Aramak, ihlâsla istemek, buna kavuşmak için azimle çalışmak demektir. Bir şeyi iyi yapmak, onu çok ve devamlı yapmakla mümkündür. İnsan zamanla, o işin ustası olur. Allah yolunda azimle çalışan da, Allahü teâlânın rızasına kavuşur. İnsan sevdiğini çok anar. Çok anınca ikisi arasında bilmediğimiz bir şekilde muhabbet hâsıl olur. Onun için neyi aradığımıza, neyi çok andığımıza dikkat etmelidir.
Delikanlının biri, ilk görüşte bir kıza âşık olmuş, kızın haberi yok. Kızın evini öğrenir, gider babasına, kızıyla evlenmek istediğini söyler. Bunu ne kız tanır, ne annesi tanır ne de babası. Dolayısıyla adam kovar bunu.
Delikanlı da o bölgede olan evliya bir zata gider, durumu anlatır:
— Ben o kıza ilk görüşte âşık oldum, gittim istedim, beni kovdular. Ne olur bu işe bir çare bulun, beni o kızla evlendirin.
— Dediklerimi yaparsan, bu çok kolay…
— Efendim ne isterseniz yaparım, yeter ki o kızla evleneyim.
— Kızın adı ne?
— Leyla.
Bunun üzerine, o mübarek zat, genci bir odaya kapatır. Ona der ki:
— Burada, Leyla Leyla diye bağır. Namaz, abdest, yemek haricinde bu odadan çıkma ve devamlı Leyla Leyla diye bağır; sevgi ve talebinde samimiysen merak etme, Leyla’ya kavuşursun.
Âşık genç, inanamaz; ama başka çare olmadığı için bağırmaya devam eder.
Üçüncü gün, genç bir kız dergâha gelir. Hoca efendiyle görüşmek istediğini söyler ve der ki:
— Efendim, üç gün önce bize bir genç geldi, beni çok sevmiş, evlenmek istiyordu. Bunu hiç tanımıyorduk, ben de dâhil olmak üzere ailece onu kovduk gitti. Sonra ne olduysa yavaş yavaş o gence kalbim meyletmeye başladı, derken ben de ona âşık oldum. Ben de şimdi onunla evlenmek istiyorum; ama kimdir, nerdedir, hiç tanımıyoruz. Onu bulmanız için, yardım etmeniz için geldim.
Bunun üzerine mübarek zat, gencin bulunduğu odanın kapısını açar, (Al sana Leyla!) der.
Delikanlı, bakar ki, gerçekten Leyla gelmiş. Demek ki, başka şey isteseydim ona da kavuşacaktım diyerek, Leyla’dan vazgeçip, hocanın talebesi, Allahü teâlânın da sevgili kulu olur.
Delikanlının biri, ilk görüşte bir kıza âşık olmuş, kızın haberi yok. Kızın evini öğrenir, gider babasına, kızıyla evlenmek istediğini söyler. Bunu ne kız tanır, ne annesi tanır ne de babası. Dolayısıyla adam kovar bunu.
Delikanlı da o bölgede olan evliya bir zata gider, durumu anlatır:
— Ben o kıza ilk görüşte âşık oldum, gittim istedim, beni kovdular. Ne olur bu işe bir çare bulun, beni o kızla evlendirin.
— Dediklerimi yaparsan, bu çok kolay…
— Efendim ne isterseniz yaparım, yeter ki o kızla evleneyim.
— Kızın adı ne?
— Leyla.
Bunun üzerine, o mübarek zat, genci bir odaya kapatır. Ona der ki:
— Burada, Leyla Leyla diye bağır. Namaz, abdest, yemek haricinde bu odadan çıkma ve devamlı Leyla Leyla diye bağır; sevgi ve talebinde samimiysen merak etme, Leyla’ya kavuşursun.
Âşık genç, inanamaz; ama başka çare olmadığı için bağırmaya devam eder.
Üçüncü gün, genç bir kız dergâha gelir. Hoca efendiyle görüşmek istediğini söyler ve der ki:
— Efendim, üç gün önce bize bir genç geldi, beni çok sevmiş, evlenmek istiyordu. Bunu hiç tanımıyorduk, ben de dâhil olmak üzere ailece onu kovduk gitti. Sonra ne olduysa yavaş yavaş o gence kalbim meyletmeye başladı, derken ben de ona âşık oldum. Ben de şimdi onunla evlenmek istiyorum; ama kimdir, nerdedir, hiç tanımıyoruz. Onu bulmanız için, yardım etmeniz için geldim.
Bunun üzerine mübarek zat, gencin bulunduğu odanın kapısını açar, (Al sana Leyla!) der.
Delikanlı, bakar ki, gerçekten Leyla gelmiş. Demek ki, başka şey isteseydim ona da kavuşacaktım diyerek, Leyla’dan vazgeçip, hocanın talebesi, Allahü teâlânın da sevgili kulu olur.