Kurtuluş yolu, dünyadansa ahireti tercih etmektir. Bunun için Rabbinin yüceliğini yüceltmek, tesbih etmek, takdis etmek ve anmak sonra da namaz kılmak gerekir.
Rabbinin gizliyi de, açığı da bildiğini bilmek gerekir. O yaratandır, düzeltendir, ölçü verip, yolu gösterendir. Her yaratılmış olan bu çerçevede biçimlenmiştir. İnsanlar, melekler, cinler, hayvanlar, bitkiler, böcekler ve canlı-cansız tüm varlıklar bu dairededir.
Hepsi bir yaprak gibidir, ilk açtığında yemyeşildir. Sonra gelişir solar, sararır, kupkuru hale gelir. Kararıp çürümeye başlar, toprak olur. Dileyen bu evrensel mesajın hatırlatmalarına kulak verir, dosdoğru mutluluğa erer. Dileyen ise kulak tıkar ve ebedi ateşte bedbaht bir şekilde ne ölür ve ne de yaşar.
Bizleri bu evrensel mesaja kulak tıkamamıza yönlendiren birinci etken, dünya hayatını seçip, üstün tutmamızdır. İkinci etken olarak yaratılmış olan mahlûkattan korkmak, utanmak ve sakınmaktır. Hâlbuki yaratıcı olan Rabbimizden korkmalı, utanmalı ve sakınmalıyız.
Kur’an’nın insana gösterdiği yol, dünyanın ilk insanı âdemden, dünyanın en son doğacak insanına kadar birdir. Bu yol en kolay yoldur. İnsanın fıtratına uygun yegâne yol İslam’dır. Rabbinin yüceliğini bilen insanlar, bu büyük gücün ve büyük üstünlüğün önünde secdeye durur.
Bu hakikatler karşısında diller susmalı, kendi hayatına uygulayacağı öğüdü almalıdır. Ahiret hayatının ebediliği karşısında, dünyayı satmalıdır. Biz Müslümanları birinci sorunu dünyadan kaynaklanıyor. Makam ve mevki kaybına uğramak bizleri ahirete ulaştıracak gemiye binmekten alıkoyuyor.
Yaratan bizleri en güzel şekilde yaratmış, düzen vermiştir. Bizler bu düzenin dışına çıkarak, isyan yolunu tutuyoruz. En büyük sorunlarımızdan bir tanesi de, ölmeyecek gibi yaşamalarımızdır. Dünyayı sevenler ölmek isterler mi?
Rabbimiz dünyanın ilk gününden son gününe kadar iki tip insandan ve iki tip sondan bahsediyor. İlk insan tipi ve sonu: yaratılışını düşünen, düzeni, ölçüsü ile kendisine yol gösterene yöneliyor. Doğduğu gibi bir gün öleceğinin düşüncesiyle, namaz kılarak Rabbinin ismini yüceltiyor, anıyor. Böylelikle dosdoğru mutluluğa kanat açarak, daha hayırlı ve sürekli olan ahirete yöneliyor.
İkinci insan tipi ve sonu ise: her şeyi dünya ile sınırlayan, tek düşüncesi dünya menfaati için, makam ve mevki, kadın ve kumar gibi şeyleri düşünür. Ölmeyecek gibi ameller işler. Onlar için Rablerinin öğütleri, emirleri, yasaları çok zordur. Ona hatırlatmalar fayda da sağlamaz. Dünya otoritelerinden, devletlerinden, kanunlarından, yasalarından, memurlarından ve müdürlerinden çok korkar. Onlardan utanır ve onlardan sakınır.
O inkârcı için öğüt alınacak yegâne ölçü dünya menfaatleridir. Allahın emirleri doğrultusunda hayatlarını şekillendirenler inkârcılara göre en büyük bedbahttır, aptaldır, örümcek kafalı yarasadır. Bu inkârcı kişiliğin ve kimliğin sonu, onu en büyük ateşe itecek, orda ne ölecek ne de yaşayacaktır.
Bu iki tip insan ve sonu kıyamete kadar devam edecektir...
Yazar : Harun Uçur