İmam Ahmed’e, el öpmenin hükmünü sordum; dini maksatla olduğu takdirde bunun bir sakıncası olmadığını söyledi. Ayrıca, Ebu Ubeyde’nin de [r.a] Hz. Ömer’in [r.a] elini öptüğünü söyledi. Fakat dünyaya dönük maksatlarla elin öpülemeyeceğini; ancak kılıç veya kırbaç korkusuyla öpülebileceğini söyledi.
Ebu Abdullah dedi ki: Said el-Hâcib bana, müslümanların halifelerinin elinin öpülmemesi gerektiğini söyledi.
Ebu Abdullah dedi ki: Said el-Hâcib bana, müslümanların halifelerinin elinin öpülmemesi gerektiğini söyledi.
Ali b. Sabit’in şöyle dediği nakledilir: Süfyan-ı Sevrî’nin şöyle dediğini işittim: “Adalet sahibi bir imamın [yöneticinin] elinin öpülmesinde sakınca yoktur. Fakat dünyalık için elin öpülmesini mekruh görürüm.”
İmam Ahmed’e, adamın birinin sınır boylarına gitmek istediğini ve bunu kendisi adına sormasını istediğini söyledim. Gideceği yolun Enbar yolu olup tehlikelerle dolu olduğunu; burada hırsızlarla karşılaştığı takdirde bunlarla savaşması gerekip gerekmediğini soruyordu. İmam Ahmed dedi ki: “Eğer hırsızlar kendisinin eşyalarını isterlerse onlarla savaşır; çünkü Resûlullah [s.a.v]:
“Kim malını koruma uğrunda öldürülürse şehittir”[ Ebu Dâvud, Sünnet 32; Tirmizî, Diyât 22, Cenâiz 65; Nesâî, Tahrim 22, İbnu Mâce, Hudud 21; Muvatta, Salâtu'l-Cemâ'a 6; Suyûtî, el-Câmi'u's-Sağîr, No: 8917.] buyurmuştur.” Ben: “Peki, eşkıya onunla yoldaşlık etmek isterse, yine onlarla savaşması gerekir mi?” diye sordum: “Canına kastetmedikleri sürece savaşması gerekmez” dedi. O, sadece yoldaşlık etmeleri sebebiyle eşkıya ile savaşılması gerekmediği düşüncesindeydi.
İmam Ahmed’e, esir kişinin kaçıp kaçamayacağı soruldu; kaçmayı başarabilecek durumda ise esir kişinin kaçabileceğini söyledi.
İmam Ahmed’e: “Bir adam gelerek birisi için yardım istese, onun için bir topluluktan yardım istemesini uygun görür müsünüz?” diye sordum:”Hayır, fakat onu yardım yapacak kimselere arz eder. Tıpkı Resûlullah’ın [s.a.v] yanına kaplan postuna bürünmüş olarak bir topluluk geldiğinde Efendimizin yaptığı gibi.[ Bu konudaki rivayetler için bkz. Müslim, Zekât 69; Nesâi, Zekât 64] Yardıma muhtaç kişiye tasaddukta bulunmalarını topluluğa söyleyebilir” dedi.
İmam Ahmed’in şöyle dediğini işittim: “Abdülvehhâb diğer kimselerden daha temiz ve helal rızka sahiptir.”
İmam Ahmed, bu ifadelerle o kimsenin kağıtçılık mesleğini yapmasına işaret ediyordu.
Yine İmam Ahmed der ki: “Yahya b. Yahya, vefatından önce cübbesinin bana verilmesini vasiyet etmişti. Vefatından sonra oğlu bana gelerek durumu bildirdi. Ben de, Yahya’nın Allahu Teala’ya itaatkar salih bir zat olduğunu belirterek teberrüken cübbesini aldım.”
