Türkan Hanim dindar bir ailede büyümüstü.
Annesi her firsatta ona ve kardeslerine namaz kilmalarini söyler, hatta kizarak onlari uyarirdi.
Türkan Hanim namazin kilinmasi gerektigine inanir, ama yine de kilmazdi, çünkü kilmak nefsine zor geliyordu.
Bazen baslar, sonra terk ederdi.
Evlendi ve çocuklari oldu.
Annesi her geldiginde ayni sekilde namaz kilmalari için ikaz etmeyi sürdürüyor, o da israrla kilmamaya devam ediyordu.
Çok istemesine ragmen bir türlü nefsine galip gelemiyordu.
Bir gün arkadaslari ona oturmaya geldi.
Içlerinden biri annesini de yaninda getirmisti.
Teyze çok mübarekti. Öyle tatli konusuyordu ki, onu dinleyen saatler geçse usanmazdi.
Teyze bir ara namaz konusuna degindi.
O anlatirken, Türkan Hanim annesini hatirlamis ve annesinin eski günlerdeki namaz ikazlarini düsünüyordu.
Misafirler de teyzeyi zevkle dinliyordu.
Türkan Hanimin küçük oglu Zekeriya, dört yasindaydi.
Oynadigi oyunu birakmis, teyzenin koltugu dibinde iki elini yumruk yapip yüzüne dayamis bir sekilde, kipirdamadan dinliyordu.
Annesi ikram için mutfakla salon arasinda kosturup dururken mevzu degismisti.
O da onlarin yanina oturup sohbetin güzelligine kapilarak çayini yudumlamaya basladi.
"Anne, senin yerine ben namaza baslayacagim"
Tam bu sirada mutfaktan bir gürültü geldi.
Arkasindan da oglunun çigligi duyuldu.
Telâsla mutfaga kostu Türkan Hanim.
Misafirler de korkuyla pesinden gittiler.
Oglu bir sandalye koyarak lavaboya çikmisti.
Bir ayagi lavabonun içinde, digeri ise disaridaydi.
Sandalye devrilmis yerde dururken, oglu da lavabonun kenarinda korkmus bir sekilde asili duruyordu.
Kosup kucagina aldi.
Su içecegini zannederek:
"Isteseydin ben verirdim yavrum, ya düsüp bir yerine zarar verseydin" diye çikisti.
Türkan Hanim oglunun verdigi cevabi, uzun yillar geçmesine ragmen hâlâ unutamaz; çünkü söyle demisti çocugu:
"Anne, ben abdest alacaktim.
Teyze dedi ya, namaz kilmayanlara Allah ceza verecekmis diye.
Ben de, sen ceza almayasin diye senin yerine namaza baslayacaktim."
O an Türkan Hanim, tepeden tirnaga titredigini hissetti.
Allah, yillarca namaz kilmayan Türkan Hanima oglunun davranisiyla müthis bir ders vermisti.
Yavrusuna sarilip dakikalarca agladi.
Bu hikâye birçok bakimdan ders verici...
Aslinda çocuklar büyüklere degil, anne babalar evlâtlarina namazi ögretmeli.
Çünkü, Peygamber Efendimiz (s.a.v.) çocuklarimiza yedi yasina geldiklerinde namaz kildirmamizi ve on yasina geldiklerinde ise ciddi bir sekilde üzerinde durmamizi emreder.
Çocuklarimiza -küçük yaslarda gerek camilere götürerek, gerek ise evde cemaat yaparak- namazi sevdirmeli ve onlara örnek olmaliyiz.
Namaz çocuklara tatli bir üslûpla, sevdirilerek anlatildigi takdirde çocuklarin namaza karsi ilgi ve sevgileri kaçinilmaz olur...
Annesi her firsatta ona ve kardeslerine namaz kilmalarini söyler, hatta kizarak onlari uyarirdi.
Türkan Hanim namazin kilinmasi gerektigine inanir, ama yine de kilmazdi, çünkü kilmak nefsine zor geliyordu.
Bazen baslar, sonra terk ederdi.
Evlendi ve çocuklari oldu.
Annesi her geldiginde ayni sekilde namaz kilmalari için ikaz etmeyi sürdürüyor, o da israrla kilmamaya devam ediyordu.
Çok istemesine ragmen bir türlü nefsine galip gelemiyordu.
Bir gün arkadaslari ona oturmaya geldi.
Içlerinden biri annesini de yaninda getirmisti.
Teyze çok mübarekti. Öyle tatli konusuyordu ki, onu dinleyen saatler geçse usanmazdi.
Teyze bir ara namaz konusuna degindi.
O anlatirken, Türkan Hanim annesini hatirlamis ve annesinin eski günlerdeki namaz ikazlarini düsünüyordu.
Misafirler de teyzeyi zevkle dinliyordu.
Türkan Hanimin küçük oglu Zekeriya, dört yasindaydi.
Oynadigi oyunu birakmis, teyzenin koltugu dibinde iki elini yumruk yapip yüzüne dayamis bir sekilde, kipirdamadan dinliyordu.
Annesi ikram için mutfakla salon arasinda kosturup dururken mevzu degismisti.
O da onlarin yanina oturup sohbetin güzelligine kapilarak çayini yudumlamaya basladi.
"Anne, senin yerine ben namaza baslayacagim"
Tam bu sirada mutfaktan bir gürültü geldi.
Arkasindan da oglunun çigligi duyuldu.
Telâsla mutfaga kostu Türkan Hanim.
Misafirler de korkuyla pesinden gittiler.
Oglu bir sandalye koyarak lavaboya çikmisti.
Bir ayagi lavabonun içinde, digeri ise disaridaydi.
Sandalye devrilmis yerde dururken, oglu da lavabonun kenarinda korkmus bir sekilde asili duruyordu.
Kosup kucagina aldi.
Su içecegini zannederek:
"Isteseydin ben verirdim yavrum, ya düsüp bir yerine zarar verseydin" diye çikisti.
Türkan Hanim oglunun verdigi cevabi, uzun yillar geçmesine ragmen hâlâ unutamaz; çünkü söyle demisti çocugu:
"Anne, ben abdest alacaktim.
Teyze dedi ya, namaz kilmayanlara Allah ceza verecekmis diye.
Ben de, sen ceza almayasin diye senin yerine namaza baslayacaktim."
O an Türkan Hanim, tepeden tirnaga titredigini hissetti.
Allah, yillarca namaz kilmayan Türkan Hanima oglunun davranisiyla müthis bir ders vermisti.
Yavrusuna sarilip dakikalarca agladi.
Bu hikâye birçok bakimdan ders verici...
Aslinda çocuklar büyüklere degil, anne babalar evlâtlarina namazi ögretmeli.
Çünkü, Peygamber Efendimiz (s.a.v.) çocuklarimiza yedi yasina geldiklerinde namaz kildirmamizi ve on yasina geldiklerinde ise ciddi bir sekilde üzerinde durmamizi emreder.
Çocuklarimiza -küçük yaslarda gerek camilere götürerek, gerek ise evde cemaat yaparak- namazi sevdirmeli ve onlara örnek olmaliyiz.
Namaz çocuklara tatli bir üslûpla, sevdirilerek anlatildigi takdirde çocuklarin namaza karsi ilgi ve sevgileri kaçinilmaz olur...