BİR TATLI TEFEKKÜR
Gecenin karanlığında uyandı Kalktı hemen pencereyi açtı
“-Sübhânellezî yuhyil mevtâ ve hüvellâ külli şey’in kadîr”(Ölüleri dirilten ve her şeye gücü yeten Allâh’ı her türlü eksik ve noksan vasıftan tenzih ederim) dedi
Abdest aldı biraz öyle kaldı Seccadeye yöneldi serdi oturdu Salavat getirdi ellerini kaldırdı boyun büktü yalvardı Birkaç damla gözyaşı döktü İçini tesbihine döktü Tesbih tanelerini gönlüne doldurdu gönlü tesbih oldu Elini semânın uçsuz bucaksız derinliklerine kaldırdı heybesini doldurdu Tevbe ve istiğfarda bulundu
Bütün zerreleri buna dâhil oldu
“Estağfirullah el-azim”
(Sen ne kadar yüceler yücesisin Sen’in mağfiretini dilerim) derken kendisi küçüldü küçüldü eridi kayboldu
Sonra huzura alındı Sanki cennet bahçelerinde salındı Yüreği yandı Rabbini hemencecik yanında sandı Şimdi ne müthiş bir andı
“-Allâh’ım özledim!” derken gözünden yaşlar boşandı
“Lâ ilâhe illâllâhu’l meliku’l hakku’l mübîn”
(Hiçbir ilâh yoktur sadece apaçık bir hak ve her şeyin sahibi olan ALLAH vardır) cümlesini tamamlayamadı Ağladı ağladı…
“Muhammedü’r-Rasûlullâh es-Sâdık’ul va’di’l emîn”
(Va’dine sâdık güvenilir ve Allâh’ın Rasûlü olan Muhammed!) dedi ferahladı
Sanki Rasûlullah yanındaydı demin Salavâta başladı dili tatlandı salavât katlandı o kanatlandı
“ALLAHümme salli alâ seyyidinâ Muhammedin ve alâ âlihî ve sahbihî ve sellim”
(Ey Yüce Allâh’ım! Seyyidimiz Efendimiz Muhammed’e O’nun âilesineashâbına salât ü selâm olsun!)
Rasûlullâh’ı görüyormuş gibi gözünde canlandırdı Ayakları yerden kesildi sanki Rasûlullâh’ın kalbine girdi Orada kendini gördü Sûreler okuyup Allâh’ın Habîbi’ne hediye etti
Sonra gecenin derinliğinde ölümün soğukluğunu düşündü
“-Tefekkür-i mevt” dedi
İçi titredi Sanki sur üzerine üflendi Öldü dirildi telkin verildi Kefen biçildi salâ söylendi Azrail’i gördü sanki yakın tanıdığıymış gibi bir sıcaklık hissetti Mezara girdi Hiç kimsenin olmadığı yalnızlar ve garipler mekânı burası
Elhamdülillah îmânı vardı Bunun en büyük kâr olduğunu bilse de onu bir korku sardı baktı dizleri titredi cehennem kükredi
Rabbinin huzurunda durdu Ve suâl olundu:
“-Ne getirdin?”
Yutkundu yutkundu…
“-Gariplik” diyebildi
O gün orada ALLAH mü’minleri rahmetinin içine alacak elbet… Ama rahmeti gibi gazabı da şiddetli olacak! Mücrimler kaçacak yer arayacak her yer daralacak O da endişe içinde Rasûl’ünü aradı
Mahşer meydanında koşuştururken nûrdan bir topluluğa rastladı Hepsinin önünde Âlemlerin Efendisi’ni gördü Kalbini O’nun kalbine rabtetti Öylece kala kaldı Nebevî feyz bütün rûhunu sardı Rabbi’ne yakınlaştı huzur deryasına daldı Bu tefekkürden ayrılıp biraz önce tattığı beraberliği namazla taçlandırmak istedi Tam seher vaktiydi Üç kalbi birleştirdi İnsanın kalbi gecenin kalbi Kur’ân’ın kalbi… Üç gül derdi Birini Rabbi’ne birini Rasûl’üne birini üstâdına verdi İkisi gonca birisi tam yedi verendi
Yeniden tesbihini eline aldı Dili hep damağında kaldı
“-ALLAH ALLAH ALLAH!” nağmeleri inci taneleri gibi kalbinden döküldü Zikrin tadını buldu Kalbinde ayrı bir sıcaklık duydu Zikirle mutmain olmak bu muydu? Mânevî tahsil yapıyordu Her sınıfta farklı dersler görüyordu Kağıt kalem ve satırlar kullanılmıyordu bu tahsilde Derslerin mahalli kalpler ve sadırlar idi
Diplomasını en büyük muallim olan Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem- verecekti Heyecanı kat be kat arttı Rûhunun yelkenleri dalgalandı Yolun sonu yok mânevî ufuklar engin… Bu yolculuk sonsuzluğa bu yolculuk sonsuz huzura…
Ne mutlu yüz akı ile âhirete göç edebilenlere! Ne mutlu sıratı geçebilenlere âb-ı Kevser’den doyasıya içebilenlere!
