Peygamber Efendimiz (S.A.V) Mekke’den Medine’ye göç ettiğinde yanındakilerle beraber şehre girmek üzereyken, haber tüm Medine’yi sarmıştı.
Halk büyük coşku, sevinç ve heyecan içinde O’nu karşılamak için toplanıyordu. Medineli küçük çocuklar ise sevinç çığlıkları atıyorlar;
-Peygamberimiz geldi! Kâinatın Efendisi geldi diye etrafı çınlatıyorlardı.
Şüphesiz ki bu mutluluğu küçük sahâbeler candan ve derinden hissediyorlardı. Anneler, babalar kendi yavrularına gıpta ile bakıyorlar, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in eğitimiyle büyüyecek olan çocuklarını O’nun gül kokan ellerine teslim etmek için sabır-sızlanıyorlardı.
Bu coşkulu çocuk topluluğunun içinde biri vardı ki, o sıralar 9-10 yaşlarında olan Enes Bin Malik’ti. Bütün varlığıyla koşuyor, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e sarılmayı hayal ediyordu. Dikkatle bakmasına rağmen bir türlü Âlemlerin Efendisi’ni göremedi. Bir müddet daha arkadaşlarıyla beraber koştu. Sonunda Kûsva adlı devesinin üzerinde Peygamber Efendimiz (S.A.V) ve arkadaşları göründüler. Enes’in kalbi çatlayacakmış gibi çarpıyordu. Mü’minlerden biri bu sefer küçük Enes’e
-Koş!... Medinelilere müjdeyi ver. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in teşriflerini bildir!... dedi.
Bunun üzerine Enes ve arkadaşları geriye döndüler. Nefes nefese koşarak şehre girdiler. Büyük müjdeyi verirken artık soluk almakta zorlanıyorlar, son gayretlerini sarf ediyorlardı.
Müjdeyi verdiklerinde bayılmak üzereydiler. Bu haberi sabırsızlıkla bekleyen sayısız mü’min Medine ufuklarında doğan NUR’a doğru yarıştılar. Kâinatın Peygamberi’ni karşılamak için acele ettiler.
Sevgili Peygamberimiz (S.A.V)’in yanında en yakın dostu Hz.
Ebubekir bulunuyordu.
Medine kurulduğundan beri böyle bir sevinci, böyle bir heyecanı yaşamamıştı. Çocuklar şiirler okuyorlar, kadınlar ve erkekler şarkılar söylü-yorlardı:
“Veda tepelerinden üstümüze doğan Nur!
Sen bu şehre asaleti getirdin
Allahû Tealâ’ya şükürler olsun ki;
Bu şehre şeref verdin…
Ey Allah’ın Resûlü!
Ey Allah’ın Nebîsi!
Ey Allah’ın Sevgilisi!
Aramıza hoş geldin!”
Mü’minlerin çoğu Peygamber Efendimiz (S.A.V)’i kendi evlerine götürmek, misafir etmek şerefine erişmek istiyordu. Bu sebeple devesi Kûsva’nın yularını yakalamaya çalışıyorlardı. Sevgili Peygamber (S.A.V) buyurdular ki:
-O’nu serbest bırakınız. Kimin evinin önünde durursa, oraya misafir oluruz inşaallah!...
Kûsva adlı deve Ebu Eyyûb Halid Bin Zeyd’in evinin önünde durdu. Peygamber Efendimiz (S.A.V) bir müddet için o kişinin evinde misafir kaldı.
Medineli mü’minler için artık Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e hizmet yarışı başlamıştı. Herkes ellerinde ve evlerinde ne varsa ikram ediyordu.
Minik Enes’in babası da oğlunu elinden tutup Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in huzuruna gelerek;
-Ya Resûlallah! Bizler zengin değiliz. Size takdim edecek fazla bir şeyimiz yok. Ancak şu çok sevdiğimiz küçük oğlumuzu hizmet etsin diye size armağan ediyoruz. Lütfen kabul buyurunuz! dedi.
Peygamber Efendimiz (S.A.V) bu içten gelen teklife çok memnun oldu, küçük Enes’in başını okşayıp dua etti. Medine’nin dışına kadar çıkıp Peygamber Efendimiz (S.A.V)’i karşılayan bu küçük mü’min böylece Kâinatın Efendisi’yle gece ve gündüz beraber olmak saadetine kavuştu.
Küçük Enes, yaşı küçük olmasına rağmen kendisine verilen bu büyük ni’metin karşılığını ödemek için büyük gayret sarfetti. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in hiçbir sözünü kaçırmadan dinledi, O’na dikkatle hizmet etti.
Peygamber Efendimiz (S.A.V) Enes Bin Malik’e sanki çocuk değil de olgun bir insanmış gibi davranıyordu. O’nun bir kerecik bile yüzünü astığını görmedi, sert konuştuğunu işitmedi. Enes Bin Malik’in minicik kalbi hiç kırılmadı, incinmedi.
