Bilmem hiç düşündünüz mü? Dünyanın gelmiş geçmiş en sorunlu, ama en mutlu insanının kim olduğunu biliyor musunuz? Yine dünyanın en çok ağlayan, ama en fazla tebessüm eden insanı kimdir?
Belki bugüne kadar böyle bir soruyla karşılaşmamış olabilir, böyle bir soruyu çelişkili görebilirsiniz. Oysa hiç de öyle değil. İki sorunun cevabı da aynı insan. Dünyanın en dertli, ama en mutlu; en çok ağlayan, ama en çok tebessüm eden insanı, Peygamber Efendimiz sallallahu Aleyhi ve Sellem’dir.
O ömrü boyunca çok büyük çileler, sıkıntılar, işkenceler, hicretler, savaşlar gördü. Doğmadan iki ay önce babasını, 6 yaşında annesini, 8 yaşında dedesini kaybetti. Onu müşriklere karşı koruyup kollayan amcası Ebu Talib ile en büyük destekçisi olan sevgili eşi Hazreti Hatice Validemiz aynı yıl vefat etti. Hazreti Fatıma Validemiz dışındaki 6 çocuğunun vefatını gördü.
Bu acılara hangi yürek dayanır?
Bilmem en yakınlarınızdan birisini kaybettiniz mi? İnsana en acı veren ölüm, anne baba, eş, kardeş ve evlât ölümüdür. Üzüntünüz aylarca, hatta yıllarca devam edebilir. Peygamberimiz Sallallahu Aleyhi ve Sellem bu acıların hepsini de yaşadı. Hele yakın dostları olan arkadaşları savaşlarda şehit oldu. Bu acılara hangi yürek dayanır, hangi insan tahammül eder?
İslâmın ilk günlerinden itibaren sayısız işkence, hakaret, alay ve ekonomik ambargolara göğüs gerdi. Yurdundan çıkmak zorunda kaldı. 7 yılda 25 savaşa katıldı. Hem de ne savaş! Günümüzde olduğu gibi, sabah erkenden uçağa binerek birkaç bomba atıp, tekrar karargâha dönerek kahvaltısını yapıp savaşa devam eden asker gibi değil. O zaman günlerce aç ve susuz kızgın çöl kumlarında giderek savaş yapılıyordu.
Bütün bu acılara rağmen o Yüce Nebi Sallallahu Aleyhi Ve Sellem mutluydu. Üstelik onun mutluluğu başkalarına da bulaşıcıydı. Getirdiği nur, diğer insanları da mutlu ediyordu. O kadar ki, yaşadığı çağa "Asr–ı Saadet" deniyordu. Yani "Mutluluk Çağı".
Her şeye rağmen mutluydu, huzurluydu. Çünkü son peygamberdi. Çünkü Habibullah'tı, Allah'ın sevgilisiydi. Çünkü Allah ona hiç kimseye ihsan etmediği nimetler vermişti. Sadece onu huzuruna kabul etmiş, bizzat görüşmüştü. Ve o sabahlara kadar dua ve ibadet eder, çağlayanlar gibi gözyaşı döker, ümmeti için ağlardı, ama en çok gülümseyen de oydu. İnsanlar hiçbir zaman suratı asık, kaşları çatık görmemişlerdi onu. Hep mütebessimdi çehresi.
Çünkü olayların gerçek yüzünü görüyordu. Sorunların sadece bize ve dünyaya bakan yüzüyle ilgilenmiyor, onların mana ve mahiyetini, sebep ve hikmetini biliyordu. Hangimiz onun ve arkadaşlarının çektiklerini çektik?
* * *
Tarihte sorunlarıyla savaşıp hedeflerine ulaşan sayısız insan vardır. Biz onların çektikleri acıların hiçbirini çekmedik.
Elbette herkesin bir derdi, bir hikâ-yesi vardır. Mutlaka sorunlarımızı çözmek için uğraşacağız, ama sorunlarımızın bize kazandırdıklarını görmeliyiz ki, boşuna acı çekmeyelim, daha da önemlisi umutsuz olmayalım.
