Asansörde 5 Dakika(Bir başkasının Ağzından bazı olaylar......)
Konu Allah,din olunca mangalda kül bırakmayız.Herşeyi tam tamına yaptığımızı sanırız.Artık olduk havalarına gireriz.Sanki herşeyi bitirmişizde cenneteki yerimizi düşünürüz.Aslında hiç de öyle değil.
Ben kendimi öyle zannediyordum,günlük işlerden başımı kaldıramadığımdan Allah`ı ne kadar az andığımı farkında değildim.Aslında her zaman namazlarımı kılarım,zekatımı veririm,orucumu tutarım ama Allah`ı anmak çok başka birşey.Tamam insan tabii ki namaz kılarken ,ezan sesi duyduğunda falan Allah`ı hatırlıyor ama O`nu her daim anmak çok başka birşey.Benim bunu anlamam için bir asansörde mahsur kalmam gerekiyormuş.(Allah daha kötü bir ortamda da imtahan edebilirdi.)Ben o asansörü kullanırken ,bozulana kadar Allah`ı anmadım.O`nun bize verdiği bu nimetin farkında değildim çünkü istediğim katın düğmesine basmakla oraya gidebiliyordum.Olayların içinde hiç Allah yokmuş gibi davrandım taki asansör bozuluncaya kadar.Asansörün bozulmasıyla birlikte sanki otomatik olarak Allah`ı anmaya başladım,dışarı çıkana kadar da dua ettim.Kurtarıldıktan sonrada Allah`a karşı utandım çünkü O`nu normal hayatın akışı içinde değilde başım sıkışınca daha çok anmıştım.Sonra 23 senemin hesabını yaptım da,ben O`nu gerçekten hep darda kaldığımda daha çok andığımı farkettim ve bundan çok üzüntü duydum.Kendimin de bir an ,hani Kuran`da ,azgın dalgaların arasında kalınca Allah`ı hatırlayan ve sonra oradan kurtulunca yine O`nu unutan insanlar gibi olduğumu düşündüm ve gerçekten bu iğrenç durumdan çok utandım.Allah kimseyi benim gibi utandırmasın,bunun için O`nu herzaman ve heryerde analım.
Konu Allah,din olunca mangalda kül bırakmayız.Herşeyi tam tamına yaptığımızı sanırız.Artık olduk havalarına gireriz.Sanki herşeyi bitirmişizde cenneteki yerimizi düşünürüz.Aslında hiç de öyle değil.
Ben kendimi öyle zannediyordum,günlük işlerden başımı kaldıramadığımdan Allah`ı ne kadar az andığımı farkında değildim.Aslında her zaman namazlarımı kılarım,zekatımı veririm,orucumu tutarım ama Allah`ı anmak çok başka birşey.Tamam insan tabii ki namaz kılarken ,ezan sesi duyduğunda falan Allah`ı hatırlıyor ama O`nu her daim anmak çok başka birşey.Benim bunu anlamam için bir asansörde mahsur kalmam gerekiyormuş.(Allah daha kötü bir ortamda da imtahan edebilirdi.)Ben o asansörü kullanırken ,bozulana kadar Allah`ı anmadım.O`nun bize verdiği bu nimetin farkında değildim çünkü istediğim katın düğmesine basmakla oraya gidebiliyordum.Olayların içinde hiç Allah yokmuş gibi davrandım taki asansör bozuluncaya kadar.Asansörün bozulmasıyla birlikte sanki otomatik olarak Allah`ı anmaya başladım,dışarı çıkana kadar da dua ettim.Kurtarıldıktan sonrada Allah`a karşı utandım çünkü O`nu normal hayatın akışı içinde değilde başım sıkışınca daha çok anmıştım.Sonra 23 senemin hesabını yaptım da,ben O`nu gerçekten hep darda kaldığımda daha çok andığımı farkettim ve bundan çok üzüntü duydum.Kendimin de bir an ,hani Kuran`da ,azgın dalgaların arasında kalınca Allah`ı hatırlayan ve sonra oradan kurtulunca yine O`nu unutan insanlar gibi olduğumu düşündüm ve gerçekten bu iğrenç durumdan çok utandım.Allah kimseyi benim gibi utandırmasın,bunun için O`nu herzaman ve heryerde analım.