Hayatın ve Ölümün Kıyısında
29 Ağustos 2006
Ölmek mi daha acıdır, yaşamak mı baba? İnan bu yaşananları görünce kıyamete hazırlık yapılıyormuş gibi geliyor. Yaprak dökümü dedikleri bu mu baba? Yerde yatan kanlı bedenlerin ruhları bu dünyadan giderken lütfen bu tanıdık çıkmasın demek mi? Bu kadar acı çekmek mi?
Bana ölümü anlatmıştın baba. Allah’ın emridir, herkes bir gün ölür dedin. İşte o bir gün iki saat önce annem için geldi baba. Burada kendimi tek başına kalmış hissediyorum. Annem bana aile anne baba ve çocuklardan oluşur demişti. Biz aile değil miyiz baba? Ben ölmek isteyeceğimi hiç düşünmemiştim. Çünkü sen bana güzellikleri anlattın. Ama bu hayatın sadece güzel şeylerden ibaret olmadığını anladım. En önemlisi ölümü anladım baba sen yanımda can verirken.
Ölümü bile güzel anlatmıştın sen. Sanki hissetmişçesine bana; ölüm ancak cennete gideceksen güzel, cennet Allah’a yakın olduğu için güzel, Allah alemlerin Rabbi ve merhametli olduğu için güzel demiştin.
Ben korkak olduğum için bana kızardın baba. Hatırlıyor musun bana aldığın topu yanlışlıkla patlatmıştım da bir daha toplara elimi vuramamıştım. O topların büyükleri burada her gün patlıyor. Çıkan ses kulaklarımı ağrıtıyor baba. Ama hiç biri beni, duyacağım başka bir ağıt kadar korkutmuyor. Artık korktuğum başka şeyler var baba. Ben ölmeden başkalarının öldüğünü görmek… İşte bundan korkuyorum.
İnsanlar fotoğraflarda neden güler baba? O anı hep mutlu hatırlamak için mi?
Bugün yabancı adamlar teyzemin, annemin başında ağlarkenki halini ve yıkık evimizi çektiler. Amma biz hiç gülmedik baba, gülemedik. Bizi mutsuz görmek onların hoşuna mı gidiyor? Bizim ağlamamız onlara para mı kazandırıyor baba? Bazen keşke Üzeyir gibi bebek olsaydım diyorum. Ölüm nedir bilmezdim, anlamazdım belki de. Artık beni yaşamak daha da korkutuyor. Sonra senin bana cesaret veren sözlerin geliyor aklıma, korkaklıktan vazgeçiyorum. O zaman keşke büyük olsaydım diyorum. Belki o zaman annemi koruyabilirdim. Sonra bu zulümleri yapanların büyük olduğu geliyor aklıma; büyümekten korkuyor iyi ki çocukmuşum diyorum. Baba sen başkaları gibi kaçmayıp kendi öz vatanında öldüğün için şehit sayılırmışsın, öyle dedi dayım.
Bu adı konmamış savaşın neden yaşandığını bilmiyorum. Üzülmesin diye dayıma da soramıyorum. Ama çok merak ediyorum baba. Senin kanından daha değerli olan şey ne? Binlerce insan hayatlarıyla neyin karşılığını ödüyorlar? Biliyorum sen de konuşamazsın. Ama sanki ben sana sordukça kalbimde bir cevap hissediyorum. Sanki seninle konuşuyorum.
Baba gene o kötü sesi duydum. Kalbime bir ağrı saplandı; çok acıyor baba. Kıyafetlerim kan oldu baba. Dediğin o Bir gün şimdi de benim için geldi. Baba sanırım yanına geliyorum.
Ece SARIOĞLU
Bülbülzade Eğitim ve Dayanışma Vakfı
Yaz Kursu Öğrencisi
29 Ağustos 2006
Ölmek mi daha acıdır, yaşamak mı baba? İnan bu yaşananları görünce kıyamete hazırlık yapılıyormuş gibi geliyor. Yaprak dökümü dedikleri bu mu baba? Yerde yatan kanlı bedenlerin ruhları bu dünyadan giderken lütfen bu tanıdık çıkmasın demek mi? Bu kadar acı çekmek mi?
Bana ölümü anlatmıştın baba. Allah’ın emridir, herkes bir gün ölür dedin. İşte o bir gün iki saat önce annem için geldi baba. Burada kendimi tek başına kalmış hissediyorum. Annem bana aile anne baba ve çocuklardan oluşur demişti. Biz aile değil miyiz baba? Ben ölmek isteyeceğimi hiç düşünmemiştim. Çünkü sen bana güzellikleri anlattın. Ama bu hayatın sadece güzel şeylerden ibaret olmadığını anladım. En önemlisi ölümü anladım baba sen yanımda can verirken.
Ölümü bile güzel anlatmıştın sen. Sanki hissetmişçesine bana; ölüm ancak cennete gideceksen güzel, cennet Allah’a yakın olduğu için güzel, Allah alemlerin Rabbi ve merhametli olduğu için güzel demiştin.
Ben korkak olduğum için bana kızardın baba. Hatırlıyor musun bana aldığın topu yanlışlıkla patlatmıştım da bir daha toplara elimi vuramamıştım. O topların büyükleri burada her gün patlıyor. Çıkan ses kulaklarımı ağrıtıyor baba. Ama hiç biri beni, duyacağım başka bir ağıt kadar korkutmuyor. Artık korktuğum başka şeyler var baba. Ben ölmeden başkalarının öldüğünü görmek… İşte bundan korkuyorum.
İnsanlar fotoğraflarda neden güler baba? O anı hep mutlu hatırlamak için mi?
Bugün yabancı adamlar teyzemin, annemin başında ağlarkenki halini ve yıkık evimizi çektiler. Amma biz hiç gülmedik baba, gülemedik. Bizi mutsuz görmek onların hoşuna mı gidiyor? Bizim ağlamamız onlara para mı kazandırıyor baba? Bazen keşke Üzeyir gibi bebek olsaydım diyorum. Ölüm nedir bilmezdim, anlamazdım belki de. Artık beni yaşamak daha da korkutuyor. Sonra senin bana cesaret veren sözlerin geliyor aklıma, korkaklıktan vazgeçiyorum. O zaman keşke büyük olsaydım diyorum. Belki o zaman annemi koruyabilirdim. Sonra bu zulümleri yapanların büyük olduğu geliyor aklıma; büyümekten korkuyor iyi ki çocukmuşum diyorum. Baba sen başkaları gibi kaçmayıp kendi öz vatanında öldüğün için şehit sayılırmışsın, öyle dedi dayım.
Bu adı konmamış savaşın neden yaşandığını bilmiyorum. Üzülmesin diye dayıma da soramıyorum. Ama çok merak ediyorum baba. Senin kanından daha değerli olan şey ne? Binlerce insan hayatlarıyla neyin karşılığını ödüyorlar? Biliyorum sen de konuşamazsın. Ama sanki ben sana sordukça kalbimde bir cevap hissediyorum. Sanki seninle konuşuyorum.
Baba gene o kötü sesi duydum. Kalbime bir ağrı saplandı; çok acıyor baba. Kıyafetlerim kan oldu baba. Dediğin o Bir gün şimdi de benim için geldi. Baba sanırım yanına geliyorum.
Ece SARIOĞLU
Bülbülzade Eğitim ve Dayanışma Vakfı
Yaz Kursu Öğrencisi
