“O çok merhametli Allah’ın (has) kulları onlardır ki, yeryüzünde tevazu ile yürürler ve kendini bilmez kimseler kendilerine laf attığı zaman (incitmeksizin) “Selam” derler, geçerler” (Furkan 63).
Büyüklerimizin bir duası vardır; “Allah’ım bizleri iyi insanlarla karşılaştır” diye. Herhalde bu her zaman mümkün değil ki Allah–ü Teala böyle bir ayet indirmiş. Demek ki kendini bilmeyen insanlarla uğraşılmaz sadece “selam” deyip geçilir.
Her insanın kötü tarafları olabilir, bunlar iyilerle beraber olunduğunda kaybolmaya yüz tutar. Kaybolmasa bile kişi bu kötü huylarının farkına varır ve düzeltme çabası içine girer. Bu çabanın içinde olmak bile önemli bir aşama değil midir?
Allah’ın has kulları yeryüzünde tevazu ile yürürler, zaten insanın Rabbini bildiğinin bir göstergesi de tevazu sahibi olmasıdır. Onu has kul yapan alçak gönüllülüğüdür. Ne de olsa insan kokmuş bir su damlasından yaratılmıştır. Allah’ın yardımı, inayeti olmaksızın ne bir güzel huya erişebilir ne de onu üstün kılacak bir alışkanlığa. İnsan nefsinin ne kadar aşağılık olabileceğini bilirse Rabbinin yüceliğini de o nispette kavrayabilir.
İnsanın kendi eksiklerini, kusurlarını görmesi onun akl–ı selime yaklaştığını gösterir. Kusuru hep başkalarında arayanlar henüz kendini görme ve tanıma cesaretini kazanamamış olanlardır. Allah (cc) iç görümüzü arttırabilmeyi ve daha çok kendi kusurlarımız ile ilgilenebilmeyi nasib eylesin. Bu “Ölmeden önce ölünüz, hesaba çekilmeden önce nefsinizi hesaba çekiniz” emrinin de bir gereği olsa gerek…
Nefsimizi hesaba çekebilmek için önce doğrunun ne olduğunu, yanlışın ne olduğunu bilmemiz gerekli. Bunun için de takvaya ermiş ya da buna niyet etmiş kullarla birlikte olmak, ayetler ve hadisler okumak gerekir. Önce bütün bunların yüceliğine ve bir emir oluşuna inanmak…Ve uygulanmaları konusunda bir sorumluluk taşımak.
Bir hadis–i şerifte imanın üzerimizdeki gömlek gibi yıprandığı onu yenilemek için Allah’ı anmak, hatırlamak gerektiği belirtilir. Ayetlerin ve hadislerin okunması Allah’ı anmanın ta kendisidir. Biz hatırlattık, hatırlatmak müminlere fayda verir.
Büyüklerimizin bir duası vardır; “Allah’ım bizleri iyi insanlarla karşılaştır” diye. Herhalde bu her zaman mümkün değil ki Allah–ü Teala böyle bir ayet indirmiş. Demek ki kendini bilmeyen insanlarla uğraşılmaz sadece “selam” deyip geçilir.
Her insanın kötü tarafları olabilir, bunlar iyilerle beraber olunduğunda kaybolmaya yüz tutar. Kaybolmasa bile kişi bu kötü huylarının farkına varır ve düzeltme çabası içine girer. Bu çabanın içinde olmak bile önemli bir aşama değil midir?
Allah’ın has kulları yeryüzünde tevazu ile yürürler, zaten insanın Rabbini bildiğinin bir göstergesi de tevazu sahibi olmasıdır. Onu has kul yapan alçak gönüllülüğüdür. Ne de olsa insan kokmuş bir su damlasından yaratılmıştır. Allah’ın yardımı, inayeti olmaksızın ne bir güzel huya erişebilir ne de onu üstün kılacak bir alışkanlığa. İnsan nefsinin ne kadar aşağılık olabileceğini bilirse Rabbinin yüceliğini de o nispette kavrayabilir.
İnsanın kendi eksiklerini, kusurlarını görmesi onun akl–ı selime yaklaştığını gösterir. Kusuru hep başkalarında arayanlar henüz kendini görme ve tanıma cesaretini kazanamamış olanlardır. Allah (cc) iç görümüzü arttırabilmeyi ve daha çok kendi kusurlarımız ile ilgilenebilmeyi nasib eylesin. Bu “Ölmeden önce ölünüz, hesaba çekilmeden önce nefsinizi hesaba çekiniz” emrinin de bir gereği olsa gerek…
Nefsimizi hesaba çekebilmek için önce doğrunun ne olduğunu, yanlışın ne olduğunu bilmemiz gerekli. Bunun için de takvaya ermiş ya da buna niyet etmiş kullarla birlikte olmak, ayetler ve hadisler okumak gerekir. Önce bütün bunların yüceliğine ve bir emir oluşuna inanmak…Ve uygulanmaları konusunda bir sorumluluk taşımak.
Bir hadis–i şerifte imanın üzerimizdeki gömlek gibi yıprandığı onu yenilemek için Allah’ı anmak, hatırlamak gerektiği belirtilir. Ayetlerin ve hadislerin okunması Allah’ı anmanın ta kendisidir. Biz hatırlattık, hatırlatmak müminlere fayda verir.
