelimelere dökülmeli. Sır perdelerine saklanmamalı. Gönül almak, samimi duygularla üç beş kelime sarf etmek, sadece cismiyle değil, kalbiyle de yanında olduğunu, sevildiğini ona ifade etmek, hiç de zor olmasa gerek.
ailem dergisinden alınmıştır
“çok üşüdüm, hem de acıktım. Yemek hazır mı?” dedi. Kadın eşinin ellerine baktı. Elleri bomboştu. Elinde ne bir demet çiçek, ne de bir dal gül vardı. Hayal kırıklığıyla eşinin yüzüne baktı. Sadece;
“Hoş geldin canım, gerçekten çok üşümüşe benziyorsun?” dedi. “Sorma, hava çok soğuk. Oh evin içi ne güzel, sıcacık…”
“Yemek hazır. Hemen sofraya oturabiliriz.”
“Aaa! Bunlar da ne? Ne kadar güzel yemekler. Hepsi de benim sevdiğim şeyler. Yoksa misafir mi gelecek?” “Yoo hayır.”
“Peki neden yaptın bunları? Yoksa bu gün özel bir gün mü?” “Bilmem.”
“Hay Allah, nasıl da unuttum. Tabii bu gün evlilik yıldönümümüz. Dur bir koşu gidip sana köşedeki çiçekçiden çiçek alıp geleyim.”
“Hayır, hayır. Bu soğukta dışarıya çıkıp benim için üşümeni istemem.”
Evet, kadınlar kendileri için özel olana değer verirler. Ama nedense erkekler de hep unuturlar. Tabi haklı olarak kadınlar bu duruma kırılıp incinirler.
Kadınların yaşadıkları bu kırılganlığın sebebi, eşlerinin kendilerine değer vermediklerini sanmalarından ileri gelmektedir.
Büsbütün haksız da değiller! özel olmak ve özel zamanlarda hatırlanmak güzel bir şey!
Erkekler genelde unutkanlıklarını çok yorulmalarına bağlıyor.
Belki o günü unutmasa, hiç olmazsa tek bir gülle evinin yolunu tutsa, eşine önemli olduğunu, ona değer verdiğini, hayatına girdiğinden bu yana mutlu olduğunu söyleyebilse…
Diyelim ki, söylemedi veya söyleyemedi…O zaman hayat bitmemeli, kızılca kıyamet kopmamalı.
Kimi erkek, böyle günleri hatırlamayı yapmacık olarak görür. “Ben onu zaten seviyorum. Benim için zaten değerli, bunu tekrar söylememe ne gerek var?” diye düşünür. Veya duygularını belli etmek istemez.
Ama zihinden geçenler kelimelere dökülmeli. Sır perdelerine saklanmamalı. Gönül almak, samimi duygularla üç beş kelime sarf etmek, sadece cismiyle değil, kalbiyle de yanında olduğunu, sevildiğini ona ifade etmek, hiç de zor olmasa gerek.
ailem dergisinden alınmıştır
