Arkadaşlar ben sanırım bunalımdayım. ama içinden cıkılmaz bir bunalım ailemin bana yaptıklaRI AKLIMA GELİYOR COCUKKEN CEKTİĞİN ACILAR BEN YETİŞTİRME YURTLARINDA BÜYÜDÜM ŞİMDİ BİR KIZIM VAR. ÇALIŞIYORUM DİYE ONU HER GÜN KREŞE BIRAKIYORUM AMA BANA GÖRE SANKİ ONU TERKEDİYORUM GİBİ.. ÖLÜM VAR BİLİYORUM BU ACİZ BEDENİM Toprağa gömülecek. o zaman bir bayan olarak niye calışıyorumki .... cocuğumdan ayrı kalıyorum ev işlerine zaman ayıramıyorum. namazımı kılarken oruçumu tutarken zorlanıyorum ama işten cıkamıyorum nefsim bena ağır geliyor yenemiyorum. ev aldık borç var çalışmak istemesende çalışmak zorunda olduğumu anlıyorum ve cook üzülüyorum. belki annem beni bırakıp gitmeseydi cocuğuma baksaydı böyle düşünmezdim ben devlet memuruyum işten cıkaçağımı söylüyorum etrafımdakiler bana kızıyor millet iş bulamıyor sen işten cıkıyorsun diye.. ben ölümü düşünüyorum eğer toprak olcaksam neden bu kadar sıkıntı. evde olmak sabahlara kadar ibadet etmek istiyorum kimseyi ama hiçkimsenin yüzünü görmek bile istemiyorum bu yazdıklarım için aceba ne düşünürsünüz bilmem ama benim canım cok sıkılıyor bir akıl verin arkadaşlar :a09: