Gerçek düşmanlarımızı bir kenara bırakmış, birbirimizle uğraşmaktan gerçek dertlerimizi unutmuşuz. Evet Müslümanlar çok üzülerek söylüyorum birbirimizi o denli düşman edinmişiz ki asıl düşmanlarımız aramızda dolaştığı halde onları göremez olmuşuz...
Kendimizi o kadar kaptırmışız ki birbirimize, yanı başımızda öldürülen kardeşimizi bile görmez hale gelmişiz.
Öldürülen ırzına geçilen kardeşlerimizin çığlıklarına tıkamışız kulaklarımızı peki Neden? Yoksa bu kardeşlerimizin çektiği ızdırabı yaşadığı vahşeti ancak başımıza gelince mi anlayacağız. Ben bundan gerçekten çok korkuyorum. Ama bu halimiz onu gösteriyor.Kardeşimizi evden alsalar, bizim bilmediğimiz bir yere götürseler ve ona bir çok işkenceler yaparak öldürseler, ne yaparız bir kendimize soralım.Ama bilesiniz bu durum neredeyse her gün bir İslam ülkesinde yaşanıyor.Kefere her gün bir kardeşimizi bizden alıp öldürüyor. Biz ise belki bundan habersiz belki de haberdar olduğumuz halde elimizden bir şey gelmediğini zannederek uyuyoruz. Evet elimizden bir şey gelmediğini gelmeyeceğini zannediyoruz. Peki ne yapmalıyız?, diyen kardeşlerimizi duyar gibi oluyorum. Cevabım çok basit “ bu kardeşlerimizin yanında olmalıyız.” Ben nasıl gideceğim oraya diyorsan, uğraş belki bir yolunu bulursun. Bir yol bulamazsan o zaman duanı gönder o bir yolunu bulup kardeşinle buluşacaktır.
Kardeşlerini takip et bugün ne yaptılar dün ne yapmışlardı. Yarın yapacakları ile ilgili şeyler için dua et. Dua iste annenden, babandan onlara da bahset kardeşlerinden, onlar için dua iste. Çeçenya’da ağlayan bir çocuğun resmine bak, yüzü yanmış bebelerin resimlerine de.
Bir video izle mücahidlerle ilgili, bacağı kopan bir yiğidin yüzüne bak. Evi viran olmuş ve enkazın yanında duran babanın yanındaymış gibi hisset, kendini onun yerine koy. Tutabilirsen tut kendini ağlamamak için… Ben Alemlerin rabbi olan Allah’ın yeryüzüne gönderdiği halifesiyim, Resulullahın ümmeti Şeyh Şamil’in torunuyum deyip, silahını sımsıkı tutmuş ve şehadet parmağını gökyüzünü delercesin havaya kaldıran mücahit kardeşinin yüzündeki rahatlığa bir bak. Cennet hurileri ile daha dünyadayken sözlenmiş on altı on yedi yaşındaki genç yiğitlerin resimlerine bak mesela… Babasını kaybetmiş, annesinin nerede olduğunu bile bilmeyen yetimlerin ekmeği tuttuğu o ufacık ellerine bir bak. Yok yoook çevirme yüzünü başı kopmuş küçük çocuğun resmini görünce, o resim ki bırak içine aksın ateşi ciğerini parçalasın… Bak!
Düşün kardeşlerin çatışmadayken sen acaba ne halde ve neler yapıyordun bir düşün. Belki de kefereye sıkacak bir mermisi bile kalmamıştı o kardeşinin dua ediyordu belki ya Rabbi! Bize katından yardım gönder. Belki de acaba kardeşlerimiz bize ne zaman yardım gönderecekler diye bekliyordu. Sen ne yaptın peki? Ben sana söyleyeyim cevabı, şuan da ne yapıyorsan onu, yani hiçbir şey.
Onların hallerini gördün, izledin ve okudun ama sonra ahh ahh, vahh vahh deyip durdun. Belki de bunu bile söylemedin, için nasıl cız etmiyor. Müslüman! nasıl olurda kardeşlerinin halinden haberin olurda, onlar için bir şey yapmazsın. Kardeşlerim hesap gününden korkmalı ve hesabını veremeyeceğimiz işlerden biri olan umursamazlıktan kendimizi korumalıyız.
Mahşerde kardeşimiz karşımıza gelip neredeydin sen? Ben kefereyle mücadele ederken sen ne haldeydin, ne işle meşguldün, çocuklarınla oynuyordun hanımınla ilgileniyordun. O çoğalttığın malının beni unutmasına nasıl izin verdin. Derse ne cevap vereceksin?
