Bunca zaman bana anlatmaya çalıştığını, kendimi bulduğumda anladım.
Herkesin mutlu olmak için başka bir yolu varmış...
Ve bunu kendi yolumu çizdiğimde anladım.
Bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat, okuyarak, dinleyerek değil..
Bildiklerini bana neden anlatmadığını, anlatamadığını anladım.
Yüreğinde sevgi olmadan geçen her gün kayıpmış meğer...
Sevginin peşinden neden yalınayak koştuğunu anladım...
Sevmek ile sevilmenin yolu önce kendini sevmekten geçermiş..
Neden kendine aşık olduğunu anladım...
Acı doruğa ulaştığında, gözyaşı gelmezmiş gözlerden..
Neden hiç ağlamadığını, göz yaşı akıtamadığını anladım...
Ağlayanı güldürebilmek, ağlayanla ağlamaktan daha çok değerliymiş..
Gözyaşımı kahkahaya çevirdiğinde anladım...
Ve sevilenle ağlayamıyor, kaçıyorsan ondan, çaresizliktenmiş...
Senin acın için odamda tek başıma hıçkırıklarla ağladığımda anladım...
Bir insanı herhangi biri kırabilir, ama bir tek çok sevdiği acıtabilirmiş..
Çok acıttığında anladım...
Fakat, hak edermiş sevilen onun için dökülen her bir damla gözyaşına...
Gözyaşlarıyla birlikte sevinçler terk ettiğin de anladım...
Ìyi niyet tokmakmış sevilenin başına bazen..
Başımda şişlikler oluşunca anladım...
Yalan söylememek değil, gerçeği gizlememekmiş marifet..
Yüreğini elime koyduğunda anladım...
Tek başına ayakta durabilecek kadar güçlüysen, yanında tutanlar varmış..
Neden hiç yalnız kalmadığını anladım...
Ve Sana ihtiyacım var, gel diyebilmekmiş güçlü olmak..
Sana git dediğimde anladım...
Biri sana git dediğinde, kalmak istiyorum diyebilmekmiş sevmek..
Git dediklerinde gittiğimde anladım...
Dostun seni bir kez terk edermiş, bin kez değil..
Aslında hep yanımda olduğunu anladım..
Ve bir kez terk etti mi seni, affetmek çok zormuş..
Ben de affedemediğin şeyin ne olduğunu anladım..
Sana olan sevgim şımarık bir çocukmuş her düştüğünde zırıl zırıl ağlayan..
Büyüyüp bana sımsıkı sarıldığında anladım...
Özür dilemek değil, affet beni diye haykırmak istemekmiş, pişman olmak..
Gerçekten pişman olduğumda anladım...
Affedemem, çok geç demek çirkin bir gururdan başka bir şey değilmiş..
Hala sevgi varsa içinde eğer..
Tutsak kalbimin kapılarını kırıp, içine baktığımda anladım...
Ve gurur, kaybedenlerin, acizlerin maskesiymiş..
Sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış, yüreğimde sevgi bulduğumda anladım...
Ölürcesine arzulayan beklemez, sadece umut edermiş bir gün affedilmeyi..
Beni affetmeni ölürcesine istediğimde anladım...
Sevgi emekmiş..
Emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacak kadar sevmekmiş...
Daha bir çok şey anladım... Ama en önemlisi..
Daha yolun çok başında olduğumu anladım...
Herkesin mutlu olmak için başka bir yolu varmış...
Ve bunu kendi yolumu çizdiğimde anladım.
Bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat, okuyarak, dinleyerek değil..
Bildiklerini bana neden anlatmadığını, anlatamadığını anladım.
Yüreğinde sevgi olmadan geçen her gün kayıpmış meğer...
Sevginin peşinden neden yalınayak koştuğunu anladım...
Sevmek ile sevilmenin yolu önce kendini sevmekten geçermiş..
Neden kendine aşık olduğunu anladım...
Acı doruğa ulaştığında, gözyaşı gelmezmiş gözlerden..
Neden hiç ağlamadığını, göz yaşı akıtamadığını anladım...
Ağlayanı güldürebilmek, ağlayanla ağlamaktan daha çok değerliymiş..
Gözyaşımı kahkahaya çevirdiğinde anladım...
Ve sevilenle ağlayamıyor, kaçıyorsan ondan, çaresizliktenmiş...
Senin acın için odamda tek başıma hıçkırıklarla ağladığımda anladım...
Bir insanı herhangi biri kırabilir, ama bir tek çok sevdiği acıtabilirmiş..
Çok acıttığında anladım...
Fakat, hak edermiş sevilen onun için dökülen her bir damla gözyaşına...
Gözyaşlarıyla birlikte sevinçler terk ettiğin de anladım...
Ìyi niyet tokmakmış sevilenin başına bazen..
Başımda şişlikler oluşunca anladım...
Yalan söylememek değil, gerçeği gizlememekmiş marifet..
Yüreğini elime koyduğunda anladım...
Tek başına ayakta durabilecek kadar güçlüysen, yanında tutanlar varmış..
Neden hiç yalnız kalmadığını anladım...
Ve Sana ihtiyacım var, gel diyebilmekmiş güçlü olmak..
Sana git dediğimde anladım...
Biri sana git dediğinde, kalmak istiyorum diyebilmekmiş sevmek..
Git dediklerinde gittiğimde anladım...
Dostun seni bir kez terk edermiş, bin kez değil..
Aslında hep yanımda olduğunu anladım..
Ve bir kez terk etti mi seni, affetmek çok zormuş..
Ben de affedemediğin şeyin ne olduğunu anladım..
Sana olan sevgim şımarık bir çocukmuş her düştüğünde zırıl zırıl ağlayan..
Büyüyüp bana sımsıkı sarıldığında anladım...
Özür dilemek değil, affet beni diye haykırmak istemekmiş, pişman olmak..
Gerçekten pişman olduğumda anladım...
Affedemem, çok geç demek çirkin bir gururdan başka bir şey değilmiş..
Hala sevgi varsa içinde eğer..
Tutsak kalbimin kapılarını kırıp, içine baktığımda anladım...
Ve gurur, kaybedenlerin, acizlerin maskesiymiş..
Sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış, yüreğimde sevgi bulduğumda anladım...
Ölürcesine arzulayan beklemez, sadece umut edermiş bir gün affedilmeyi..
Beni affetmeni ölürcesine istediğimde anladım...
Sevgi emekmiş..
Emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacak kadar sevmekmiş...
Daha bir çok şey anladım... Ama en önemlisi..
Daha yolun çok başında olduğumu anladım...