Kim bilir ne kadar yaralı bir nefes
Biçarelik sanki üzerine geçirilmişçuha bir kafes, bakınıyor sessizce
Derinliğin kaybolan izlerinesığınıyor, sessizliğin girdabında ne kadar yoruluyor kimsesiz
Nereye gidiyor, kimi bekliyoretrafına o kadar kayıtsız ki, kimseden habersiz hissiz ve şevksizdi biçare yaşlıkadın
Yanına yaklaşıp sual etmekistiyorum
Yapabileceğim her ne varsa sunmakve o hazin haline deva olmayı diliyorum
Ve fakat çok çekiniyorum, hissiyatınıdüşünüyorum, o an acabalarda geziniyor ve üzülüyorum
Kim bilir neydi derdi, bu haledüşüren kederi, yalnızlık ikliminde savrulan mecali diye sessizce düşünüyorum
İnsan niçin unutur şevki ve neşeyi
Ruhundan nükseden işveyi, aklın veirfanın vecdini, dumura uğratır her şeyi
Neden yok olur düşleri, ömrünöznesi olan umutları, sere serpe, naçar bir halde çırpınışları
Hissiyat en berrak renktir, heva veheyecan bedelli bir elektriktir, akıl ve irade bunun için azme bağlı olanzindeliktir
Nitelik gönül dilinde ki ihlâsın şartıdır
İhlâsın ihata etmediği her amelnefsin ve hevesin riyasıdır, cilasıdır
Amel ve zikir riyayı kabul etmez,bin bir hal içinde ki edayıda naif eylemez, arlanmak haktır
“Aklın ve mantığın kabul etmediği”derler ve fakat kapasitesi nasıl artar ilgilenmezler, bilmeden hükmetmeyimarifet addederler, tuhaftır
Mustafa CİLASUN