O sabah da her gün olduğu gibi periyodik sabah yürüyüşümü yapıyordum, ta ki çok eski bir kamyonet tam önümde durana kadar.
Kamyonetin sürücüsü penceresini açıp, elindeki bir kağıt parçasını uzatarak bana doğru seslendiğinde, adres soracağını düşünmüştüm. Oysa ki bana henüz dört beş yaşlarında gözüken çok şirin bir erkek çocuğun resmini uzatmıştı.
Kamyonetin sürücüsü yaşlı gözlerle.
“Bu benim torunum Jeremiah” dedi sonra bir an duraksadı ve
“Şimdi o Phoneix hastanesinde yaşam destek sistemine bağlı yaşamaya çalışıyor” dedi.
Çok duygulanmıştım, adamın bir sonraki adımının, torununun hastane masrafları için katkı isteyebileceğini düşünerek elimi cebime atmış, yapacağım yardım için cüzdanımı çıkarıyordum. Fakat adam benden paradan daha önemli bir şey istedi.
Bana döndü ve
“Bu günlerde herkese onun için dua edip, edemeyeceklerini soruyorum. Bayım sizden de rica etsem acaba torunumun yaşaması için dua eder misiniz ?”
Onun için dua ettim ve o sabah tan sonra artık bana kendi sorunlarım o kadar ağır gözükmedi ve yaşama daha başka bir gözle bakmaya başladım.
Kamyonetin sürücüsü penceresini açıp, elindeki bir kağıt parçasını uzatarak bana doğru seslendiğinde, adres soracağını düşünmüştüm. Oysa ki bana henüz dört beş yaşlarında gözüken çok şirin bir erkek çocuğun resmini uzatmıştı.
Kamyonetin sürücüsü yaşlı gözlerle.
“Bu benim torunum Jeremiah” dedi sonra bir an duraksadı ve
“Şimdi o Phoneix hastanesinde yaşam destek sistemine bağlı yaşamaya çalışıyor” dedi.
Çok duygulanmıştım, adamın bir sonraki adımının, torununun hastane masrafları için katkı isteyebileceğini düşünerek elimi cebime atmış, yapacağım yardım için cüzdanımı çıkarıyordum. Fakat adam benden paradan daha önemli bir şey istedi.
Bana döndü ve
“Bu günlerde herkese onun için dua edip, edemeyeceklerini soruyorum. Bayım sizden de rica etsem acaba torunumun yaşaması için dua eder misiniz ?”
Onun için dua ettim ve o sabah tan sonra artık bana kendi sorunlarım o kadar ağır gözükmedi ve yaşama daha başka bir gözle bakmaya başladım.