Bir gün küçük Enes arkadaşlarıyla oyun oynuyordu. Peygamber Efendimiz (S.A.V) çocuklara doğru yaklaştı ve onlara selâm verdi. Çocuklar da O’nu hürmetle selâmladılar.
Peygamber Efendimiz (S.A.V) küçük Enes’in yavaşça elinden tuttu, birlikte az ileride ki duvarın dibine gittiler. Orada Enes’in kulağına bir şeyler söyledi. Enes hemen koşarak uzaklaştı. Belli ki Peygamber Efendimiz (S.A.V) O’na bir vazife vermişti. Kendisi de çocuklarla birlikte beklemeye başladı. Epey sonra Enes koşarak geldi. Peygamberimiz (S.A.V)’e öğrendiklerini arz etti.
Daha sonra evine giden Enes’e annesi neden geciktiğini sordu. O da Peygambe-rimiz (S.A.V)’in onu bir işe gönderdiğini söyledi. Ancak annesinin tüm ısrarlarına rağmen işin ne olduğunu söylemedi.
Minik Enes daha o yaşında sır tutmayı ve Peygamberimiz (S.A.V)’in güvenini kazanmıştı.
Aylar, yıllar geçiyor, Enes, Peygamberimiz’in ocağında terbiye oluyordu. Daima birlikte abdest alır, namaz kılar, oruç tutarlardı.
Bir gün mescide bir yabancı geldi. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e sorular soruyordu. Sonunda Peygamberimiz (S.A.V) de ona: Kıyâmet için ne hazırladığını sordu.
Adam mahçup bir halde dedi ki, “Anam, babam sana feda olsun Ey Allah’ın Nebî’si! Yazık ki kıyâmet için fazla bir hazırlığım yok. Ne fazla oruç tutabildim, ne namaz kılabildim. Sadece Allah ve Resûl’ünü çok sevi-yorum” dedi. Bu cevap üzerine sevgili Peygamberimiz (S.A.V) şöyle buyurdular:
“İnsan kıyâmette sevdikleriyle beraber olur!”
Enes Bin Malik, iyi günlerde, sıkıntılı günlerde anlarda, İslâm için yapılan savaşlarda daima Peygamberimiz (S.A.V)’le beraberdi. O’nu hiç terketmedi. Hizmetlerini bir an için bile aksatmadı. Bedir Savaşı’nda 12 yaşında olduğu halde savaş alanındaydı. Zekâsı, terbiyesi, ilim ve cesaretiyle yaşıtlarını geride bıraktı.
Peygamberimiz (S.A.V)’in vefatında 20 yaşlarındaydı. O’nunla birlikte geçirdiği yıllarda şahit olduğu olayları sonraki âlimlere aktardı. Peygamberimiz (S.A.V)’in son günlerini şöyle anlattı:
“Bir sabah Hz. Ebubekir ve Hz. Abbas beraberce yürüyorlardı. Bunlar Medineli mü’minlerdi. Hepsi de üzüntüyle ağlıyorlardı. Çünkü Sevgili Peygamberimiz (S.A.V) bir müddetten beri rahatsızdı. Bunu bilen Medineliler öbek öbek toplanıp üzüntülerini paylaşıyorlardı. Yüreği sevgi ve ayrılık üzüntüsüyle çarpan Hz. Ebubekir de ağladı.
Biraz sonra da Peygamberimiz (S.A.V)’in evine gitti ve görüp duyduklarını anlattı.
Sevgili Peygamberimiz (S.A.V) çektiği bütün acılara rağmen mescide geçti.
Bunu gören bütün Mü’minler de oraya koştular. O’nun hutbesini dinlediler. Önce Allah’a hamd ve şükür etti, sonra da ağır ağır:
“Ey Nas! Sizlere ensarı yanı Medineli mü’minleri vasiyet ediyorum. Ensar azalıyor. Onlar kendi zararlarına bile olsa size karşı va-zifelerini yerine getirdiler. Artık sizler de onlara kucak açın!” buyurdular. Bu Sevgili Peygamberimiz (S.A.V)’in son hutbesi oldu.”
Enes Bin Malik Peygamberimiz (S.A.V)’in Medine’ye geldiği günü de vefat ettiği günü de gördü. “Mü’minler birincisi kadar sevinçli, ikinicisi kadar elemli gün yaşamadılar.” demiştir.
Enes Bin Malik, Hz. Ebubekir devrinde Bahreyn’e giderek zekât ve vergi toplamaya memur edildi.
Hz. Ömer zamanında da Basra’ya yerleşti. Orada hayatının sonuna kadar ilim öğretti. Çok kıymetli öğrenciler yetiştirdi.
