C
Ey Rasul!
Sana haber uçuran kuşlarla günümüzden mektuplar sunmak istiyorum.Sen hep benimlesin ama; bu bahar sana,haberlerle dolu bir mektup göndermek geldi içimden...
Bu bahar çiçeklerim açmadı gönül bahçemde.Önce FİLİSTİN'de sonrada IRAK'ta ümmetinin çocukları öldü.Melekler gülümseyerek uğurladı bu şehitler kervanını.Tüm melekler,şehitlerin ardından ağlayan annelerin biraz gururla birazda acıyla mayalanan göz yaşlarını gördüler.
GROZNİ'de yetim çocuklar rüyalarında görürken anneleri ni,her sabah dönecek diye bekledikleri babalarından bir haber alamadılar. Ve sonra babalarının hiç dönemeyeceğini öğrendiler.Babalarının yanaklarından hiç öpemeyeceklerini de anladı ÇOCUKLAR.
BAĞDAT'ta aç yatan çocukların sütü nasıl özlediğine ve uykudayken ölen babasının resmini koynunda nasıl sakladığına da tanık bu dünya...
Ve annelerin yapılan zulümleri nasıl izlediğini de gördü tüm insanlık.
O anne ki;yüreği BEYAZ SARAY'dan da büyük ve en az PENTEGON kadarda görkemliydi.
Kırlarda koşmak isteyen KABİLLİ bir çocuğun ayağını,acımasız bir bombanın nasıl parçaladığını gördüm ağlayarak.
NAGAZAKİ'de çocukların yanıp küle döndüğünü,HİROŞİMA'da bomba ışıklarıyla uyanan ve "Güneş doğdu" zanneden çocukların umutlarının nasıl kana bulandığını da gördüm.
VİETNAM'da mazlumların yüreğinde hala NAPALM bombaları patlarken ,KEŞMİR'de evleriyle birlikte yakılan küçücük bebeklerin çığlıklarını duydum rüyelerımda.
MUSUL'da, KERKÜK'te ,BAĞDAT'ta , ve BASRA' da yağmalanan perişan hallerini seyrettim.Yuvasız kalan aileleri çaresizce dinledim düşlerimde.
SARAY BOSNA'da çocuklar mermi kovanlarıyla oynarken ,neden NEW YORK'taki çocuklar rahatça uyuyorlar diye sordum kendi kendime.Neden PARİS'li annenin çocukları barut kokmaz diye sordum sonra .Ve yine neden LONDRA'lı babalar her akşam eve dönerken bombalardan korkup sığınaklara kaçmazlar? dedim...
HALEPÇE'de,HAMA'da ölüm taşıyan rüzgarın bir daha esmemesini diledim
RABBİM'den.FİLİSTİN'de nice çocuklar şehit oldu;ÇEÇENYA'da nice vahşetler yaşandı.
IRAK'ta gözü yaşlı analar,ekmeğe ağlayan çocuklar,ölümün adını BAĞDAT'mı koymuşlardı hafızalarında.Bir kara leke düştü ümmetinin üzerine EY RASUL! nesilleri yok ettiler.
IRAK'ta öldürülenler karşısında sessiz kaldık hep; ümmetin dertlerini paylaşamadık! Bu zulmü NEMRUT bile görse utanarak yüzü kızarırdı.Şimdi insanlık yine FİRAVUNLARIN izinde.SAM AMCA lar kana doymuyor. Vicdanları dolar renginde ve kalpleri petrol karası ....
Sen "Şarktaki mü'minin ayağına diken batsa,Garptaki mü'min yetişir"derdin biliyorum... Herkes mazlumların yaşadıklarına seyirci kaldı bu bahar..
Utansın bütün ISLAM alemi!
Utansın bütün insanlık...
