Geçmiş zamanın birinde bir adam, bir çiftlik evi yapmaya karar verdi. Bunun
için güzel bir yer aradı ve aradığı yeri sonunda buldu. Araziyi sahibinden
satın aldı. Hemen işe koyuldu. Önce kendine güzel bir ev, daha sonra
hayvanları için bir barınak yaptı. Geri kalan arazi üzerine ise meyve
ağaçları dikmeye başladı.
Bir gün arazide çalışırken kazmasının ucuna sert bir cisim takıldı. İçinden,
"sert bir kaya parçası olmalı" diye düşündü. Ancak biraz daha kazdığında bir
de ne görsün! Bir küp altın. Küpü bulunduğu yerden dikkatlice çıkardı.
İçinden şunu geçirdi:
- Ben bu araziyi satın aldım; ama içindekileri satın almadım. Bu altınlar
arazinin benden önceki sahibinin olmalı. En iyisi ben bu küpü ona teslim
edeyim.
Adam hemen araziyi aldığı adamın yanına gittti ve durumu anlattı. Bu altın
küpünü adama teslim etti. Adamı dikkatlice dinleyen arazinin eski sahibi
şöyle dedi:
- Kardeşim, ben bu araziyi sana içindekileriyle beraber sattım. Bu altın
küpü benim değil, senin. Çünkü arazi şu anda sana ait.
Karşı taraftaki adam ise altınları kendisinin alamayacağını söylüyordu.
Aralarındaki bu anlaşmazlık uzayınca hakime gitmeye karar verdiler.
Mahkemeye vardıklarında durumu hakime arz ettiler. Hakim öncelikle toplumda
böylesi insanların yaşadığı için Rabbine şükretti ve ardından her iki adama
da bekâr çocuklarının olup olmadığını sordu. Adamlar şaşırmıştı. Konunun
bekâr çocuklarla ne ilgisi olabilirdi ki?
Araziyi satın alan adam,
- Benim bir oğlum var, dedi.
Diğer adam ise,
- Benim de bir kızım var hakim bey dedi. Bunun üzerine hakim sözlerine şöyle
devam etti:
- Efendiler! Sizin hakkınızda verdiğim hüküm şu: Çocuklarınızı birbiriyle
evlendirin. Bu altınların bir kısmını da onlara düğün masrafları ve düğün
hediyesi olarak harcayın. Bir kısmını kendi ihtiyaçlarınız için, geri kalan
kısmını da ALLAH yolunda hizmette kullanın.
Her iki taraf da haklarında böyle bir kararın verileceğini akıllarının
ucundan geçirmiyorlardı. Ancak bu karardan iki taraf da oldukça memnun
kaldı. Çünkü bu sayede hem aralarındaki ihtilaf çözülmüş hem de akraba
olmuşlardı. (Buhari, 3285; Müslim, 17