100 yaşlarında Basra’da vefat etti.
Halk büyük coşku, sevinç ve heyecan içinde O’nu karşılamak için toplanıyordu. Medineli küçük çocuklar ise sevinç çığlıkları atıyorlar;
-Peygamberimiz geldi! Kâinatın Efendisi geldi diye etrafı çınlatıyorlardı.
Şüphesiz ki bu mutluluğu küçük sahâbeler candan ve derinden hissediyorlardı. Anneler, babalar kendi yavrularına gıpta ile bakıyorlar, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in eğitimiyle büyüyecek olan çocuklarını O’nun gül kokan ellerine teslim etmek için sabır-sızlanıyorlardı.
Bu coşkulu çocuk topluluğunun içinde biri vardı ki, o sıralar 9-10 yaşlarında olan Enes Bin Malik’ti. Bütün varlığıyla koşuyor, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e sarılmayı hayal ediyordu. Dikkatle bakmasına rağmen bir türlü Âlemlerin Efendisi’ni göremedi. Bir müddet daha arkadaşlarıyla beraber koştu. Sonunda Kûsva adlı devesinin üzerinde Peygamber Efendimiz (S.A.V) ve arkadaşları göründüler. Enes’in kalbi çatlayacakmış gibi çarpıyordu. Mü’minlerden biri bu sefer küçük Enes’e
-Koş!... Medinelilere müjdeyi ver. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in teşriflerini bildir!... dedi.
Bunun üzerine Enes ve arkadaşları geriye döndüler. Nefes nefese koşarak şehre girdiler. Büyük müjdeyi verirken artık soluk almakta zorlanıyorlar, son gayretlerini sarf ediyorlardı.
Müjdeyi verdiklerinde bayılmak üzereydiler. Bu haberi sabırsızlıkla bekleyen sayısız mü’min Medine ufuklarında doğan NUR’a doğru yarıştılar. Kâinatın Peygamberi’ni karşılamak için acele ettiler.
Sevgili Peygamberimiz (S.A.V)’in yanında en yakın dostu Hz.
Ebubekir bulunuyordu.
Medine kurulduğundan beri böyle bir sevinci, böyle bir heyecanı yaşamamıştı. Çocuklar şiirler okuyorlar, kadınlar ve erkekler şarkılar söylü-yorlardı:
“Veda tepelerinden üstümüze doğan Nur!
Sen bu şehre asaleti getirdin
Allahû Tealâ’ya şükürler olsun ki;
Bu şehre şeref verdin…
Ey Allah’ın Resûlü!
Ey Allah’ın Nebîsi!
Ey Allah’ın Sevgilisi!
Aramıza hoş geldin!”
Mü’minlerin çoğu Peygamber Efendimiz (S.A.V)’i kendi evlerine götürmek, misafir etmek şerefine erişmek istiyordu. Bu sebeple devesi Kûsva’nın yularını yakalamaya çalışıyorlardı. Sevgili Peygamber (S.A.V) buyurdular ki:
-O’nu serbest bırakınız. Kimin evinin önünde durursa, oraya misafir oluruz inşaallah!...
Kûsva adlı deve Ebu Eyyûb Halid Bin Zeyd’in evinin önünde durdu. Peygamber Efendimiz (S.A.V) bir müddet için o kişinin evinde misafir kaldı.
Medineli mü’minler için artık Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e hizmet yarışı başlamıştı. Herkes ellerinde ve evlerinde ne varsa ikram ediyordu.
Minik Enes’in babası da oğlunu elinden tutup Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in huzuruna gelerek;
-Ya Resûlallah! Bizler zengin değiliz. Size takdim edecek fazla bir şeyimiz yok. Ancak şu çok sevdiğimiz küçük oğlumuzu hizmet etsin diye size armağan ediyoruz. Lütfen kabul buyurunuz! dedi.
Peygamber Efendimiz (S.A.V) bu içten gelen teklife çok memnun oldu, küçük Enes’in başını okşayıp dua etti. Medine’nin dışına kadar çıkıp Peygamber Efendimiz (S.A.V)’i karşılayan bu küçük mü’min böylece Kâinatın Efendisi’yle gece ve gündüz beraber olmak saadetine kavuştu.
Küçük Enes, yaşı küçük olmasına rağmen kendisine verilen bu büyük ni’metin karşılığını ödemek için büyük gayret sarfetti. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in hiçbir sözünü kaçırmadan dinledi, O’na dikkatle hizmet etti.
Peygamber Efendimiz (S.A.V) Enes Bin Malik’e sanki çocuk değil de olgun bir insanmış gibi davranıyordu. O’nun bir kerecik bile yüzünü astığını görmedi, sert konuştuğunu işitmedi. Enes Bin Malik’in minicik kalbi hiç kırılmadı, incinmedi.
