Başarı Engel Tanımaz
“Japonya'da bir çocuk 10 yaşlarındayken bir trafik kazası geçirmiş ve sol kolunu kaybetmiş. Oysa çocuğun büyük bir ideali varmış. Büyüyünce iyi bir judo ustası olmak istiyormuş. Sol kolunu kaybetmekle birlikte, bu hayali de yıkılan çocuğunun büyük bir depresyona girdiğini gören babası, Japonya’nın ünlü bir Judo ustasına gidip yapılacak bir şeyin olup olmadığını sormuş.
Hoca:
- Getir çocuğu. Bir bakalım, demiş.
Ertesi gün baba-oğul varmışlar hocanın yanına. Hoca çocuğu süzmüş ve
-Tamam demiş. Yarın eşyalarını getir, çalışmalara başlıyoruz.
Ertesi gün çocuk geldiğinde hocası ona bir hareket göstermiş ve bu hareketi çalış demiş.
Çocuk bir hafta aynı hareketi çalışmış. Sonra hocasının yanına gitmiş. "Bu hareketi öğrendim başka hareket göstermeyecek misiniz?" diye sormuş. Hocanın cevabi:
-Çalışmaya devam et olmuş...
2 ay,3 ay,6 ay derken çocuk okuldaki bir yılını doldurmuş. Çocuk bu bir yıl boyunca hep o aynı hareketi tekrarlamış. .Hocanın yanına tekrar gitmiş:
-Hocam bir yıldır aynı hareketi yapıyorum bana başka hareket göstermeyecek misiniz?
— Sen aynı hareketi çalış oğlum. Zamanı gelince yeni harekete geçeriz. 2 yıl, 3 yıl, 5 yıl derken çocuk judodaki 10.yılını doldurmuş. .Bir gün hocası yanına gelip. ."Hazır ol! " demiş. "Seni büyük turnuvaya yazdırdım. Yarın maça çıkacaksın!".Delikanlı sok olmuş. Hem sol kolu yok hem de judo da bildiği tek hareket var. .Ünlü judocuların katıldığı turnuvada hiçbir şansının olmayacağı düşünmüş; ama hocasına saygısından ses çıkarmamış. .
Turnuvanın ilk günü delikanlı ilk müsabakasına çıkmış. Rakibine bildiği tek hareketi yapmış ve kazanmış. Derken. İkinci, üçüncü maç. Çeyrek, yarı final ve final... Finalde delikanlının karsısına ülkenin son on yılın yenilmeyen şampiyonu çıkmış. .Tam bir üstat delikanlı dayanamayıp hocasını yanına koşmuş.
—Hocam hasbelkader buraya kadar geldik ama rakibime bir bakın hele. Bende ise bir kol eksik ve bildiğim tekbir hareket var. Bu kadar bana yeter. Bari çıkıp ta rezil olmayayım izin verin turnuvadan çekileyim.
—Olmaz demiş hocası. Kendine güven, çık dövüş. Yenilirsen de namusunla yenil. Çaresiz çıkmış müsabakaya. Maç başlamış. Delikanlı yine bildiği o tek hareketi yapmış ve tak. Yenmiş rakibini şampiyon olmuş. Kupayı aldıktan sonra hocasının yanına koşmuş:
-Hocam nasıl oldu bu is? Benim bir kolum yok ve bildiğim tek bir hareket var. Nasıl oldu da ben kazandım.
—Bak oğlum 10 yıldır o hareketi çalışıyordun. O kadar çok çalıştın ki, artık yeryüzünde o hareketi senden daha iyi yapan hiç kimse yok. Bu bir, ikincisi de o hareketin tek bir karsı hareketi vardır. Onun için de rakibinin senin sol kolundan tutması gerekir. “
İnsanların eksiklikleri bazen, aynı zamanda en güçlü tarafları olabilir. Ama yeter ki bu eksiklik kafalarında olmasın. Esas eksiklik beyinlerde olan eksiklik olmalı. Kafalarda ve beyinlerdeki eksiklikler giderilirse uyuyan dev kabul edilen beyin gücüyle insanlar kendilerine verilen kabiliyetlerle çok büyük hizmetler verebilirler. Hani derler ya azmin elinden hiçbir şey kurtulamaz diye. Toplumumuzda engelli kabul ettiğimiz çok sayıda insanımız var. Yukarıdaki yaşanan örnekte olduğu gibi ”Öğrenme engel tanımaz.” diyebiliriz. Hakikaten çok engelli insanların azmi ve çalışması doğrultusunda büyük başarılara koştuğuna binlerce yaşanmış olay vardır. O zaman insana önce insaniyet gereği özellikle engellilerimize sahip çıkalım. Onların yaralanmış ruhlarında yeni yaralar açmayalım. Onlarında sosyal hayatımızda var olduğunu kabul edelim ve onları kaybetmeyelim, en önemlisi onları kazanalım. Biz kendi kafamızdaki engelleri kaldırmaya çalışalım.
Engellileri, engel olarak görmek sanırım en büyük engelimiz olmalı.İnşallah engellerimizi aşmak dileğiyle…!
RUHUMA BİR KEFEN BEZİ YETER DE ; YETMEZ AÇ NEFSİME SIRMA VE İPEK...
