Yağmurun Annesi Ey Sevgili
Yağmurun yağdığı bir gün göğsünü açıp kollarını da kaldırarak damlaların mübarek bedenini ıslatmasına izin vermişsin. Neden böyle yaptığın sorulmuş. Demişsin ki: “Yağmurun Rabbine verdiği söz tazedir, yenidir.”
Yağmur ki varlık alemine henüz buyur edilmiştir. Daha “Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” sorusuna az önce “belâ” demiştir. O’ndan ayrılığın henüz başındadır. Rabbine verdiği kul olma sözü henüz tazedir.
Şimdi Sen geliyorsun yeniden ruhlarımıza. Seni soluyoruz yeniden. Küçük çocuklar gibi bağırıyoruz: “ResulAllah geliyor, ay doğuyor üzerimize yeniden.” Güzel zamanlar düşüyor nasibimize. Yeniden yazıyoruz kalbimizi. Ay doğuyor üzerimize. Senin ikliminden yağmur iniyor göğsümüze. Sen, gerçeği bulandırmadan bize taşıyan billur pınarımızsın. Sözlerini içmeye ceylan bakışlı kızlarımızla geliyoruz.
Sen, kendisine indirilene kendinden hiçbir şey katmadan aktaran duru ayinemizsin. Sen ilahi emirlerin ağırlığını üzerimize hiç incitmeden indiren incecik yağmurumuzsun.
Sen ki yağmursun. Kimseyi kimseden ayırmıyorsun, herkese eşitçe, her yere bolca rahmet taşıyorsun… Çoraklaşmış kalplerimize ebedi serinlikler indiriyorsun. Sen sessizliklerin ortasına inen yağmur şıpıltısısın. Sen ayrılık uçurumlarına serinlikler taşıyan yağmurların habercisisin. Sen rüzgarların önü sıra müjdeler getirensin.
“Bütün Zamanların En Güzel Yağmuru” Sensin.
Öyle ki yağmurlar bile Senin hatırına ıslandı. Öyle ki dudağımıza Senin adınla değdi sular. Seni hep bir bulutun gölgelemesi elbette ki boşa değildi. Değil bir bulut, bütün alem bir bulut olup başına toplansa, Sana değerdi. Varlığın kalbi Senin tebessümünle teselli buldu. Yokluğun bağrından Senin dokunuşunla varlığın pınarı coştu. Sen yokluğun katılığına asâ-yı Musa oldun. Fenanın ateşinden sen, ruhlarımıza gül kokulu serinlikler sundun. Ayrılıkların amansız ateşinde bize İbrahim teni oldun.
Sen yağmurun annesi
ey Sevgili
muhabbetin bin yağmurdan serin
sen yağ ki
çöl doysun, çöl doysun, ey Nebi…
Senai Demirci