Ah FİLİSTİN'Lİ ,IRAK'lı çocuğum! "sizin yuvanız gibi benimde sıcacık ve ufacık bir yuvam vardı "diyorsun bana...Siz,özgür oynayamıyorsunuz kendi sokaklarınızda diye içim burkuluyor...
Bilinki umut ve hasret dolu dualarım var sizlere...
Zulümleri kanıksadık.Haramlar artık sıradan şeylermiş gibi geliyor bize.Yalan ,iftira,dedikodu,faiz,hırsızlık...
Biz bunlara duyarsız kaldık şimdi.Komşularımızız aç yatıp yatmamasından sorumlu değilmiş gibi yaşıyoruz .Bölündük bin parçaya uzaklaştık KUR'AN-dan,yüz çevirdik senin nurlu yolundan .BEDİR!leri ,UHUT'ları,HENDEK'leri unuttuk.Sevgi sarması gerekirken yüreklerimiz vicdanlarımız aksine katılaştı.Dünya malına yapıştık,kurtulamıyoruz pençesinden.
Baharı beklerken güz yağmurlarına tutulduk.İlmi ya unuttuk yada kendimize göre fetva verir olduk.Hatta para ve menfaat uğruna öğrenir olduk.Servetimize servet katmak için nefsimize göre yaşadık..
Ne namazlarımız nede sadakalarımız nefislerimizi terbiye etti...
Biz bu çağdan bunaldık EY RASUL!...
Sen bize nice diriliş yolları gösterdin ama,bizde hiç bir kıpırdama yok..
Çağımızın Ebu Lehep'lerine dur diyecek cesaretimiz bile yok.Zulümleri gözümüzün önünde pervasızca sürdürülürken,nasıl bakacağız yüzüne?Bedduaları duyulsun artık mazlumların,insafsız kovboyların kulaklarını tırmalasın çığlıklar.Şarepnel parçaları artık geri dönsün anaların kucaklarından...
SENİ ÇOK SEVİYORUZ.
SENİ ÇOK ÖZLÜYORUZ.
BİZE KIRGINMISIN EFENDİM?
Sana haber uçuran kuşlarla günümüzden mektuplar sunmak istiyorum.Sen hep benimlesin ama; bu bahar sana,haberlerle dolu bir mektup göndermek geldi içimden...
Bu bahar çiçeklerim açmadı gönül bahçemde.Önce FİLİSTİN'de sonrada IRAK'ta ümmetinin çocukları öldü.Melekler gülümseyerek uğurladı bu şehitler kervanını.Tüm melekler,şehitlerin ardından ağlayan annelerin biraz gururla birazda acıyla mayalanan göz yaşlarını gördüler.
GROZNİ'de yetim çocuklar rüyalarında görürken anneleri ni,her sabah dönecek diye bekledikleri babalarından bir haber alamadılar. Ve sonra babalarının hiç dönemeyeceğini öğrendiler.Babalarının yanaklarından hiç öpemeyeceklerini de anladı ÇOCUKLAR.
BAĞDAT'ta aç yatan çocukların sütü nasıl özlediğine ve uykudayken ölen babasının resmini koynunda nasıl sakladığına da tanık bu dünya...
Ve annelerin yapılan zulümleri nasıl izlediğini de gördü tüm insanlık.
O anne ki;yüreği BEYAZ SARAY'dan da büyük ve en az PENTEGON kadarda görkemliydi.
Kırlarda koşmak isteyen KABİLLİ bir çocuğun ayağını,acımasız bir bombanın nasıl parçaladığını gördüm ağlayarak.
NAGAZAKİ'de çocukların yanıp küle döndüğünü,HİROŞİMA'da bomba ışıklarıyla uyanan ve "Güneş doğdu" zanneden çocukların umutlarının nasıl kana bulandığını da gördüm.
VİETNAM'da mazlumların yüreğinde hala NAPALM bombaları patlarken ,KEŞMİR'de evleriyle birlikte yakılan küçücük bebeklerin çığlıklarını duydum rüyelerımda.
