Ortaokulda okuyan ve kısa bir süre önce annesini kaybeden genç, babasıyla birlikte yaşıyordu. Babasıyla aralarında çok güzel bir dostluk vardı. Genç, okulun futbol takımındaydı.Takımındaydı ama, ufak tefek yapısı ve tecrübesizliği nedeniyle hocası ona bir türlü maçlarda görev vermiyordu. Bu yüzden, her maçta yedek kulübesinde oturuyordu. Buna rağmen, babası hiçbir maçı kaçırmaz ve hep ayağa kalkıp tezahürat yapardı.
Liseye girdiğinde sınıfının yine en sıska öğrencisiydi gencimiz.Fakat babası onu hep futbol oynamaya teşvik etti;bununla birlikte, eğer istemezse oynamayabileceğini de ayrıca belirtti.Delikanlı futbolu seviyordu ve takımda kalmaya karar verdi.Her idmanda elinden geleni yapıyor ve takımın as oyuncularından biri olmaya çalışıyordu.Bütün lise hayatı boyunca hiçbir idmanı veya maçı kaçırmadı.Ama sürekli yedek kulübesinde oturmaktan kurtulamadı.İnançlı babası ise her zaman ki gibi tribünlerde yerini alıyor ve oğlunu destekleyici tezahüratlarda bulunmaya devam ediyordu.
Genç, üniversiteye başladığında futbol onun için önemini kaybetmeye yüz tuttu,ama yinede elinden geleni yaptı.Herkes onun okul takımına giremeyeceğinden eminse de , bunu başardı.Takımın antrenörü onu listeye dahil ettiğini, çünkü her idmana yüreğini koyduğunu ve takımın diğer üyelerini de şevke getirdiğini itiraf etti.Takıma girebildiği haberi onu o denli heyecanlandırdı ve sevindirdi ki, soluğu en yakın telefon kulübesinde aldı ve babasına müjdeyi verdi.Onun bu mutluluğunu paylaşan babası, kendisine maçların sezonluk biletlerini göndermesini istedi.
Üniversitedeki dört yıl boyunca hiçbir idmanı kaçırmayan genç,ne yazık ki hiçbir maçta oynayamadı.Futbol sezonunun sonlarına doğru, büyük bir eleme maçının idmanı için sahaya çıkmaya hazırlanan gencin yanına, elinde bir telgrafla antrenörü geldi.Delikanlı telgrafı okuyunca ölüm sessizliğine büründü.Güçlükle yutkunarak hocasına şunları söyleyebildi: " Bu sabah babam ölmüş. İzninizle bu günkü idmana gelmesem? " Hocası kolunu şefkatle omzuna doladı ve " Bu hafta dinlen evlat" dedi. "Cumartesi günkü maça gelmeyi de aklından geçirme."
Cumartesi geldi çattı, ama okul takımının durumu hiç de iyi değildi.Maçın sonlarına doğru, bir kişi soyunma odasına sessizce girdi,formasını ve futbol ayakkabılarını giyip sahanın kenarına çıktı.Babası ölen ufaklıktı bu!Antrenör ve oyuncular azimli arkadaşlarını bu kadar kısa sürede tekrar aralarında görmekten dolayı son derece şaşırmışlardı.
Hocasının yanına giden genç "Lütfen izin verin oynayayım" dedi."Bugün oynamak zorundayım."Hocası önce duymamış gibi davrandı. Böylesine zor bir eleme maçında takımının en kötü oyuncusunu sahaya çıkarmasına imkan olmadığını düşünüyordu.Ama genç o kadar ısrar etti ki ,sonunda ona acıyan hocası razı oldu:"Pekala oyuna girebilirsin."dedi.
Gencin oyuna girmesini üstünden çok geçmemişti ki hem hoca ,hem oyuncular,hem de maçı izleyenler gördüklerini inanamadılar. Daha önce hiç oynamamış olan bu meçhul ufaklığı her hareketi harika ,attığı pas isabetliydi.Karşı takımın oyuncuları onu durduramıyordu. Koşuyor,pas veriyor,savunmayı yardım ediyor ve maçın yıldızı olarak parlıyordu.Sonunda gencin takımı aradaki farkı kapattı,nihayet atılan bir golle de beraberliği yakaladı.Ve son saniyeler de ufaklık topu tek başına sürükleyip herkesi geçti.ve galibiyet golünü attı.Maç bitmişti. Okulun taraftarları sevinç çığlıkları atıyor, onu omuzlarında taşıyordu.
Seyirciler tribünleri terk ettikten ,oyuncular duşlarını alıp soyunma odasını boşalttıktan sonra takımın hocası gencin köşede tek başına sessizce oturduğunu fark etti Yanına gidip:"evlat inanamıyorum.Bugün bir harikaydın."dedi."Sana ne oldu,bunu nasıl başardın,anlat bana!"
