Ben seni görmeden sevdim ey Kudüs...
Bakışlarında rastladığım nebinin izleriyle sevdim...
İsa kokan,Musa duran heybetine vurgundum kuyularda Yusuf gibi…
Büyük yüreklerin iri gözlerinde sen,dünyanın her yerinde sen vardın.
Sana duyulan aşkı sevdim senelerce.
Sana varışı bekledim bir gün mutlaka duaların ardında...
Gazze den el halile,İstanbul dan Kudüs’e bir sevda oldun sen mecnun kıskanır alemde.
Ey Kudüs ben seni görmeden sevdim...
Yahya ayyaşının sevdası bildim.
Kudüs’ü ve zalime verdiği dersleri sevdim o tükenmeyen şehit kokan ayyaşın yurdunu özledim.
Ben ümmi nidal’ini sevdim.
Anne denince akla gelinen en kutsal kadın.
Hani emanet beldeni onurla korumak için şehit doğuran bir ana olan nidal’in ruhunu sevdim.
Şehit evlatlarından kopuşu acı olsa da ahiret yurdunda buluşacakları anlar geldi aklına.
Kudüs’ün kadınlarına örnek bir ana oluşunu sevdim..
Ben Kudüs’ün ihtişamını, saflığını bunca katile rağmen dik duruşunu sevdim.
Peygamberleri ağırlayan misafir perverliğini, asaletini, kıblegahını, namazını, kıyamını sevdim.
Onurunu izzetini sevdim.
Ben Kudüs’ü görmeden sevdim...
O kocaman posterlerin yansıttığı bir zerreydi eminim.
Nasılda heybetlisindir esasında.
Öyle güçlüsün ki hayallerimde sana ulaşamaz hiçbir hayal dünya aleminde…
Ben senin çocuklarını sevdim ey Kudüs.
Şehide ve şahadete sevdalı çocukalarını.
Ben senin sapan taşlarını sevdim.
En uzun menzile atan ellerini, kara gözlerini sevdim ey Kudüs.
Tankların karşısındaki İbrahimliğini lanetlenmişlere karşı korkusuzluğunu sevdim.
Ben senin selahaddin bakan gözlerini, selahaddin kokan çehreni sevdim.
O kumandana benzeyen mücahitlerini...
Ben senin mücadeleni, izzetin için verdiğin kavganı sevdim...
Ben senin tekerlekli sandalyedeki Ahmet yasinini sevdim...
Hem de ne sevgi ?Sanki Yasin Yusuf sanki ben Yakup’um...
Filistin’i dirilten Yasinin ruhunu sevdim.
Gazze’nin ayağa kalkan kıyamını, Ahmet yasinleşen şehrini sevdim.
O hakka gittiğinde Kerbela’da bir Hüseyin olsam da Yasini anmayı sevdim..
Hani aşıkların aşkı tartılmazmış ya işte öyle bir aşkın iki ruhun dan birisi olan Rantisi’yi Yasine yar diye sevdim…
Bu kadar mı sevdiler derdim bir birilerini.
Bu kadar mı erken gidilirdi ardı ardına?
Bu kadar mı yetim kalırdık boydan boya?
Sevdiğim ruhların şahadetini sevdim..
Bilirim kırgındır şeyh Yasin.
Kırgındır Abdülaziz el Rantisi.
Kırgındır bize Müslüman katilleri Şimon Peresleri ayakta alkışlanmış ülkeme…
Duaya kalkan ellere kan damlattılar. Secdelere ağıt düşürdüler.
Kardeşliğimize ihanet düşürdüler...
Ey görmeden sevdiğim Kudüs biz sana düşmanı sevmedik lakin yinede suçluysak affet nebinin hürmetine.
Affet ki durmaksızın kanayan yaramız acımasın…
Ey Kudüs Gazzen kan ağlarken kardeşlerin gülmedi bilesin.
Şimon peresi alkışlamayan eller sana dua etti.
Ey Kudüs seninle birlikte ırak’ın ,orta doğunun Osmanlının emaneti Müslüman ülkelerin üzerinde oynanan oyunların hattı hesabı yok şimdilerde.
Batı işini gücünü bırakmış Müslüman avcılığı derdinde.
Ne yapsak yapmaya kalksak onlara danışan korkaklar sarmış dört bir yanımızı…
Ey Kudüs bizimde derdimiz dağlardan büyük.
Ne yana baksak bir hüzün çöküyor.
Dünya liderleri şimdilerde sık sık ülkemize büyük ziyaretler gerçekleştiriyor.
Nebiye alçakça sövenler üye olduğumuz NATO’ların başına lider seçiliyor…
Dine, Resule sövmek batının özgürlük alanıymış yalanıyla desteğimiz isteniyor.
