Edebiyatımızın önde gelen şair ve yazarları arasında yer alan merhum Necip Fazıl’ın dediği gibi; “Hepimizin başını iki eli arasına alıp düşünmesi lazım.” Kimdir Hz. Muhammed, nedir Hz. Muhammed? Bu sorulara cevap olarak, ilk etapta şu hadis–i kutsiyi zikretmemiz gerekir: “Ey Habibim! Seni yaratmasaydım alemleri yaratmaz idim.”
Allah–u Taala bu hadis–i kutsi ile sevgilisine ne kadar değer verdiğini biz ümmete bildiriyor. Yani bütün mevcudatın, benim, senin, tüm insanlığın, canlı, cansız her şeyin, yerin ve göğün yaratılma sebebini, tek bir şeye bağlıyor ve O’na, Muhammed Mustafa’sına olana aşkını dile getiriyor. Hz. Âdem (as) cennetten çıkarıldığında, “Yarabbi beni Hz. Muhammed’inin yüzüsuyu hürmetine affet” diye duada bulunuyor ve Rabbul Alemin, “Sen Benim Muhammed’imi nerden bilirsin” diye soruyor. Âdem (as), “Ya Rabbi, ben cennetin kapısı üzerinde Senin adın ile O’nun adını yan yana yazılı gördüm (Lailahe illallah Muhammedur– Resullullah). Cenab–ı hak Hz. Âdem’in bu duası üzerine onu affeder. Şimdi burada biraz durup düşünmek lazım, bu ne büyük bir aşk, bu ne büyük bir bağ, teşbihte hata olmaz, bizler insan olarak kendi ismimiz yanına kimin ismini yazarız. Tabii ki , en çok sevdiğimiz değer verdiğimizin ismini. İşte Allah (c.c) da en çok değer verdiğinin ismini, yazılabilecek en güzel yere, cennetin kapısı üzerine yazdırıyor.
Hz. İsa’ya (as) Rabbül Alemin, “Ya İsa senden sonra gelecek ahir zaman peygamberi olan Ahmed isimli peygamberimi ümmetine müjdele” dediği zaman Hz. İsa, “Yarabbi beni Muhammed’ine ümmet eyle” diye duada bulunuyor. Âlimlerin izahatına göre, büyük ihtimalle Hz. İsa’nın göğe çekilmesi ve ahir zamanda Muhammed Ümmeti olarak yeryüzüne tekrar gönderilmesinin sebebi de bu duadır. Bir yanda kitap gönderilmiş bir peygamber, diğer yanda biz, şanslı insanlar Muhammed Mustafa Ümmeti olarak doğanlar, sırf O’na ümmet olduğumuzdan dolayı alınlarımızı secdeye mıhlayıp, bir ömür boyu şükretsek yine de Muhammed Ümmeti olmanın şükrünü tam manasıyla eda edemeyiz.
Birçoğumuzun bildiği üzere Yusuf Suresi’nde Hz. Yusuf’a duymuş olduğu sevgisinden dolayı diğer kadınlar tarafından kınanan Züleyha, Hz. Yusuf’u o ayıplayıcı kadınlara gösterdiği zaman, ayıplayıcılar ellerindeki bıçaklarla parmaklarını doğrarlar da acı hissetmezler. İşte Resulullah’ın hayat arkadaşı Hz. Ayşe validemiz, bu sure okununca aynen şöyle diyor: “Hz. Yusuf’u görüp de parmaklarını doğrayan kadınlar, eğer Muhammed Mustafa’yı görseler idi ellerini değil, vallahi o bıçaklarla göğüslerini, kalplerini parçalarlardı.” Bu sözden hareketle Hz. Resulullah’ın cismaniyetindeki ilahi tecelliden kaynaklanan güzelliği, nuru varın siz hesap edin. Burada şu sözü eklemeyi gerekli görüyoruz: Allah–u Teala Zulcelal Velkemal Hazretlerinin kendi zatında, ilahi mevcudiyetinde barındırdığı aşkı uluhiyesinin yeryüzüne tecellisi insanlar içinde görünen halinin bir diğer adı da Muhammed Mustafa’dır (sav). Öyleyse Allah’ın bu kadar sevdiği, değer verdiği, aşık olduğu bir varlığı bizlerin de sevmekten, medhetmekten başka çaresi ve çıkarı yoktur.
