Mükrim bir zamandan
Rüzgar ölüsü benz’ler giydim tenime
Üşüyemiyorum doya doya
Mıh’lanıyor iliklerim öte beri ziftlere!
Paklanamayan gündüz merasimlerinde dirseklerime kadar mateme batmışım!
Ölmek kolaysa
Direnmek niye..!?
Alnımdan akan ter fırtınasına boyun eğemezsin sen
O kadar cömert sancılara gelemezsin!!
Değil mi ki. .
Hep öldürmek yanlısıydın?
Hep kolaya kaçmak,en müdaafa-i bahanendi
Bir kez dirilesi dursam,tekrar’lanmak dehşetiyle boğazın sesinle iliklenirdi!
Meleksimâ duruşlarından soyunalı,hep aynı ‘kendin’i üşüyorsun
Ve bana bir göz pınarı büyüklüğü kadar bile ağlayamıyorsun
Ne/yi yaşadık biz kahr’ım?
Hangi çile/m/de mübarektik!!
Neleri aştık ki, ödüllenelim birbirimizle!!
Haklıydın belki de
Bir kez değil, bin kez de ayyuka gölgemi bahşetsem
Yaranamam kirlenen biz’e!
Durulanamıyoruz artık,boyumuz kadar siyahız
Fırçanın ucunda
Tuvale hapis birer hal’in avcısıyız .
Gidecek yeri olmayan birer aşk mağduruyuz
Ve ben artık
Nefes almamayı,seni solumaya tercih ediyorum
Figanımdan feryatlar toplayan bir gün’e
Hiçliğimi soyunup
Sensiz de adımlanacak ve fakat ,elbet kolay olmayacak bir yol’a baş koyuyorum. .
Diz çöküp davamın önünde
Gitmek kadar asil ve ‘dön’ denemeyesi bir bela ararım da kendime
Gözlerine uçurum üflenmiş bir sefilin son gamzesi olurum,yüzünde!
Çileleniyorum,hal’ime bak
Git gide,öteleniyorum her şeye
Senli bir ömrün,sensiz son kavminde
Yaprakları sessizlikle yırtılmış bir takvimin
Görülebilecek en son yan’ı olabiliyorum!?
Merasimsiz bir elvedanın,ayaklarıma doladığı iki adım ileri,bir adım geri nöbetleri
Tahammül edilemez bir can zübbe’si!..
Doyabilirim sensizliğe her zalimlikle
Giderken, asil bir yaranın kanamasını üstüme giyerim de
Dilimden sarkan bir türkünün son çağrısı olurum!?
E haydi,sabırsızım ‘tek’ kalmaya!!
Ne kadar erken ayrılık,o kadar tez bir yalnızlık
Daha,alışmanın kucağına yatıp,şefkat dileneceğim!. . .
Kendime,yalnızlıklar besteleyip
Yağmur yağdıran gecelere söyleteceğim!?
Malum,ziyan etmemeli ‘kalan’(!) hiçbir tek hacmi!
Susabilirim artık değil mi!?
Müsadenle sevgili,ortama gönül uydurmam lazım!
Biraz çoğul,biraz tekil
Ama sadece ‘kendim’siz bir senfonide
Ağır ayaklanmalar eşliğinde
Çırpınmalıyım dehlizimde!
Bizi biz’e kavuşturan
Ayırsın seni ben’den
Beni sen/lik/den
Durduramıyorsak zamanın ilerleyişini
Ve geçmişe bakıp da
Geleceği ısmarlayamıyorsak önceden
Ben ölmekten daha kolay bir eylem göremiyorum!
Zılgıt düğümleriyle çığlıklanan sesime
Rüzgarı yumdum
Gayri,yettim ölecek bir yaşa!?
Ismarladık Allah’a
Ismarlandık Allah’a
Adım,adım,adım
Varıyorum zindan müsveddesi bir hayata. .
Vira’Bismillah!!!