Söz sahibi olanlar ne demek buyur başımızla beraber diyor…
Kirli beyaz bir adam diyalog elçisi gibi dolaşıyor.
Obama bana hep karanlığı hatırlatıp gidiyor...
Sözde ermeni meselsi ,ruhban okulu sözlerini coşkuyla yeniliyor.
Zira bir kez bile ağzına Kudüs’ü getirmiyor..
Ey Kudüs’üm! Kudüs düşerse ümmet düşer biliriz bundandır seni İstanbul’dan ayrı görmeyişimiz.
Biz dik dursak ümmetçe korkar karanlık adamlar Bush’lar, Şaron’lar, Obama’lar ve zalimler.
Ama ey Kudüs öyle pörçük ve dağınığız ki düşmanın iştahı kabarıyor.
Sana dik durmak ,bize ağlamak kalıyor...
Ey Kudüs’üm biz seni görmeden sevdik.
Biz Afrika’nın bulanık çamur suları içen çocuklarını, Afganistan’ın ölüme uyanan insanlarını, Irak’ın Bağdat’ın yetim evlatlarını görmeden sevdik. Öyle böyle bir sevda değil bizimkisi.
Hiç bir aşka denk değil bu sevgi...
İçimiz, coğrafyalarımız kan ağlıyor.
Zalimler kıtalar dolaşıyor.
Lakin bu yaralı, mahzun mustazaf ümmet bir kıyama kalkarsa…
Yeni bir dünyayı kurma sırasını bir alırsa...
Mazlumlara güneş doğacak, zalime karanlık...
Hem de çok yakında…
Bu gün bu köşeden bir tek Kudüs’ü ve ruhumun kanayan sözlerini yazmak geldi...
Ülkemizdeki son gelişmeler beni derin üzüntülere sevk etti.
Herkes böylemi düşünüyor bilmiyorum ama yarın dünden zor olacak gibi...
Kirli beyaz insanların gelişi bir milat ama acı bir milat olacak... Dileriz olmaz...
Bilgili, başarılı, nitelikli, kabiliyetli, cehaletten uzak, çok çalışan insanların olduğu topluluklara karanlık adamların bir şey yapamayacağını da düşünüyorum...
"ABD yi büyük güç görenler Obama gibilerini ayakta alkışlamak zorundadırlar"
Gecenin ve sabahın rabbine emanet olun...
N. Mümine BUCAK
Bakışlarında rastladığım nebinin izleriyle sevdim...
İsa kokan,Musa duran heybetine vurgundum kuyularda Yusuf gibi…
Büyük yüreklerin iri gözlerinde sen,dünyanın her yerinde sen vardın.
Sana duyulan aşkı sevdim senelerce.
Sana varışı bekledim bir gün mutlaka duaların ardında...
Gazze den el halile,İstanbul dan Kudüs’e bir sevda oldun sen mecnun kıskanır alemde.
Ey Kudüs ben seni görmeden sevdim...
Yahya ayyaşının sevdası bildim.
Kudüs’ü ve zalime verdiği dersleri sevdim o tükenmeyen şehit kokan ayyaşın yurdunu özledim.
Ben ümmi nidal’ini sevdim.
Anne denince akla gelinen en kutsal kadın.
Hani emanet beldeni onurla korumak için şehit doğuran bir ana olan nidal’in ruhunu sevdim.
Şehit evlatlarından kopuşu acı olsa da ahiret yurdunda buluşacakları anlar geldi aklına.
Kudüs’ün kadınlarına örnek bir ana oluşunu sevdim..
Ben Kudüs’ün ihtişamını, saflığını bunca katile rağmen dik duruşunu sevdim.
Peygamberleri ağırlayan misafir perverliğini, asaletini, kıblegahını, namazını, kıyamını sevdim.
Onurunu izzetini sevdim.
Ben Kudüs’ü görmeden sevdim...
O kocaman posterlerin yansıttığı bir zerreydi eminim.
Nasılda heybetlisindir esasında.
Öyle güçlüsün ki hayallerimde sana ulaşamaz hiçbir hayal dünya aleminde…
Ben senin çocuklarını sevdim ey Kudüs.
Şehide ve şahadete sevdalı çocukalarını.
Ben senin sapan taşlarını sevdim.
En uzun menzile atan ellerini, kara gözlerini sevdim ey Kudüs.
Tankların karşısındaki İbrahimliğini lanetlenmişlere karşı korkusuzluğunu sevdim.
Ben senin selahaddin bakan gözlerini, selahaddin kokan çehreni sevdim.
O kumandana benzeyen mücahitlerini...
Ben senin mücadeleni, izzetin için verdiğin kavganı sevdim...
Ben senin tekerlekli sandalyedeki Ahmet yasinini sevdim...