Gerçek iman sahibi olmak, insan olmak; cenneti, Cemalullahı kazanabilmek için O’nu sevmeli, O’nu sevmeli ve yine O’nu sevmeliyiz. Peki, O, nasıl sevilmeli, O nasıl övülmeli? İşte bu soruya cevaben Kur’an–ı Kerim’de Rabbül Âlemin bize şöyle nida ediyor: “Allah ve melekleri Peygamberine salât ve selam ediyor. Ey iman edenler siz de O’na salat ve selam edin ve O’na teslim olun!”
Yani; Allahümme Salli Ala Muhammed’in ve Ala Ali Muhammed. Bu ayet–i kerimeyi Rasulullah (sav) Efendimiz şöyle teyit ediyor: “Ümmetim ve Benim aramda sırf selam getirsin, selam götürsün diye yaratılmış melekler vardır. Ümmetimden bir kimse Bana salât selam okursa ilgili melek o selamı Bana getirir ve Allah tarafından ruhum Bana tekrar verilir ve Ben de o ümmetime aynen selam ederim ve bu defa o melek Benim selamımı alır ve ümmetime iletir.” Gel de hayret etme, makama bak, rütbeye bak Bu ne demek? Bu, akıl sahibi olan her insan için Hz. Muhammed Mustafa (sav) her zaman diri demek.
Bu konuda daha birçok ayet ve hadis mevcuttur. Sözün tamamı arife söylenmez imiş. Ümmet–i Muhammed ariftir. Herhalde bu kadar izahat, “İman için Lailaheillallah kafidir, Muhammedur–Resullullah denmese de” olur diyenlerin ağzının üstüne ve o körelmiş şuuruna bir şamar misali oturmuştur. Allah bizleri Hz. Muhammed’ine dil uzatmaktan, O’nu yok saymaktan muhafaza etsin. Bu tür tehlikeli zehirli sözlerden, fitnelerden hepimizi korusun.
Allah–u Taala bu hadis–i kutsi ile sevgilisine ne kadar değer verdiğini biz ümmete bildiriyor. Yani bütün mevcudatın, benim, senin, tüm insanlığın, canlı, cansız her şeyin, yerin ve göğün yaratılma sebebini, tek bir şeye bağlıyor ve O’na, Muhammed Mustafa’sına olana aşkını dile getiriyor. Hz. Âdem (as) cennetten çıkarıldığında, “Yarabbi beni Hz. Muhammed’inin yüzüsuyu hürmetine affet” diye duada bulunuyor ve Rabbul Alemin, “Sen Benim Muhammed’imi nerden bilirsin” diye soruyor. Âdem (as), “Ya Rabbi, ben cennetin kapısı üzerinde Senin adın ile O’nun adını yan yana yazılı gördüm (Lailahe illallah Muhammedur– Resullullah). Cenab–ı hak Hz. Âdem’in bu duası üzerine onu affeder. Şimdi burada biraz durup düşünmek lazım, bu ne büyük bir aşk, bu ne büyük bir bağ, teşbihte hata olmaz, bizler insan olarak kendi ismimiz yanına kimin ismini yazarız. Tabii ki , en çok sevdiğimiz değer verdiğimizin ismini. İşte Allah (c.c) da en çok değer verdiğinin ismini, yazılabilecek en güzel yere, cennetin kapısı üzerine yazdırıyor.