“Japonya'da bir çocuk 10 yaşlarındayken bir trafik kazası geçirmiş ve sol kolunu kaybetmiş. Oysa çocuğun büyük bir ideali varmış. Büyüyünce iyi bir judo ustası olmak istiyormuş. Sol kolunu kaybetmekle birlikte, bu hayali de yıkılan çocuğunun büyük bir depresyona girdiğini gören babası, Japonya’nın ünlü bir Judo ustasına gidip yapılacak bir şeyin olup olmadığını sormuş.
Hoca:
- Getir çocuğu. Bir bakalım, demiş.
Ertesi gün baba-oğul varmışlar hocanın yanına. Hoca çocuğu süzmüş ve
-Tamam demiş. Yarın eşyalarını getir, çalışmalara başlıyoruz.
Ertesi gün çocuk geldiğinde hocası ona bir hareket göstermiş ve bu hareketi çalış demiş.
Çocuk bir hafta aynı hareketi çalışmış. Sonra hocasının yanına gitmiş. "Bu hareketi öğrendim başka hareket göstermeyecek misiniz?" diye sormuş. Hocanın cevabi:
-Çalışmaya devam et olmuş...
2 ay,3 ay,6 ay derken çocuk okuldaki bir yılını doldurmuş. Çocuk bu bir yıl boyunca hep o aynı hareketi tekrarlamış. .Hocanın yanına tekrar gitmiş:
-Hocam bir yıldır aynı hareketi yapıyorum bana başka hareket göstermeyecek misiniz?
— Sen aynı hareketi çalış oğlum. Zamanı gelince yeni harekete geçeriz. 2 yıl, 3 yıl, 5 yıl derken çocuk judodaki 10.yılını doldurmuş. .Bir gün hocası yanına gelip. ."Hazır ol! " demiş. "Seni büyük turnuvaya yazdırdım. Yarın maça çıkacaksın!".Delikanlı sok olmuş. Hem sol kolu yok hem de judo da bildiği tek hareket var. .Ünlü judocuların katıldığı turnuvada hiçbir şansının olmayacağı düşünmüş; ama hocasına saygısından ses çıkarmamış. .
Turnuvanın ilk günü delikanlı ilk müsabakasına çıkmış. Rakibine bildiği tek hareketi yapmış ve kazanmış. Derken. İkinci, üçüncü maç. Çeyrek, yarı final ve final... Finalde delikanlının karsısına ülkenin son on yılın yenilmeyen şampiyonu çıkmış. .Tam bir üstat delikanlı dayanamayıp hocasını yanına koşmuş.
—Hocam hasbelkader buraya kadar geldik ama rakibime bir bakın hele. Bende ise bir kol eksik ve bildiğim tekbir hareket var. Bu kadar bana yeter. Bari çıkıp ta rezil olmayayım izin verin turnuvadan çekileyim.
—Olmaz demiş hocası. Kendine güven, çık dövüş. Yenilirsen de namusunla yenil. Çaresiz çıkmış müsabakaya. Maç başlamış. Delikanlı yine bildiği o tek hareketi yapmış ve tak. Yenmiş rakibini şampiyon olmuş. Kupayı aldıktan sonra hocasının yanına koşmuş:
-Hocam nasıl oldu bu is? Benim bir kolum yok ve bildiğim tek bir hareket var. Nasıl oldu da ben kazandım.
—Bak oğlum 10 yıldır o hareketi çalışıyordun. O kadar çok çalıştın ki, artık yeryüzünde o hareketi senden daha iyi yapan hiç kimse yok. Bu bir, ikincisi de o hareketin tek bir karsı hareketi vardır. Onun için de rakibinin senin sol kolundan tutması gerekir. “
İnsanların eksiklikleri bazen, aynı zamanda en güçlü tarafları olabilir. Ama yeter ki bu eksiklik kafalarında olmasın. Esas eksiklik beyinlerde olan eksiklik olmalı. Kafalarda ve beyinlerdeki eksiklikler giderilirse uyuyan dev kabul edilen beyin gücüyle insanlar kendilerine verilen kabiliyetlerle çok büyük hizmetler verebilirler. Hani derler ya azmin elinden hiçbir şey kurtulamaz diye. Toplumumuzda engelli kabul ettiğimiz çok sayıda insanımız var. Yukarıdaki yaşanan örnekte olduğu gibi ”Öğrenme engel tanımaz.” diyebiliriz. Hakikaten çok engelli insanların azmi ve çalışması doğrultusunda büyük başarılara koştuğuna binlerce yaşanmış olay vardır. O zaman insana önce insaniyet gereği özellikle engellilerimize sahip çıkalım. Onların yaralanmış ruhlarında yeni yaralar açmayalım. Onlarında sosyal hayatımızda var olduğunu kabul edelim ve onları kaybetmeyelim, en önemlisi onları kazanalım. Biz kendi kafamızdaki engelleri kaldırmaya çalışalım.
Engellileri, engel olarak görmek sanırım en büyük engelimiz olmalı.İnşallah engellerimizi aşmak dileğiyle…!
RUHUMA BİR KEFEN BEZİ YETER DE ; YETMEZ AÇ NEFSİME SIRMA VE İPEK...