Hem de ne sevgi ?Sanki Yasin Yusuf sanki ben Yakup’um...
Filistin’i dirilten Yasinin ruhunu sevdim.
Gazze’nin ayağa kalkan kıyamını, Ahmet yasinleşen şehrini sevdim.
O hakka gittiğinde Kerbela’da bir Hüseyin olsam da Yasini anmayı sevdim..
Hani aşıkların aşkı tartılmazmış ya işte öyle bir aşkın iki ruhun dan birisi olan Rantisi’yi Yasine yar diye sevdim…
Bu kadar mı sevdiler derdim bir birilerini.
Bu kadar mı erken gidilirdi ardı ardına?
Bu kadar mı yetim kalırdık boydan boya?
Sevdiğim ruhların şahadetini sevdim..
Bilirim kırgındır şeyh Yasin.
Kırgındır Abdülaziz el Rantisi.
Kırgındır bize Müslüman katilleri Şimon Peresleri ayakta alkışlanmış ülkeme…
Duaya kalkan ellere kan damlattılar. Secdelere ağıt düşürdüler.
Kardeşliğimize ihanet düşürdüler...
Ey görmeden sevdiğim Kudüs biz sana düşmanı sevmedik lakin yinede suçluysak affet nebinin hürmetine.
Affet ki durmaksızın kanayan yaramız acımasın…
Ey Kudüs Gazzen kan ağlarken kardeşlerin gülmedi bilesin.
Şimon peresi alkışlamayan eller sana dua etti.
Ey Kudüs seninle birlikte ırak’ın ,orta doğunun Osmanlının emaneti Müslüman ülkelerin üzerinde oynanan oyunların hattı hesabı yok şimdilerde.
Batı işini gücünü bırakmış Müslüman avcılığı derdinde.
Ne yapsak yapmaya kalksak onlara danışan korkaklar sarmış dört bir yanımızı…
Ey Kudüs bizimde derdimiz dağlardan büyük.
Ne yana baksak bir hüzün çöküyor.
Dünya liderleri şimdilerde sık sık ülkemize büyük ziyaretler gerçekleştiriyor.
Nebiye alçakça sövenler üye olduğumuz NATO’ların başına lider seçiliyor…
Dine, Resule sövmek batının özgürlük alanıymış yalanıyla desteğimiz isteniyor.
Söz sahibi olanlar ne demek buyur başımızla beraber diyor…
Kirli beyaz bir adam diyalog elçisi gibi dolaşıyor.
Obama bana hep karanlığı hatırlatıp gidiyor...
Sözde ermeni meselsi ,ruhban okulu sözlerini coşkuyla yeniliyor.
Zira bir kez bile ağzına Kudüs’ü getirmiyor..
Ey Kudüs’üm! Kudüs düşerse ümmet düşer biliriz bundandır seni İstanbul’dan ayrı görmeyişimiz.
Biz dik dursak ümmetçe korkar karanlık adamlar Bush’lar, Şaron’lar, Obama’lar ve zalimler.
Ama ey Kudüs öyle pörçük ve dağınığız ki düşmanın iştahı kabarıyor.
Sana dik durmak ,bize ağlamak kalıyor...
Ey Kudüs’üm biz seni görmeden sevdik.
Biz Afrika’nın bulanık çamur suları içen çocuklarını, Afganistan’ın ölüme uyanan insanlarını, Irak’ın Bağdat’ın yetim evlatlarını görmeden sevdik. Öyle böyle bir sevda değil bizimkisi.
Hiç bir aşka denk değil bu sevgi...
İçimiz, coğrafyalarımız kan ağlıyor.
Zalimler kıtalar dolaşıyor.
Lakin bu yaralı, mahzun mustazaf ümmet bir kıyama kalkarsa…
Yeni bir dünyayı kurma sırasını bir alırsa...
Mazlumlara güneş doğacak, zalime karanlık...
Hem de çok yakında…
Bu gün bu köşeden bir tek Kudüs’ü ve ruhumun kanayan sözlerini yazmak geldi...
Ülkemizdeki son gelişmeler beni derin üzüntülere sevk etti.
Herkes böylemi düşünüyor bilmiyorum ama yarın dünden zor olacak gibi...
Kirli beyaz insanların gelişi bir milat ama acı bir milat olacak... Dileriz olmaz...
Bilgili, başarılı, nitelikli, kabiliyetli, cehaletten uzak, çok çalışan insanların olduğu topluluklara karanlık adamların bir şey yapamayacağını da düşünüyorum...
"ABD yi büyük güç görenler Obama gibilerini ayakta alkışlamak zorundadırlar"
Gecenin ve sabahın rabbine emanet olun...
N. Mümine BUCAK