Bir gün küçük Enes arkadaşlarıyla oyun oynuyordu. Peygamber Efendimiz (S.A.V) çocuklara doğru yaklaştı ve onlara selâm verdi. Çocuklar da O’nu hürmetle selâmladılar.
Peygamber Efendimiz (S.A.V) küçük Enes’in yavaşça elinden tuttu, birlikte az ileride ki duvarın dibine gittiler. Orada Enes’in kulağına bir şeyler söyledi. Enes hemen koşarak uzaklaştı. Belli ki Peygamber Efendimiz (S.A.V) O’na bir vazife vermişti. Kendisi de çocuklarla birlikte beklemeye başladı. Epey sonra Enes koşarak geldi. Peygamberimiz (S.A.V)’e öğrendiklerini arz etti.
Daha sonra evine giden Enes’e annesi neden geciktiğini sordu. O da Peygambe-rimiz (S.A.V)’in onu bir işe gönderdiğini söyledi. Ancak annesinin tüm ısrarlarına rağmen işin ne olduğunu söylemedi.
Minik Enes daha o yaşında sır tutmayı ve Peygamberimiz (S.A.V)’in güvenini kazanmıştı.
Aylar, yıllar geçiyor, Enes, Peygamberimiz’in ocağında terbiye oluyordu. Daima birlikte abdest alır, namaz kılar, oruç tutarlardı.
Bir gün mescide bir yabancı geldi. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e sorular soruyordu. Sonunda Peygamberimiz (S.A.V) de ona: Kıyâmet için ne hazırladığını sordu.
Adam mahçup bir halde dedi ki, “Anam, babam sana feda olsun Ey Allah’ın Nebî’si! Yazık ki kıyâmet için fazla bir hazırlığım yok. Ne fazla oruç tutabildim, ne namaz kılabildim. Sadece Allah ve Resûl’ünü çok sevi-yorum” dedi. Bu cevap üzerine sevgili Peygamberimiz (S.A.V) şöyle buyurdular:
“İnsan kıyâmette sevdikleriyle beraber olur!”
Enes Bin Malik, iyi günlerde, sıkıntılı günlerde anlarda, İslâm için yapılan savaşlarda daima Peygamberimiz (S.A.V)’le beraberdi. O’nu hiç terketmedi. Hizmetlerini bir an için bile aksatmadı. Bedir Savaşı’nda 12 yaşında olduğu halde savaş alanındaydı. Zekâsı, terbiyesi, ilim ve cesaretiyle yaşıtlarını geride bıraktı.
Peygamberimiz (S.A.V)’in vefatında 20 yaşlarındaydı. O’nunla birlikte geçirdiği yıllarda şahit olduğu olayları sonraki âlimlere aktardı. Peygamberimiz (S.A.V)’in son günlerini şöyle anlattı:
“Bir sabah Hz. Ebubekir ve Hz. Abbas beraberce yürüyorlardı. Bunlar Medineli mü’minlerdi. Hepsi de üzüntüyle ağlıyorlardı. Çünkü Sevgili Peygamberimiz (S.A.V) bir müddetten beri rahatsızdı. Bunu bilen Medineliler öbek öbek toplanıp üzüntülerini paylaşıyorlardı. Yüreği sevgi ve ayrılık üzüntüsüyle çarpan Hz. Ebubekir de ağladı.
Biraz sonra da Peygamberimiz (S.A.V)’in evine gitti ve görüp duyduklarını anlattı.
Sevgili Peygamberimiz (S.A.V) çektiği bütün acılara rağmen mescide geçti.
Bunu gören bütün Mü’minler de oraya koştular. O’nun hutbesini dinlediler. Önce Allah’a hamd ve şükür etti, sonra da ağır ağır:
“Ey Nas! Sizlere ensarı yanı Medineli mü’minleri vasiyet ediyorum. Ensar azalıyor. Onlar kendi zararlarına bile olsa size karşı va-zifelerini yerine getirdiler. Artık sizler de onlara kucak açın!” buyurdular. Bu Sevgili Peygamberimiz (S.A.V)’in son hutbesi oldu.”
Enes Bin Malik Peygamberimiz (S.A.V)’in Medine’ye geldiği günü de vefat ettiği günü de gördü. “Mü’minler birincisi kadar sevinçli, ikinicisi kadar elemli gün yaşamadılar.” demiştir.
Enes Bin Malik, Hz. Ebubekir devrinde Bahreyn’e giderek zekât ve vergi toplamaya memur edildi.
Hz. Ömer zamanında da Basra’ya yerleşti. Orada hayatının sonuna kadar ilim öğretti. Çok kıymetli öğrenciler yetiştirdi.
100 yaşlarında Basra’da vefat etti.
