O kadar mutlulardı ki, herkes onlara imrenerek bakıyor, "bu devirde böyle bir aşk hayret" diyorlardı. 10. yıllarına bir kız bir erkek çocukla girmişlerdi.
Fakat o yılın sonunda erkek değişmeye başlamıştı. Eve geç geliyor. Gözü ne eşini ne de çocuklarını görüyordu.
Ve bir gün "hayatımı yaşayacağım" diyerek evi terk etti.
Ne eşin gözyaşları, ne çocukların baba hasreti erkeği eski günlere döndüremedi.
O güzel evlilik harap oldu. Erkek yeni aşkıyla hayat sürerken genç kadın o enkazın altında çocuklarıyla yalnız başına kaldı.
Fakat o yılın sonunda erkek değişmeye başlamıştı. Eve geç geliyor. Gözü ne eşini ne de çocuklarını görüyordu.
Ve bir gün "hayatımı yaşayacağım" diyerek evi terk etti.
Ne eşin gözyaşları, ne çocukların baba hasreti erkeği eski günlere döndüremedi.
O güzel evlilik harap oldu. Erkek yeni aşkıyla hayat sürerken genç kadın o enkazın altında çocuklarıyla yalnız başına kaldı.
Son günlerde bu ve buna benzer erkeğin veya kadının evi terk ettiği durumlarla karşılaşıyoruz. Ama bir gerçek var ki; daha çok erkekler hislerine mağlup oluyorlar. His ve hevesleri uğruna dünyayı, eş ve çocuklarının başına yıkıyorlar. Belki sevgi iradeye bağlı değil. "Gönül ferman dinlemiyor." Belki çalışma yerindeki alımlı kadınlar insanın gözünü boyuyor.
Amaaa!
İnsana verilen sevgi de çiçekten çiçeğe konmak için değil, kendisine emanet edilen ve sinesine sığınan eşini ve çocuklarını şefkatle sarıp sarmalaması için verilmiştir.
Evliyken "ben âşık oldum" diyenler, sevgilerini kendi nefislerine sarf edip, her şeyi nefislerine feda edenlerdir. Bu, nefsani bir sevgidir. Süfli duyguların tatminidir.
İnsan sadece nefsini sevmemeli. Çünkü, nefis daima kendini düşünür, zevk ve menfaati için çabalar. Aklı başında olan bir insan kendisine verilen sevgi duygusunu eşine ve çocuklarına sarf ederek onların mutluluğu ile mutlu olur.
Sırf kendi mutluluğu, zevk ve lezzeti peşinde koşan, yıldız böceği gibidir. Çünkü o bütün dostlarını ve sevdiği eşyayı karanlığa gark eder, nefsindeki küçük bir ışıkla yetinir. Yıldız böceği gibi kendi nefsinin cüz'i zevki için karanlığı göğüslemek yerine güneş gibi çevresindekileri kucaklamak ve başlar üstünde hayat kaynağı olmak gerek...
Sadece kendin için yaşama
İnsan evliyse ve hele de çocukları varsa, önce nefsini değil, onları düşünmelidir. Zaten insanı insan yapan özellik, hamiyet, muhabbet, şefkat, merhamet, vefa, sadakat ve fedakârlık gibi duygulardır. Bu duygular, lüzumsuz, boş, malayani zevk ve sefa peşinde kullanmak için verilmemiştir.
Amaaa!
İnsana verilen sevgi de çiçekten çiçeğe konmak için değil, kendisine emanet edilen ve sinesine sığınan eşini ve çocuklarını şefkatle sarıp sarmalaması için verilmiştir.
Evliyken "ben âşık oldum" diyenler, sevgilerini kendi nefislerine sarf edip, her şeyi nefislerine feda edenlerdir. Bu, nefsani bir sevgidir. Süfli duyguların tatminidir.
İnsan sadece nefsini sevmemeli. Çünkü, nefis daima kendini düşünür, zevk ve menfaati için çabalar. Aklı başında olan bir insan kendisine verilen sevgi duygusunu eşine ve çocuklarına sarf ederek onların mutluluğu ile mutlu olur.
Sırf kendi mutluluğu, zevk ve lezzeti peşinde koşan, yıldız böceği gibidir. Çünkü o bütün dostlarını ve sevdiği eşyayı karanlığa gark eder, nefsindeki küçük bir ışıkla yetinir. Yıldız böceği gibi kendi nefsinin cüz'i zevki için karanlığı göğüslemek yerine güneş gibi çevresindekileri kucaklamak ve başlar üstünde hayat kaynağı olmak gerek...
Sadece kendin için yaşama
İnsan evliyse ve hele de çocukları varsa, önce nefsini değil, onları düşünmelidir. Zaten insanı insan yapan özellik, hamiyet, muhabbet, şefkat, merhamet, vefa, sadakat ve fedakârlık gibi duygulardır. Bu duygular, lüzumsuz, boş, malayani zevk ve sefa peşinde kullanmak için verilmemiştir.