Âyeti kalp kulağı ile dinleyenler...
Meymun bin Mihran ilerlemiş yaşlarında bir gün, oğlu Amr ile Basra sokaklarında dolaşmaya çıktı. Baba oğul dolaşırken, yüksekçe bir yere gelirler ki, Meymun bin Mihran burayı aşacak gibi değildir. Amr babasını sırtına alarak, bu engeli aştılar. Derken Hasan'ın evine vardılar. Amr kapıyı çaldı, kapıyı bir cariye açtı ve Amr'a hitaben:
"Kim bu ihtiyar" dedi.
"Bu ihtiyar benim babam, Meymun bin Mihran'dır." Bu sefer cariye Meymun'a dönerek:
"Seni bu kötü zamana bırakan sebep nedir?" Cariyeden bu sözleri işiten Meymun ağlamaya başlar. Ağlama sesini içerden duyan Hasan kapıya çıkar. Karşısında Meymun bin Mihran'ı görünce sevinir ve hasretle kucaklaşırlar. Sonra hep birlikte evin içine girerler. Meymun bin Mihran:
"Ey Said'in Babası! Kalbimde katılık hissediyorum, bana yardım et de kalbim yumuşasın."der.
Hasan bunun üzerine besmele çekerek şu âyet–i kerimeleri okur:
"Gördün mü? Onları senelerce faidelendirmiş olsak… Sonra onlara tehdit edilmiş oldukları şey gelecek olsa… O faidelenmiş oldukları şey, onları neden kurtarabilir?" (26/205, 206, 207) Hasan okumayı bitirir bitirmez, Meymun bin Mihran bayılıp düştü. Epeyce bir sure yerde baygın yatan Meymun sonra ayıldı. O sırada cariye odaya girdi ve orada bulunanlara şöyle dedi:
"İhtiyar çok yoruldu, artık dağılsanız iyi olur." Ev sahibinden izin alarak Meymun oğlu ile birlikte evden ayrılır. Amr babasına der ki:
"Ey babacığım! Ben Hasan'ı gördüğümden daha büyük bir zat olarak biliyordum." Meymun oğlunun göğsüne bir yumruk vurarak şöyle dedi:
"Beni iyi dinle oğlum! Hasan bize öyle bir âyet okudu ki; eğer o âyet–i kerimeleri kalbinle dinlemiş olsaydın, kalbinde hiçbir hastalık kalmazdı."
Meymun bin Mihran buyurdu ki:
"Âlimle veya cahille tartışma. Çünkü âlimle tartışırsan ilmini sana vermez. Cahille tartışırsan seni kızdırır."
Meymun bin Mihran ilerlemiş yaşlarında bir gün, oğlu Amr ile Basra sokaklarında dolaşmaya çıktı. Baba oğul dolaşırken, yüksekçe bir yere gelirler ki, Meymun bin Mihran burayı aşacak gibi değildir. Amr babasını sırtına alarak, bu engeli aştılar. Derken Hasan'ın evine vardılar. Amr kapıyı çaldı, kapıyı bir cariye açtı ve Amr'a hitaben:
"Kim bu ihtiyar" dedi.
"Bu ihtiyar benim babam, Meymun bin Mihran'dır." Bu sefer cariye Meymun'a dönerek:
"Seni bu kötü zamana bırakan sebep nedir?" Cariyeden bu sözleri işiten Meymun ağlamaya başlar. Ağlama sesini içerden duyan Hasan kapıya çıkar. Karşısında Meymun bin Mihran'ı görünce sevinir ve hasretle kucaklaşırlar. Sonra hep birlikte evin içine girerler. Meymun bin Mihran:
"Ey Said'in Babası! Kalbimde katılık hissediyorum, bana yardım et de kalbim yumuşasın."der.
Hasan bunun üzerine besmele çekerek şu âyet–i kerimeleri okur:
"Gördün mü? Onları senelerce faidelendirmiş olsak… Sonra onlara tehdit edilmiş oldukları şey gelecek olsa… O faidelenmiş oldukları şey, onları neden kurtarabilir?" (26/205, 206, 207) Hasan okumayı bitirir bitirmez, Meymun bin Mihran bayılıp düştü. Epeyce bir sure yerde baygın yatan Meymun sonra ayıldı. O sırada cariye odaya girdi ve orada bulunanlara şöyle dedi:
"İhtiyar çok yoruldu, artık dağılsanız iyi olur." Ev sahibinden izin alarak Meymun oğlu ile birlikte evden ayrılır. Amr babasına der ki:
"Ey babacığım! Ben Hasan'ı gördüğümden daha büyük bir zat olarak biliyordum." Meymun oğlunun göğsüne bir yumruk vurarak şöyle dedi:
"Beni iyi dinle oğlum! Hasan bize öyle bir âyet okudu ki; eğer o âyet–i kerimeleri kalbinle dinlemiş olsaydın, kalbinde hiçbir hastalık kalmazdı."
Meymun bin Mihran buyurdu ki:
"Âlimle veya cahille tartışma. Çünkü âlimle tartışırsan ilmini sana vermez. Cahille tartışırsan seni kızdırır."