Genç hocasına baktı,gözleri yaşlarla doldu ve şöyle dedi: "Babamın öldüğünü biliyorsunuz.Peki onun gözlerinin görmediğini biliyor muydunuz?"Delikanlı zorlukla yutkundu ve gülümsemeye çalıştı:Babam bütün maçlarıma geldi,çünkü görmediği halde beni desteklemek istiyordu.Ve ilk defa bugün beni oynarken görebildi.Bende bu fırsatı kullanmak ve oynayabildiğimi ona göstermek istedim
Liseye girdiğinde sınıfının yine en sıska öğrencisiydi gencimiz.Fakat babası onu hep futbol oynamaya teşvik etti;bununla birlikte, eğer istemezse oynamayabileceğini de ayrıca belirtti.Delikanlı futbolu seviyordu ve takımda kalmaya karar verdi.Her idmanda elinden geleni yapıyor ve takımın as oyuncularından biri olmaya çalışıyordu.Bütün lise hayatı boyunca hiçbir idmanı veya maçı kaçırmadı.Ama sürekli yedek kulübesinde oturmaktan kurtulamadı.İnançlı babası ise her zaman ki gibi tribünlerde yerini alıyor ve oğlunu destekleyici tezahüratlarda bulunmaya devam ediyordu.
Genç, üniversiteye başladığında futbol onun için önemini kaybetmeye yüz tuttu,ama yinede elinden geleni yaptı.Herkes onun okul takımına giremeyeceğinden eminse de , bunu başardı.Takımın antrenörü onu listeye dahil ettiğini, çünkü her idmana yüreğini koyduğunu ve takımın diğer üyelerini de şevke getirdiğini itiraf etti.Takıma girebildiği haberi onu o denli heyecanlandırdı ve sevindirdi ki, soluğu en yakın telefon kulübesinde aldı ve babasına müjdeyi verdi.Onun bu mutluluğunu paylaşan babası, kendisine maçların sezonluk biletlerini göndermesini istedi.
Üniversitedeki dört yıl boyunca hiçbir idmanı kaçırmayan genç,ne yazık ki hiçbir maçta oynayamadı.Futbol sezonunun sonlarına doğru, büyük bir eleme maçının idmanı için sahaya çıkmaya hazırlanan gencin yanına, elinde bir telgrafla antrenörü geldi.Delikanlı telgrafı okuyunca ölüm sessizliğine büründü.Güçlükle yutkunarak hocasına şunları söyleyebildi: " Bu sabah babam ölmüş. İzninizle bu günkü idmana gelmesem? " Hocası kolunu şefkatle omzuna doladı ve " Bu hafta dinlen evlat" dedi. "Cumartesi günkü maça gelmeyi de aklından geçirme."
Cumartesi geldi çattı, ama okul takımının durumu hiç de iyi değildi.Maçın sonlarına doğru, bir kişi soyunma odasına sessizce girdi,formasını ve futbol ayakkabılarını giyip sahanın kenarına çıktı.Babası ölen ufaklıktı bu!Antrenör ve oyuncular azimli arkadaşlarını bu kadar kısa sürede tekrar aralarında görmekten dolayı son derece şaşırmışlardı.
Hocasının yanına giden genç "Lütfen izin verin oynayayım" dedi."Bugün oynamak zorundayım."Hocası önce duymamış gibi davrandı. Böylesine zor bir eleme maçında takımının en kötü oyuncusunu sahaya çıkarmasına imkan olmadığını düşünüyordu.Ama genç o kadar ısrar etti ki ,sonunda ona acıyan hocası razı oldu:"Pekala oyuna girebilirsin."dedi.
Gencin oyuna girmesini üstünden çok geçmemişti ki hem hoca ,hem oyuncular,hem de maçı izleyenler gördüklerini inanamadılar. Daha önce hiç oynamamış olan bu meçhul ufaklığı her hareketi harika ,attığı pas isabetliydi.Karşı takımın oyuncuları onu durduramıyordu. Koşuyor,pas veriyor,savunmayı yardım ediyor ve maçın yıldızı olarak parlıyordu.Sonunda gencin takımı aradaki farkı kapattı,nihayet atılan bir golle de beraberliği yakaladı.Ve son saniyeler de ufaklık topu tek başına sürükleyip herkesi geçti.ve galibiyet golünü attı.Maç bitmişti. Okulun taraftarları sevinç çığlıkları atıyor, onu omuzlarında taşıyordu.
Seyirciler tribünleri terk ettikten ,oyuncular duşlarını alıp soyunma odasını boşalttıktan sonra takımın hocası gencin köşede tek başına sessizce oturduğunu fark etti Yanına gidip:"evlat inanamıyorum.Bugün bir harikaydın."dedi."Sana ne oldu,bunu nasıl başardın,anlat bana!"
Genç hocasına baktı,gözleri yaşlarla doldu ve şöyle dedi: "Babamın öldüğünü biliyorsunuz.Peki onun gözlerinin görmediğini biliyor muydunuz?"Delikanlı zorlukla yutkundu ve gülümsemeye çalıştı:Babam bütün maçlarıma geldi,çünkü görmediği halde beni desteklemek istiyordu.Ve ilk defa bugün beni oynarken görebildi.Bende bu fırsatı kullanmak ve oynayabildiğimi ona göstermek istedim