Gecenin karanlığında uyandı Kalktı hemen pencereyi açtı
“-Sübhânellezî yuhyil mevtâ ve hüvellâ külli şey’in kadîr”(Ölüleri dirilten ve her şeye gücü yeten Allâh’ı her türlü eksik ve noksan vasıftan tenzih ederim) dedi
Abdest aldı biraz öyle kaldı Seccadeye yöneldi serdi oturdu Salavat getirdi ellerini kaldırdı boyun büktü yalvardı Birkaç damla gözyaşı döktü İçini tesbihine döktü Tesbih tanelerini gönlüne doldurdu gönlü tesbih oldu Elini semânın uçsuz bucaksız derinliklerine kaldırdı heybesini doldurdu Tevbe ve istiğfarda bulundu
Bütün zerreleri buna dâhil oldu
“Estağfirullah el-azim”
(Sen ne kadar yüceler yücesisin Sen’in mağfiretini dilerim) derken kendisi küçüldü küçüldü eridi kayboldu
Sonra huzura alındı Sanki cennet bahçelerinde salındı Yüreği yandı Rabbini hemencecik yanında sandı Şimdi ne müthiş bir andı
“-Allâh’ım özledim!” derken gözünden yaşlar boşandı
“Lâ ilâhe illâllâhu’l meliku’l hakku’l mübîn”
(Hiçbir ilâh yoktur sadece apaçık bir hak ve her şeyin sahibi olan ALLAH vardır) cümlesini tamamlayamadı Ağladı ağladı…
“Muhammedü’r-Rasûlullâh es-Sâdık’ul va’di’l emîn”
(Va’dine sâdık güvenilir ve Allâh’ın Rasûlü olan Muhammed!) dedi ferahladı
Sanki Rasûlullah yanındaydı demin Salavâta başladı dili tatlandı salavât katlandı o kanatlandı
“ALLAHümme salli alâ seyyidinâ Muhammedin ve alâ âlihî ve sahbihî ve sellim”
(Ey Yüce Allâh’ım! Seyyidimiz Efendimiz Muhammed’e O’nun âilesineashâbına salât ü selâm olsun!)
Rasûlullâh’ı görüyormuş gibi gözünde canlandırdı Ayakları yerden kesildi sanki Rasûlullâh’ın kalbine girdi Orada kendini gördü Sûreler okuyup Allâh’ın Habîbi’ne hediye etti
Sonra gecenin derinliğinde ölümün soğukluğunu düşündü
“-Tefekkür-i mevt” dedi
İçi titredi Sanki sur üzerine üflendi Öldü dirildi telkin verildi Kefen biçildi salâ söylendi Azrail’i gördü sanki yakın tanıdığıymış gibi bir sıcaklık hissetti Mezara girdi Hiç kimsenin olmadığı yalnızlar ve garipler mekânı burası
Elhamdülillah îmânı vardı Bunun en büyük kâr olduğunu bilse de onu bir korku sardı baktı dizleri titredi cehennem kükredi
Rabbinin huzurunda durdu Ve suâl olundu:
“-Ne getirdin?”
Yutkundu yutkundu…
“-Gariplik” diyebildi
O gün orada ALLAH mü’minleri rahmetinin içine alacak elbet… Ama rahmeti gibi gazabı da şiddetli olacak! Mücrimler kaçacak yer arayacak her yer daralacak O da endişe içinde Rasûl’ünü aradı
Mahşer meydanında koşuştururken nûrdan bir topluluğa rastladı Hepsinin önünde Âlemlerin Efendisi’ni gördü Kalbini O’nun kalbine rabtetti Öylece kala kaldı Nebevî feyz bütün rûhunu sardı Rabbi’ne yakınlaştı huzur deryasına daldı Bu tefekkürden ayrılıp biraz önce tattığı beraberliği namazla taçlandırmak istedi Tam seher vaktiydi Üç kalbi birleştirdi İnsanın kalbi gecenin kalbi Kur’ân’ın kalbi… Üç gül derdi Birini Rabbi’ne birini Rasûl’üne birini üstâdına verdi İkisi gonca birisi tam yedi verendi
Yeniden tesbihini eline aldı Dili hep damağında kaldı
“-ALLAH ALLAH ALLAH!” nağmeleri inci taneleri gibi kalbinden döküldü Zikrin tadını buldu Kalbinde ayrı bir sıcaklık duydu Zikirle mutmain olmak bu muydu? Mânevî tahsil yapıyordu Her sınıfta farklı dersler görüyordu Kağıt kalem ve satırlar kullanılmıyordu bu tahsilde Derslerin mahalli kalpler ve sadırlar idi
Diplomasını en büyük muallim olan Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem- verecekti Heyecanı kat be kat arttı Rûhunun yelkenleri dalgalandı Yolun sonu yok mânevî ufuklar engin… Bu yolculuk sonsuzluğa bu yolculuk sonsuz huzura…
Ne mutlu yüz akı ile âhirete göç edebilenlere! Ne mutlu sıratı geçebilenlere âb-ı Kevser’den doyasıya içebilenlere!