Ana-babaya iyilik yapmak hac ve umre sevabı kazandırır.
Hacc-ı mebrur insanı anasından doğduğu gibi günahsız hâle getirir. Efendimiz (sas), anne babayı sevindirmeyi de bu çerçevede değerlendiriyor. Bu müjdeyi kaçırmayalım. Efendimiz (sas) tarihe doğruluğun ve vefanın sembolü olarak geçen Hz. Ebu Bekir’le yapmış olduğu hicret yolculuğunu bitirmiş ve 622 yılında Medine’yi şereflendirmişti. Bu hizmet kervanına katılmayı çok arzuladığı hâlde, elinden de fazla bir şey gelemeyecek durumda olan Ümmü Süleym düşündü taşındı ve Efendisine canından bir parçayı, Hazreti Enes İbn Malik’i hizmetinde bulunması için getirdi, verdi. O bu fırsatı çok iyi değerlendirmişti. Çünkü oğlunu öyle bir rehber ve muallime bırakmıştı ki artık gözü arkada kalmazdı. Çünkü bu rehber ve muallim iki cihanın rehberi ve muallimiydi. Enes İbn Malik iradesi dışında gelişen bu hayat sürecini küçüklüğünden itibaren çok iyi kullandı. Rabbisi tarafından terbiye edilen Zat’ın huzurunda edebi öğrendi. Ve asırlar sonra bizim de hissedar olabilmemiz için O’nun hayatından kesitleri bize aktardı. O “Sevgilim” diye nitelendirdiği Efendimiz’i vefatından sonra her gece rüyasında gördüğünü itiraf etmişti. İşte bu talihli sahabi bize huzuru nebevîde müşahede ettiği bir konuşmayı naklediyor. Birgün bir sahabi Efendimiz’in huzuruna girerek, “İçimde Allah yolunda hizmet etmeye, ilâyı kelimetullaha karşı müthiş bir istek var. Fakat pratikte bir şey yapamıyorum buna güç yetiremiyorum.” demişti. Efendimiz (s.a.s.) ona “Anne babandan sağ olan var mı?” diye sordu. O da “Annem sağdır Ya Rasûlallah.” dedi. Bunun üzerine Efendimiz (s.a.s.) ona çok önemli bir fırsat olarak değerlendirilebilecek şu altın nasihati yaptı. “Öyleyse annene saygıda kusur etme, onun gönlünü almak için fırsat kolla. Eğer böyle yaparsan bil ki hacı da olmuş olursun, umre de yapmış sayılırsın ve Allah yolunda hizmet etme şerefine nail olan mücahidlerin sevabını kazanırsın. Bir de annen senden razı oldu mu, artık hep takva dairesinde yaşamaya ve annene iyi davranmaya devam et.”(Ebû Ya’lâ, el-Müsned 5/149; et-Taberânî, el-Mu’cemü’l-Evsat, 4/372.) Cenab-ı Hak ne kadar engin rahmet ve şefkat sahibi! Kulları farz kıldığı ve yapılmasından çok hoşnut olduğu amelleri, davranışları yapmaya güç yetiremezlerse, herkesin yapabileceği altın fırsatlar sunuyor. Henüz sadece annesi veya sadece babası hayatta olan insanlar bu fırsatı çok iyi değerlendirmelidirler. Hayatı anne ve babalarımızla bir defaya mahsus olmak üzere paylaşacağız. Ahirete göçmüş anne babalarımızı geri getirebilme iktidarına sahip değiliz. Bundan dolayı ebeveynimiz hayatta iken onları cennete ulaştıran bir Burak gibi iyi değerlendirmeli ve Al*ah’ın rızasını onların rızasında aramalıyız. Abdullah İbn Abbâs Hazretleri’nin rivayet ettiği bir hadiste de Peygamberimiz (sas) bir insanın anne babasına sevgi ve merhamet dolu bakışlarla bakmasının kendisine hacc-ı mebrûr sevabı kadar sevap kazandıracağını belirtir. (el-Münâvî, Feyzu’l-Kadîr, 5/483)