MUSUL'da, KERKÜK'te ,BAĞDAT'ta , ve BASRA' da yağmalanan perişan hallerini seyrettim.Yuvasız kalan aileleri çaresizce dinledim düşlerimde.
SARAY BOSNA'da çocuklar mermi kovanlarıyla oynarken ,neden NEW YORK'taki çocuklar rahatça uyuyorlar diye sordum kendi kendime.Neden PARİS'li annenin çocukları barut kokmaz diye sordum sonra .Ve yine neden LONDRA'lı babalar her akşam eve dönerken bombalardan korkup sığınaklara kaçmazlar? dedim...
HALEPÇE'de,HAMA'da ölüm taşıyan rüzgarın bir daha esmemesini diledim
RABBİM'den.FİLİSTİN'de nice çocuklar şehit oldu;ÇEÇENYA'da nice vahşetler yaşandı.
IRAK'ta gözü yaşlı analar,ekmeğe ağlayan çocuklar,ölümün adını BAĞDAT'mı koymuşlardı hafızalarında.Bir kara leke düştü ümmetinin üzerine EY RASUL! nesilleri yok ettiler.
IRAK'ta öldürülenler karşısında sessiz kaldık hep; ümmetin dertlerini paylaşamadık! Bu zulmü NEMRUT bile görse utanarak yüzü kızarırdı.Şimdi insanlık yine FİRAVUNLARIN izinde.SAM AMCA lar kana doymuyor. Vicdanları dolar renginde ve kalpleri petrol karası ....
Sen "Şarktaki mü'minin ayağına diken batsa,Garptaki mü'min yetişir"derdin biliyorum... Herkes mazlumların yaşadıklarına seyirci kaldı bu bahar..
Utansın bütün ISLAM alemi!
Utansın bütün insanlık...
Ah FİLİSTİN'Lİ ,IRAK'lı çocuğum! "sizin yuvanız gibi benimde sıcacık ve ufacık bir yuvam vardı "diyorsun bana...Siz,özgür oynayamıyorsunuz kendi sokaklarınızda diye içim burkuluyor...
Bilinki umut ve hasret dolu dualarım var sizlere...
Zulümleri kanıksadık.Haramlar artık sıradan şeylermiş gibi geliyor bize.Yalan ,iftira,dedikodu,faiz,hırsızlık...
Biz bunlara duyarsız kaldık şimdi.Komşularımızız aç yatıp yatmamasından sorumlu değilmiş gibi yaşıyoruz .Bölündük bin parçaya uzaklaştık KUR'AN-dan,yüz çevirdik senin nurlu yolundan .BEDİR!leri ,UHUT'ları,HENDEK'leri unuttuk.Sevgi sarması gerekirken yüreklerimiz vicdanlarımız aksine katılaştı.Dünya malına yapıştık,kurtulamıyoruz pençesinden.
Baharı beklerken güz yağmurlarına tutulduk.İlmi ya unuttuk yada kendimize göre fetva verir olduk.Hatta para ve menfaat uğruna öğrenir olduk.Servetimize servet katmak için nefsimize göre yaşadık..
Ne namazlarımız nede sadakalarımız nefislerimizi terbiye etti...
Biz bu çağdan bunaldık EY RASUL!...
Sen bize nice diriliş yolları gösterdin ama,bizde hiç bir kıpırdama yok..
Çağımızın Ebu Lehep'lerine dur diyecek cesaretimiz bile yok.Zulümleri gözümüzün önünde pervasızca sürdürülürken,nasıl bakacağız yüzüne?Bedduaları duyulsun artık mazlumların,insafsız kovboyların kulaklarını tırmalasın çığlıklar.Şarepnel parçaları artık geri dönsün anaların kucaklarından...
SENİ ÇOK SEVİYORUZ.
SENİ ÇOK ÖZLÜYORUZ.
BİZE KIRGINMISIN EFENDİM?
