Elif’le Başladım Gönlüme…
“Elif dedim adını yüreğime ektim...
Elif dedim seni ben bildim.”
Gülmeyi unutmuşken gülerek başladım,
Sonunda hüzün olsa da… “ Elif dedim ” ...
Gönlümün dili olsa da sana olan sürgünümün çilesini anlatsa.
Lal olmuş kelimeler, sözler, heceler, dizeler ve,
Sonunu getirdiğini sandığımız “ sonsuz noktalar ” .
Her şey “Elifle” başlar ve nokta ile biter mi sandın.
Bir nokta ki sonsuzluğudur hüznün,
Aşkın ve sana olan sürgünümün sonsuz süreği.
Bir nokta ki; başlar heceye “Elif” diye;
Bir nokta ki gönül tabutuna uzanmış kırık bir dal gibi biter,
Ebedi özleyişin dergahında.
Adını yüreğime ektim...
Ve filizlendin gülmeyi unutmuşken yüreğimde.
Ey gönlümün tek varlığı;
Bir kalem, bir dal, bir hece ve bir “ Elif ” ki saplandın yüreğime...
Dolaşır durursun bedenimin her zerresinde;
Tenimde sen, sesimde sen, baktığım her yerde, yazdığım her noktada sen varsın...
Çünkü her şey senle başlar “Elif ” diye...
Asil kanım mıdır yoksa yüreğimin sürgünü müdür dolaşan damarlarımda...
Bir “ Elif ” ki gezinir, sana yakılan yerde atar durur.
Acı bir hüzün, içli bir yas nefesimle lav olur, yanar kül olur…
“ Elif ” dedim seni benden alıkoyan her şeye.
Onlar dediler ki;
“Elif” kırıldı, bir yanı sende, diğer yanı onda kaldı.
“Elif” bir dal gibi eğildi;
Gülmeyi unutmuşken güldürmeyi beceremeyen gönlüne yenik düştü.
Kaderine boyun eğdi, eğildi ve kırıldı.
Bir yanı onda, diğer yanı sende kaldı…
SELAM VE DUA İLE...
“Elif dedim adını yüreğime ektim...
Elif dedim seni ben bildim.”
Gülmeyi unutmuşken gülerek başladım,
Sonunda hüzün olsa da… “ Elif dedim ” ...
Gönlümün dili olsa da sana olan sürgünümün çilesini anlatsa.
Lal olmuş kelimeler, sözler, heceler, dizeler ve,
Sonunu getirdiğini sandığımız “ sonsuz noktalar ” .
Her şey “Elifle” başlar ve nokta ile biter mi sandın.
Bir nokta ki sonsuzluğudur hüznün,
Aşkın ve sana olan sürgünümün sonsuz süreği.
Bir nokta ki; başlar heceye “Elif” diye;
Bir nokta ki gönül tabutuna uzanmış kırık bir dal gibi biter,
Ebedi özleyişin dergahında.
Adını yüreğime ektim...
Ve filizlendin gülmeyi unutmuşken yüreğimde.
Ey gönlümün tek varlığı;
Bir kalem, bir dal, bir hece ve bir “ Elif ” ki saplandın yüreğime...
Dolaşır durursun bedenimin her zerresinde;
Tenimde sen, sesimde sen, baktığım her yerde, yazdığım her noktada sen varsın...
Çünkü her şey senle başlar “Elif ” diye...
Asil kanım mıdır yoksa yüreğimin sürgünü müdür dolaşan damarlarımda...
Bir “ Elif ” ki gezinir, sana yakılan yerde atar durur.
Acı bir hüzün, içli bir yas nefesimle lav olur, yanar kül olur…
“ Elif ” dedim seni benden alıkoyan her şeye.
Onlar dediler ki;
“Elif” kırıldı, bir yanı sende, diğer yanı onda kaldı.
“Elif” bir dal gibi eğildi;
Gülmeyi unutmuşken güldürmeyi beceremeyen gönlüne yenik düştü.
Kaderine boyun eğdi, eğildi ve kırıldı.
Bir yanı onda, diğer yanı sende kaldı…
SELAM VE DUA İLE...