Belki bugüne kadar böyle bir soruyla karşılaşmamış olabilir, böyle bir soruyu çelişkili görebilirsiniz. Oysa hiç de öyle değil. İki sorunun cevabı da aynı insan. Dünyanın en dertli, ama en mutlu; en çok ağlayan, ama en çok tebessüm eden insanı, Peygamber Efendimiz sallallahu Aleyhi ve Sellem’dir.
O ömrü boyunca çok büyük çileler, sıkıntılar, işkenceler, hicretler, savaşlar gördü. Doğmadan iki ay önce babasını, 6 yaşında annesini, 8 yaşında dedesini kaybetti. Onu müşriklere karşı koruyup kollayan amcası Ebu Talib ile en büyük destekçisi olan sevgili eşi Hazreti Hatice Validemiz aynı yıl vefat etti. Hazreti Fatıma Validemiz dışındaki 6 çocuğunun vefatını gördü.
Bu acılara hangi yürek dayanır?
Bilmem en yakınlarınızdan birisini kaybettiniz mi? İnsana en acı veren ölüm, anne baba, eş, kardeş ve evlât ölümüdür. Üzüntünüz aylarca, hatta yıllarca devam edebilir. Peygamberimiz Sallallahu Aleyhi ve Sellem bu acıların hepsini de yaşadı. Hele yakın dostları olan arkadaşları savaşlarda şehit oldu. Bu acılara hangi yürek dayanır, hangi insan tahammül eder?
İslâmın ilk günlerinden itibaren sayısız işkence, hakaret, alay ve ekonomik ambargolara göğüs gerdi. Yurdundan çıkmak zorunda kaldı. 7 yılda 25 savaşa katıldı. Hem de ne savaş! Günümüzde olduğu gibi, sabah erkenden uçağa binerek birkaç bomba atıp, tekrar karargâha dönerek kahvaltısını yapıp savaşa devam eden asker gibi değil. O zaman günlerce aç ve susuz kızgın çöl kumlarında giderek savaş yapılıyordu.
Bütün bu acılara rağmen o Yüce Nebi Sallallahu Aleyhi Ve Sellem mutluydu. Üstelik onun mutluluğu başkalarına da bulaşıcıydı. Getirdiği nur, diğer insanları da mutlu ediyordu. O kadar ki, yaşadığı çağa "Asr–ı Saadet" deniyordu. Yani "Mutluluk Çağı".
Her şeye rağmen mutluydu, huzurluydu. Çünkü son peygamberdi. Çünkü Habibullah'tı, Allah'ın sevgilisiydi. Çünkü Allah ona hiç kimseye ihsan etmediği nimetler vermişti. Sadece onu huzuruna kabul etmiş, bizzat görüşmüştü. Ve o sabahlara kadar dua ve ibadet eder, çağlayanlar gibi gözyaşı döker, ümmeti için ağlardı, ama en çok gülümseyen de oydu. İnsanlar hiçbir zaman suratı asık, kaşları çatık görmemişlerdi onu. Hep mütebessimdi çehresi.
Çünkü olayların gerçek yüzünü görüyordu. Sorunların sadece bize ve dünyaya bakan yüzüyle ilgilenmiyor, onların mana ve mahiyetini, sebep ve hikmetini biliyordu. Hangimiz onun ve arkadaşlarının çektiklerini çektik?
* * *
Tarihte sorunlarıyla savaşıp hedeflerine ulaşan sayısız insan vardır. Biz onların çektikleri acıların hiçbirini çekmedik.
Elbette herkesin bir derdi, bir hikâ-yesi vardır. Mutlaka sorunlarımızı çözmek için uğraşacağız, ama sorunlarımızın bize kazandırdıklarını görmeliyiz ki, boşuna acı çekmeyelim, daha da önemlisi umutsuz olmayalım.