Ateş Deyip Geçmeyin
Kardeşlerim, dünyanın bilcümle servetiyle,
Hiç bir değeri yoktur indallah zerre bile.
Sinek kanadı kadar kıymeti olsa idi,
Onlardan, kâfirlere, bir yudum su vermezdi.
Gerçi bazı kâfirler, zengindir, malları çok.
Ama hiç o malların, indallah kıymeti yok.
Allah, dünya malına kıymet vermediğinden,
Hiç sevmediklerine veriyor bu nimetten.
Ama onlar, Cennetten tam mahrum olacaklar.
Cennetin, kokusunu bile duyamayacaklar.
Kâfirlere verilen o mallar, ahirette,
Onların azabını arttıracak elbette.
Müslüman olanlar da, malının zekatını,
Vermezse, ahirette yüklenir azabını.
Zekatı verilmeyen o mallar, o paralar,
Mahşerde ateş olup, sahiplerini yakar.
Ateş deyip geçmeyin, ona hiç dayanılmaz.
Bir kibrit alevine elinizi tutun az.
Su biraz çok ısınsa, abdest alamıyorum.
Ya Rabbi, bu insanlar nasıl yanar? diyorum.
Şimdi bazı insanlar, bir parçacık menfaat,
Uğruna, Cehenneme sürükleniyor, heyhat!
Kalpten dünya sevgisi çıkmadıkça velhasıl,
Hakiki saadete, olamaz kimse vasıl.
Bu, hele bu zamanda çok çetin ve müşkildir.
Bu, çok ibadet ile olacak şey değildir.
Çok oruç tutmak ile ve kılmakla çok namaz,
Kalpten, dünya sevgisi, yine çıkarılamaz.
Bunu elde etmenin, bir yolu var ki şu an,
O da, bu saadete, bu nimete kavuşan,
Bir Allah adamını sevip, ona uymaktır.
Kendi aklını atıp, ona tâbi olmaktır.
Çünkü o büyüklerin, doğrudur her işleri.
Onlara tâbi olmak, kurtarır kişileri.
Zira bir vasıtaya bindiğinde bir kimse,
Ona tâbi olmalı, sürücüsü kim ise.
Mesela bir gemiye binerse biri şayet,
Geminin kaptanına tâbi olur o elbet.
Tâbi olmayacaksa, binmesin gelip buna.
Bindiyse, uymalıdır geminin kaptanına.
Eğer müdahaleye kalkarsa, o, ahmaktır.
Dinimizin esası, çünkü tâbi olmaktır.
Hazret-i Ebu Bekir, kâfirlere dedi ki:
Madem ki O söyledi, doğrudur elbette ki.
Edeb'in bir tarifi, itiraz etmemektir.
Büyüklerin emrine, hemen peki demektir.