Duâ almaya bakın!
Allah adamlarından Şemseddîn-i İznîkî hazretleri, bir sohbetinde; - Kardeşlerim, duâ almaya bakın! buyurur. İnsan, duâ alarak yakın olur Allaha.
Ve bir ****kıbe anlatır.
Hâdise şöyle:
Evliyâ-yı kirâmdan Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri, gençliğinde her görüştüğü kimseden duâ istemektedir.
Ama kim olursa olsun.
Bunu, âdet etmiştir kendisine.
Bir gün, buğday satın alır bir köylüden.
Parasını ödeyip ayrılır.
Ancak üç günlük yol gidince, hatırlar birden.
- “Eyvâh!” der kendi kendine. “Ben o köylüden duâ istemedim. Belki de onun duâsındaydı benim saadetim”.
Üşenmez, geri döner oradan.
O köye varıp, çalar köylünün kapısını.
Köylü, karşısında Onu görünce telâşlanır birden.
Ve sorar merakla:
- Hayrola arkadaş! Niye geldin? Yoksa çürük mü çıktı buğdaylar?
Mübarek sâkindir:
- Hayır hayır! Buğdayda mesele yok.
- Ee, öyleyse?
- Bir şeyi unutmuşum da.
- Hayrola, neyi unuttun?
- Duâ istemeyi.
Köylü pek anlamaz:
- Duâ mı? Ne duâsı, anlıyamadım.
Mübarek îzah eder:
- Bak kardeşim. Ben, görüştüğüm herkesten duâ isterim. Bu, benim âdetimdir. Senden istemeyi unutmuşum.
Köylü şaşkındır. Tekrar sorar:
- Yâni sırf bunun için mi geri döndün?
- Evet, bunun için.
- Hem de üç günlük yoldan?
- Evet.
- İyi de, ben câhil bir köylüyüm. Benim edeceğim duadan ne olur ki?
- Olsun. Sen yine de duâ et. Kimin duası makbuldür, Allah bilir.
Köylü açar ellerini ve;
- Yâ Rabbî! Aç bunun kalb gözünü! diye yalvarır.
Köylü, Hak katında makbul bir kimse olmalı ki, duâsı ânında kabul olur.
Ve Hâce Ubeydullah’ın açılır kalb gözü.
Allah adamlarından Şemseddîn-i İznîkî hazretleri, bir sohbetinde; - Kardeşlerim, duâ almaya bakın! buyurur. İnsan, duâ alarak yakın olur Allaha.
Ve bir ****kıbe anlatır.
Hâdise şöyle:
Evliyâ-yı kirâmdan Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri, gençliğinde her görüştüğü kimseden duâ istemektedir.
Ama kim olursa olsun.
Bunu, âdet etmiştir kendisine.
Bir gün, buğday satın alır bir köylüden.
Parasını ödeyip ayrılır.
Ancak üç günlük yol gidince, hatırlar birden.
- “Eyvâh!” der kendi kendine. “Ben o köylüden duâ istemedim. Belki de onun duâsındaydı benim saadetim”.
Üşenmez, geri döner oradan.
O köye varıp, çalar köylünün kapısını.
Köylü, karşısında Onu görünce telâşlanır birden.
Ve sorar merakla:
- Hayrola arkadaş! Niye geldin? Yoksa çürük mü çıktı buğdaylar?
Mübarek sâkindir:
- Hayır hayır! Buğdayda mesele yok.
- Ee, öyleyse?
- Bir şeyi unutmuşum da.
- Hayrola, neyi unuttun?
- Duâ istemeyi.
Köylü pek anlamaz:
- Duâ mı? Ne duâsı, anlıyamadım.
Mübarek îzah eder:
- Bak kardeşim. Ben, görüştüğüm herkesten duâ isterim. Bu, benim âdetimdir. Senden istemeyi unutmuşum.
Köylü şaşkındır. Tekrar sorar:
- Yâni sırf bunun için mi geri döndün?
- Evet, bunun için.
- Hem de üç günlük yoldan?
- Evet.
- İyi de, ben câhil bir köylüyüm. Benim edeceğim duadan ne olur ki?
- Olsun. Sen yine de duâ et. Kimin duası makbuldür, Allah bilir.
Köylü açar ellerini ve;
- Yâ Rabbî! Aç bunun kalb gözünü! diye yalvarır.
Köylü, Hak katında makbul bir kimse olmalı ki, duâsı ânında kabul olur.
Ve Hâce Ubeydullah’ın açılır kalb gözü.