İlim aşkı olursa...
Hakîm-i Tirmizî rahmetullahi aleyh, büyük hadîs imâmıdır. Gençliğinde, kalbi “ilim öğrenmek” için yanıyor, buna kavuşmanın yollarını arıyordu.
İki de arkadaşı vardı ilim öğrenmek isteyen.
Bir gün, üçü uzun uzun konuştuktan sonra;
- Dînî ilimleri öğrenmek için sefere çıkmalıyız, diye karar verdiler.
Hakîm, koşarak geldi annesine:
- Anneciğim, biz sefere çıkıyoruz.
Annesi şaşırdı:
- Ne seferi oğlum?
- İlim öğrenmeye gidiyoruz anne. Bir âlim bulup dînimizi öğreneceğiz.
- İyi de yavrum ben hastayım. Beni kime bırakıp da gidiyorsun?
Annesi üzülünce, vazgeçti gitmekten.
Ama kalbindeki “İlim aşkı” silinmedi.
İki arkadaşı gittiler.
O ise, tenhâlarda için için ağlayıp, gözyaşı dökerdi.
Bir gün, kendi kendine; “Onlar gitti. Yakında âlim olarak dönecekler. Ben ise câhil kaldım. Yâ Rabbî, din ilmini bana da nasîb et!” diye ağlayıp, gözlerinden yaşlar akıtıyordu ki, “sevimli bir ihtiyâr” geldi yanına.
Ve şefkatli bir sesle sordu:
- Evlâdım, niçin ağlıyorsun?
- Arkadaşlarım ilim öğrenmeğe gittiler. Ben gidemedim. Onun için ağlıyorum efendim.
- Niçin gidemedim oğlum?
- Hasta annemi yalnız bırakamadım.
- Mâdemki annene hizmet ediyorsun. Allah seni mahrum etmez evlâdım. İster misin her gün gelip, “dînî bilgileri” sana ben öğreteyim?
Hakîm çok sevinmişti.
- Hem de çok isterim efendim.
- Pekâlâ, hemen bugün başlayalım öyleyse.
Ve başladılar.
“Üç sene” devam etti bu dersler.
Üç yılın sonunda “Hızır aleyhisselâm” olduğunu öğrendi bu zâtın.
Soranlara;
- Anneme hizmetimin mükafatı olarak bu büyük nîmete kavuştum, buyururdu
Hakîm-i Tirmizî rahmetullahi aleyh, büyük hadîs imâmıdır. Gençliğinde, kalbi “ilim öğrenmek” için yanıyor, buna kavuşmanın yollarını arıyordu.
İki de arkadaşı vardı ilim öğrenmek isteyen.
Bir gün, üçü uzun uzun konuştuktan sonra;
- Dînî ilimleri öğrenmek için sefere çıkmalıyız, diye karar verdiler.
Hakîm, koşarak geldi annesine:
- Anneciğim, biz sefere çıkıyoruz.
Annesi şaşırdı:
- Ne seferi oğlum?
- İlim öğrenmeye gidiyoruz anne. Bir âlim bulup dînimizi öğreneceğiz.
- İyi de yavrum ben hastayım. Beni kime bırakıp da gidiyorsun?
Annesi üzülünce, vazgeçti gitmekten.
Ama kalbindeki “İlim aşkı” silinmedi.
İki arkadaşı gittiler.
O ise, tenhâlarda için için ağlayıp, gözyaşı dökerdi.
Bir gün, kendi kendine; “Onlar gitti. Yakında âlim olarak dönecekler. Ben ise câhil kaldım. Yâ Rabbî, din ilmini bana da nasîb et!” diye ağlayıp, gözlerinden yaşlar akıtıyordu ki, “sevimli bir ihtiyâr” geldi yanına.
Ve şefkatli bir sesle sordu:
- Evlâdım, niçin ağlıyorsun?
- Arkadaşlarım ilim öğrenmeğe gittiler. Ben gidemedim. Onun için ağlıyorum efendim.
- Niçin gidemedim oğlum?
- Hasta annemi yalnız bırakamadım.
- Mâdemki annene hizmet ediyorsun. Allah seni mahrum etmez evlâdım. İster misin her gün gelip, “dînî bilgileri” sana ben öğreteyim?
Hakîm çok sevinmişti.
- Hem de çok isterim efendim.
- Pekâlâ, hemen bugün başlayalım öyleyse.
Ve başladılar.
“Üç sene” devam etti bu dersler.
Üç yılın sonunda “Hızır aleyhisselâm” olduğunu öğrendi bu zâtın.
Soranlara;
- Anneme hizmetimin mükafatı olarak bu büyük nîmete kavuştum, buyururdu