Tabi ki doğruları söyleyeceksin unutma ki orda yalan konuşmak yok, gerçekleri söylemekten kaçamayacaksın, böyle bir günden sakın, kork ve önlemini al. Hak dava için kafirlerle savaşan mücahit kardeşlerimizle inşaAllah firdevs cennetinde buluşmak için dua ediyorum. AMİN…
Kendimizi o kadar kaptırmışız ki birbirimize, yanı başımızda öldürülen kardeşimizi bile görmez hale gelmişiz.
Öldürülen ırzına geçilen kardeşlerimizin çığlıklarına tıkamışız kulaklarımızı peki Neden? Yoksa bu kardeşlerimizin çektiği ızdırabı yaşadığı vahşeti ancak başımıza gelince mi anlayacağız. Ben bundan gerçekten çok korkuyorum. Ama bu halimiz onu gösteriyor.Kardeşimizi evden alsalar, bizim bilmediğimiz bir yere götürseler ve ona bir çok işkenceler yaparak öldürseler, ne yaparız bir kendimize soralım.Ama bilesiniz bu durum neredeyse her gün bir İslam ülkesinde yaşanıyor.Kefere her gün bir kardeşimizi bizden alıp öldürüyor. Biz ise belki bundan habersiz belki de haberdar olduğumuz halde elimizden bir şey gelmediğini zannederek uyuyoruz. Evet elimizden bir şey gelmediğini gelmeyeceğini zannediyoruz. Peki ne yapmalıyız?, diyen kardeşlerimizi duyar gibi oluyorum. Cevabım çok basit “ bu kardeşlerimizin yanında olmalıyız.” Ben nasıl gideceğim oraya diyorsan, uğraş belki bir yolunu bulursun. Bir yol bulamazsan o zaman duanı gönder o bir yolunu bulup kardeşinle buluşacaktır.
Kardeşlerini takip et bugün ne yaptılar dün ne yapmışlardı. Yarın yapacakları ile ilgili şeyler için dua et. Dua iste annenden, babandan onlara da bahset kardeşlerinden, onlar için dua iste. Çeçenya’da ağlayan bir çocuğun resmine bak, yüzü yanmış bebelerin resimlerine de.
Bir video izle mücahidlerle ilgili, bacağı kopan bir yiğidin yüzüne bak. Evi viran olmuş ve enkazın yanında duran babanın yanındaymış gibi hisset, kendini onun yerine koy. Tutabilirsen tut kendini ağlamamak için… Ben Alemlerin rabbi olan Allah’ın yeryüzüne gönderdiği halifesiyim, Resulullahın ümmeti Şeyh Şamil’in torunuyum deyip, silahını sımsıkı tutmuş ve şehadet parmağını gökyüzünü delercesin havaya kaldıran mücahit kardeşinin yüzündeki rahatlığa bir bak. Cennet hurileri ile daha dünyadayken sözlenmiş on altı on yedi yaşındaki genç yiğitlerin resimlerine bak mesela… Babasını kaybetmiş, annesinin nerede olduğunu bile bilmeyen yetimlerin ekmeği tuttuğu o ufacık ellerine bir bak. Yok yoook çevirme yüzünü başı kopmuş küçük çocuğun resmini görünce, o resim ki bırak içine aksın ateşi ciğerini parçalasın… Bak!
Düşün kardeşlerin çatışmadayken sen acaba ne halde ve neler yapıyordun bir düşün. Belki de kefereye sıkacak bir mermisi bile kalmamıştı o kardeşinin dua ediyordu belki ya Rabbi! Bize katından yardım gönder. Belki de acaba kardeşlerimiz bize ne zaman yardım gönderecekler diye bekliyordu. Sen ne yaptın peki? Ben sana söyleyeyim cevabı, şuan da ne yapıyorsan onu, yani hiçbir şey.
Onların hallerini gördün, izledin ve okudun ama sonra ahh ahh, vahh vahh deyip durdun. Belki de bunu bile söylemedin, için nasıl cız etmiyor. Müslüman! nasıl olurda kardeşlerinin halinden haberin olurda, onlar için bir şey yapmazsın. Kardeşlerim hesap gününden korkmalı ve hesabını veremeyeceğimiz işlerden biri olan umursamazlıktan kendimizi korumalıyız.
Mahşerde kardeşimiz karşımıza gelip neredeydin sen? Ben kefereyle mücadele ederken sen ne haldeydin, ne işle meşguldün, çocuklarınla oynuyordun hanımınla ilgileniyordun. O çoğalttığın malının beni unutmasına nasıl izin verdin. Derse ne cevap vereceksin?
Tabi ki doğruları söyleyeceksin unutma ki orda yalan konuşmak yok, gerçekleri söylemekten kaçamayacaksın, böyle bir günden sakın, kork ve önlemini al. Hak dava için kafirlerle savaşan mücahit kardeşlerimizle inşaAllah firdevs cennetinde buluşmak için dua ediyorum. AMİN…