Alimlerden biri bana şunu anlattı: “Yahya b. Yahya’ya hanımı ilaç içirdikten sonra: “Keşke kalkıp evin içinde biraz dolaşsan!” dedi; o da: “Bu meselenin ne olduğunu bilemiyorum; halbuki ben kırk yıldır nefsimi muhasebeye çekmekteyim!” dedi.
Ebu Abdullah dedi ki: Said el-Hâcib bana, müslümanların halifelerinin elinin öpülmemesi gerektiğini söyledi.
Ebu Abdullah dedi ki: Said el-Hâcib bana, müslümanların halifelerinin elinin öpülmemesi gerektiğini söyledi.
Ali b. Sabit’in şöyle dediği nakledilir: Süfyan-ı Sevrî’nin şöyle dediğini işittim: “Adalet sahibi bir imamın [yöneticinin] elinin öpülmesinde sakınca yoktur. Fakat dünyalık için elin öpülmesini mekruh görürüm.”
İmam Ahmed’e, adamın birinin sınır boylarına gitmek istediğini ve bunu kendisi adına sormasını istediğini söyledim. Gideceği yolun Enbar yolu olup tehlikelerle dolu olduğunu; burada hırsızlarla karşılaştığı takdirde bunlarla savaşması gerekip gerekmediğini soruyordu. İmam Ahmed dedi ki: “Eğer hırsızlar kendisinin eşyalarını isterlerse onlarla savaşır; çünkü Resûlullah [s.a.v]:
“Kim malını koruma uğrunda öldürülürse şehittir”[ Ebu Dâvud, Sünnet 32; Tirmizî, Diyât 22, Cenâiz 65; Nesâî, Tahrim 22, İbnu Mâce, Hudud 21; Muvatta, Salâtu'l-Cemâ'a 6; Suyûtî, el-Câmi'u's-Sağîr, No: 8917.] buyurmuştur.” Ben: “Peki, eşkıya onunla yoldaşlık etmek isterse, yine onlarla savaşması gerekir mi?” diye sordum: “Canına kastetmedikleri sürece savaşması gerekmez” dedi. O, sadece yoldaşlık etmeleri sebebiyle eşkıya ile savaşılması gerekmediği düşüncesindeydi.
İmam Ahmed’e, esir kişinin kaçıp kaçamayacağı soruldu; kaçmayı başarabilecek durumda ise esir kişinin kaçabileceğini söyledi.
İmam Ahmed’e: “Bir adam gelerek birisi için yardım istese, onun için bir topluluktan yardım istemesini uygun görür müsünüz?” diye sordum:”Hayır, fakat onu yardım yapacak kimselere arz eder. Tıpkı Resûlullah’ın [s.a.v] yanına kaplan postuna bürünmüş olarak bir topluluk geldiğinde Efendimizin yaptığı gibi.[ Bu konudaki rivayetler için bkz. Müslim, Zekât 69; Nesâi, Zekât 64] Yardıma muhtaç kişiye tasaddukta bulunmalarını topluluğa söyleyebilir” dedi.
İmam Ahmed’in şöyle dediğini işittim: “Abdülvehhâb diğer kimselerden daha temiz ve helal rızka sahiptir.”
İmam Ahmed, bu ifadelerle o kimsenin kağıtçılık mesleğini yapmasına işaret ediyordu.
Yine İmam Ahmed der ki: “Yahya b. Yahya, vefatından önce cübbesinin bana verilmesini vasiyet etmişti. Vefatından sonra oğlu bana gelerek durumu bildirdi. Ben de, Yahya’nın Allahu Teala’ya itaatkar salih bir zat olduğunu belirterek teberrüken cübbesini aldım.”
Alimlerden biri bana şunu anlattı: “Yahya b. Yahya’ya hanımı ilaç içirdikten sonra: “Keşke kalkıp evin içinde biraz dolaşsan!” dedi; o da: “Bu meselenin ne olduğunu bilemiyorum; halbuki ben kırk yıldır nefsimi muhasebeye çekmekteyim!” dedi.