Hacc-ı mebrur insanı anasından doğduğu gibi günahsız hâle getirir. Efendimiz (sas), anne babayı sevindirmeyi de bu çerçevede değerlendiriyor. Bu müjdeyi kaçırmayalım. Efendimiz (sas) tarihe doğruluğun ve vefanın sembolü olarak geçen Hz. Ebu Bekir’le yapmış olduğu hicret yolculuğunu bitirmiş ve 622 yılında Medine’yi şereflendirmişti. Bu hizmet kervanına katılmayı çok arzuladığı hâlde, elinden de fazla bir şey gelemeyecek durumda olan Ümmü Süleym düşündü taşındı ve Efendisine canından bir parçayı, Hazreti Enes İbn Malik’i hizmetinde bulunması için getirdi, verdi. O bu fırsatı çok iyi değerlendirmişti. Çünkü oğlunu öyle bir rehber ve muallime bırakmıştı ki artık gözü arkada kalmazdı. Çünkü bu rehber ve muallim iki cihanın rehberi ve muallimiydi. Enes İbn Malik iradesi dışında gelişen bu hayat sürecini küçüklüğünden itibaren çok iyi kullandı. Rabbisi tarafından terbiye edilen Zat’ın huzurunda edebi öğrendi. Ve asırlar sonra bizim de hissedar olabilmemiz için O’nun hayatından kesitleri bize aktardı. O “Sevgilim” diye nitelendirdiği Efendimiz’i vefatından sonra her gece rüyasında gördüğünü itiraf etmişti. İşte bu talihli sahabi bize huzuru nebevîde müşahede ettiği bir konuşmayı naklediyor. Birgün bir sahabi Efendimiz’in huzuruna girerek, “İçimde Allah yolunda hizmet etmeye, ilâyı kelimetullaha karşı müthiş bir istek var. Fakat pratikte bir şey yapamıyorum buna güç yetiremiyorum.” demişti. Efendimiz (s.a.s.) ona “Anne babandan sağ olan var mı?” diye sordu. O da “Annem sağdır Ya Rasûlallah.” dedi. Bunun üzerine Efendimiz (s.a.s.) ona çok önemli bir fırsat olarak değerlendirilebilecek şu altın nasihati yaptı. “Öyleyse annene saygıda kusur etme, onun gönlünü almak için fırsat kolla. Eğer böyle yaparsan bil ki hacı da olmuş olursun, umre de yapmış sayılırsın ve Allah yolunda hizmet etme şerefine nail olan mücahidlerin sevabını kazanırsın. Bir de annen senden razı oldu mu, artık hep takva dairesinde yaşamaya ve annene iyi davranmaya devam et.”(Ebû Ya’lâ, el-Müsned 5/149; et-Taberânî, el-Mu’cemü’l-Evsat, 4/372.) Cenab-ı Hak ne kadar engin rahmet ve şefkat sahibi! Kulları farz kıldığı ve yapılmasından çok hoşnut olduğu amelleri, davranışları yapmaya güç yetiremezlerse, herkesin yapabileceği altın fırsatlar sunuyor. Henüz sadece annesi veya sadece babası hayatta olan insanlar bu fırsatı çok iyi değerlendirmelidirler. Hayatı anne ve babalarımızla bir defaya mahsus olmak üzere paylaşacağız. Ahirete göçmüş anne babalarımızı geri getirebilme iktidarına sahip değiliz. Bundan dolayı ebeveynimiz hayatta iken onları cennete ulaştıran bir Burak gibi iyi değerlendirmeli ve Al*ah’ın rızasını onların rızasında aramalıyız. Abdullah İbn Abbâs Hazretleri’nin rivayet ettiği bir hadiste de Peygamberimiz (sas) bir insanın anne babasına sevgi ve merhamet dolu bakışlarla bakmasının kendisine hacc-ı mebrûr sevabı kadar sevap kazandıracağını belirtir. (el-Münâvî, Feyzu’l-Kadîr, 5/483)