Tanıştığımızda çok güçlü olduğumu anlattım, uzun uzun sana… Evlendiğimizde her fırsatta ağlayışımı görünce:
“–Ne kadar âcizsin!” demeni bekledim;
ama sen: “–Benim hanımım bunu da başarır.” diyerek yüreklendirdin.
Gözlerimin içine bakıp: “–Seni seviyorum.” derken, benden cevap alamadığın her defada: “–Senden nefret ediyorum.” demeni bekledim;
ama sen: “–Ben bu sevgiyi ikimiz için de yaşıyorum.” diyerek benim sevgimi de yüklendin.
Uzun zamandır görüşmediğin bir dostunla vaktin nasıl geçtiğini anlamayıp eve geç geldiğinde, bütün bir gece astığım yüzüme bakıp: “–Yeter artık!” demeni bekledim;
ama sen: “–Yapmamalıydım.” deyip özür diledin.
Senin elinden hiçbir iş gelmediğini, ne kadar beceriksiz olduğunu arkadaşlarıma anlatırken, aslında senin uyumadığını ve salondan bütün konuşulanları duyduğunu fark edince ağır hakaretler edersin diye bekledim;
ama sen: “–Ben nerede yanlış yaptım?” deyip üzüldün.
Dışarıdaki insanlara kızarken, hiçbir suçları yokken çocuklara bağırıp çağırırken: “–Sen ne biçim annesin!” demeni bekledim,
ama sen: “–Canlarım benim!” deyip onlara sarılıp kokladın.
Çok erken işe gidiyordun, bir kahvaltı hazırlayamadım. Ama evi temizledim, çok güzel yemekler yaptım, komşularla iyi geçindim, akrabaların gönlünü yaptım.
Ellerim hamurluydu ya da çok işim vardı, sana doğru dürüst bir: “–Hoş geldin!..” diyemedim. Pişman oldum yaptıklarımdan… Telâfi etmeye hazırım tüm gücümle. “–Ben de seni seviyorum.” demek için yoğunbakımın koridora açılan penceresinden gözlerini açmanı bekledim… Açmadın!..
Vildan Erkan Yılmaz
“–Ne kadar âcizsin!” demeni bekledim;
ama sen: “–Benim hanımım bunu da başarır.” diyerek yüreklendirdin.
Gözlerimin içine bakıp: “–Seni seviyorum.” derken, benden cevap alamadığın her defada: “–Senden nefret ediyorum.” demeni bekledim;
ama sen: “–Ben bu sevgiyi ikimiz için de yaşıyorum.” diyerek benim sevgimi de yüklendin.
Uzun zamandır görüşmediğin bir dostunla vaktin nasıl geçtiğini anlamayıp eve geç geldiğinde, bütün bir gece astığım yüzüme bakıp: “–Yeter artık!” demeni bekledim;
ama sen: “–Yapmamalıydım.” deyip özür diledin.
Senin elinden hiçbir iş gelmediğini, ne kadar beceriksiz olduğunu arkadaşlarıma anlatırken, aslında senin uyumadığını ve salondan bütün konuşulanları duyduğunu fark edince ağır hakaretler edersin diye bekledim;
ama sen: “–Ben nerede yanlış yaptım?” deyip üzüldün.
Dışarıdaki insanlara kızarken, hiçbir suçları yokken çocuklara bağırıp çağırırken: “–Sen ne biçim annesin!” demeni bekledim,
ama sen: “–Canlarım benim!” deyip onlara sarılıp kokladın.
Çok erken işe gidiyordun, bir kahvaltı hazırlayamadım. Ama evi temizledim, çok güzel yemekler yaptım, komşularla iyi geçindim, akrabaların gönlünü yaptım.
Ellerim hamurluydu ya da çok işim vardı, sana doğru dürüst bir: “–Hoş geldin!..” diyemedim. Pişman oldum yaptıklarımdan… Telâfi etmeye hazırım tüm gücümle. “–Ben de seni seviyorum.” demek için yoğunbakımın koridora açılan penceresinden gözlerini açmanı bekledim… Açmadın!..
Vildan Erkan Yılmaz