Hz. İsa’ya (as) Rabbül Alemin, “Ya İsa senden sonra gelecek ahir zaman peygamberi olan Ahmed isimli peygamberimi ümmetine müjdele” dediği zaman Hz. İsa, “Yarabbi beni Muhammed’ine ümmet eyle” diye duada bulunuyor. Âlimlerin izahatına göre, büyük ihtimalle Hz. İsa’nın göğe çekilmesi ve ahir zamanda Muhammed Ümmeti olarak yeryüzüne tekrar gönderilmesinin sebebi de bu duadır. Bir yanda kitap gönderilmiş bir peygamber, diğer yanda biz, şanslı insanlar Muhammed Mustafa Ümmeti olarak doğanlar, sırf O’na ümmet olduğumuzdan dolayı alınlarımızı secdeye mıhlayıp, bir ömür boyu şükretsek yine de Muhammed Ümmeti olmanın şükrünü tam manasıyla eda edemeyiz.
Birçoğumuzun bildiği üzere Yusuf Suresi’nde Hz. Yusuf’a duymuş olduğu sevgisinden dolayı diğer kadınlar tarafından kınanan Züleyha, Hz. Yusuf’u o ayıplayıcı kadınlara gösterdiği zaman, ayıplayıcılar ellerindeki bıçaklarla parmaklarını doğrarlar da acı hissetmezler. İşte Resulullah’ın hayat arkadaşı Hz. Ayşe validemiz, bu sure okununca aynen şöyle diyor: “Hz. Yusuf’u görüp de parmaklarını doğrayan kadınlar, eğer Muhammed Mustafa’yı görseler idi ellerini değil, vallahi o bıçaklarla göğüslerini, kalplerini parçalarlardı.” Bu sözden hareketle Hz. Resulullah’ın cismaniyetindeki ilahi tecelliden kaynaklanan güzelliği, nuru varın siz hesap edin. Burada şu sözü eklemeyi gerekli görüyoruz: Allah–u Teala Zulcelal Velkemal Hazretlerinin kendi zatında, ilahi mevcudiyetinde barındırdığı aşkı uluhiyesinin yeryüzüne tecellisi insanlar içinde görünen halinin bir diğer adı da Muhammed Mustafa’dır (sav). Öyleyse Allah’ın bu kadar sevdiği, değer verdiği, aşık olduğu bir varlığı bizlerin de sevmekten, medhetmekten başka çaresi ve çıkarı yoktur.
Gerçek iman sahibi olmak, insan olmak; cenneti, Cemalullahı kazanabilmek için O’nu sevmeli, O’nu sevmeli ve yine O’nu sevmeliyiz. Peki, O, nasıl sevilmeli, O nasıl övülmeli? İşte bu soruya cevaben Kur’an–ı Kerim’de Rabbül Âlemin bize şöyle nida ediyor: “Allah ve melekleri Peygamberine salât ve selam ediyor. Ey iman edenler siz de O’na salat ve selam edin ve O’na teslim olun!”
Yani; Allahümme Salli Ala Muhammed’in ve Ala Ali Muhammed. Bu ayet–i kerimeyi Rasulullah (sav) Efendimiz şöyle teyit ediyor: “Ümmetim ve Benim aramda sırf selam getirsin, selam götürsün diye yaratılmış melekler vardır. Ümmetimden bir kimse Bana salât selam okursa ilgili melek o selamı Bana getirir ve Allah tarafından ruhum Bana tekrar verilir ve Ben de o ümmetime aynen selam ederim ve bu defa o melek Benim selamımı alır ve ümmetime iletir.” Gel de hayret etme, makama bak, rütbeye bak Bu ne demek? Bu, akıl sahibi olan her insan için Hz. Muhammed Mustafa (sav) her zaman diri demek.
Bu konuda daha birçok ayet ve hadis mevcuttur. Sözün tamamı arife söylenmez imiş. Ümmet–i Muhammed ariftir. Herhalde bu kadar izahat, “İman için Lailaheillallah kafidir, Muhammedur–Resullullah denmese de” olur diyenlerin ağzının üstüne ve o körelmiş şuuruna bir şamar misali oturmuştur. Allah bizleri Hz. Muhammed’ine dil uzatmaktan, O’nu yok saymaktan muhafaza etsin. Bu tür tehlikeli zehirli sözlerden, fitnelerden hepimizi korusun.