Resimin orjinal boyutunu görmek için buraya tıklayın.
Ama' lı Sevgiler ...
Dikkat ettim çevremde herkes birbirini seviyor...ama. Bu "ama"lı sevgiler ne kadar da çok hayatımızı kuşatmış durumda.
Bir dönemler çocuk gelişimi ve eğitimi kitaplarında, çocuklarınızın hatalarını anlatın; fakat onları ne kadar çoksevdiğinizi söylemeyi de ihmal etmeyin şeklinde yönlendirmeler vardı.
Bu yönlendirme yerine ulaşmış olmalı ki-hatta çok fazla abartmış olmalıyız ki-yeni bir yanlışlık hayatımızı sarmaya başladı.
"Seni seviyorum ama bana sürekli bağırmandan nefret ediyorum..."
"Seni seviyorum ama odanı sürekli dağıtmandan rahatsız oluyorum..."
"Seni seviyorum ama tabağında yemek bırakman hiç hoşuma gitmiyor..."
"Seni seviyorum ama ödevlerini yapmadığında içimden seni dövmek geliyor..."
"Seni seviyorum ama kardeşinle kavga ettğinde sinir oluyorum..."
"Seni seviyorum ama yaramazlık yaptığında çok kızıyorum..."
........vs.........
Çevremizdeki insanlarla olan sevgi ilişkimizi çeşitli koşullara bağladığımızda bence işin içinden çıkamıyorlar. İşyerimize gelen ve terapötik destek sürecine aldığım birçok gençte -ne yazık ki- pek çok ters yansımalara şahit oluyorum. Yani çocuk annesi tarafından seviliyor mu sevilmiyormu kestiremiyor.
Bizler nedense iyiyle kötüyü bir arada söylemeye alışmış bir toplumuz. Niçin anne ve babalar ya da yetişkinler çocuklara/geçlere herhangi bir şeyi söylerken "tek mesaj" vermez merak ediyorum.
Yani oda dağınık olmadan önce çocuğuna sık sık ne kadar çok sevdiğini söylese?..Oda dağıldığında ise sadece dağınıklıkla ilgili uyarıda bulunsa?..Hatta bu uyarılar esprili, şirin ve sempatik bir dil kullanılarak yapılsa?..
"Aman da aman...benim tatlı yakışıklı oğlum nasılda annesine yardım edip yatağını toplarmış..."
"Aayyy aaayyy......Canımın içi tatlı kızım ne kadar güzel masa silermiş..."...vs.
Yukarıda verilen örneklerle: "Ahh be kızım seni çok seviyorum ama şu odanı niye böyle dağınık bırakıyorsun?" dememiz arasında, çocukların ruhsal sağlığı açısından dağlar kadar fark var...
Sevginin "ama"sı olmaz... olmamalı..
Sevgi sevgidir. Sevgi odadaki döküntüye, masa başındaki derse, salondaki dağınıklığa hapsedilmeyecek kadar büyüktür. Güven vericidir.
Tüm bunları tersinden düşünelim şimdi. Diyelim ki çocuklarınız sizi çok seviyor. Ama...
"Babacığım seni çok seviyorum ama bıyıklarını sevmiyorum..."
"Anneciğim seni çok seviyorum ama yaptığın yemekleri beğenmiyorum..."
"Anneciğim seni çok seviyorum ama ders yapmadığım günlerde cıyak cıyak bağırmandan nefret ediyorum..."
"Babacığım seni çok seviyorum ama araba kullanmayı beceremiyorsun..."
"Anneciğim seni çok seviyorum ama Mustafa'nın annesi gibi başarılı bir anne değilsin..."
"Babacığım seni çok seviyorum ama amcam gibi başarılı bir iş adamı olamamışsın. Bak dayım ne kadar iyi doktor olmuş ama sen okuyamamışsın..."
........vs..........
Lütfen burada vermeye çalıştığım mesaj yanlış anlaşılmasın. "İyi de Mehtap Hanım. Çocuklarımızı hiç mi uyarmayacağız? Hiç mi bir hatalarını söylemeyeceğiz?.." demeyin.
Tabi ki söyleyeceğiz. Söylerken en temel ihtiyaçlarını koşula bağlamayacağız o kadar. Sevgimizi esirgemeyeceğiz. Sevgimizin her an onların yanında olduğunu hissettireceğiz.
Yanlışlarını söylerken de "sadece yanlışlarını" söyleyeceğiz.
Biliyorum yeryüzünde hiçbir anne-baba bilerek ve isteyerek çocuğuna zarar vermek istemez. Ama bilmeden, istemeden milyonlarca zarar verdiğinin de farkında değildir...
Bize düşen, gereken hatırlatmaları yapmak. Hayatımızda bir iyilik hali oluşturmaya çalışmak.
Çocuklarına zarar vermek istemeyen tüm anne/babaları çok seviyorum.
Çocuklarına zarar vermek istemeyen tüm anne/babaları çok seviyorum.
Bir de uyarılara uymayan aileler var!.. Ahh ahhhhh.... Ne söylesem bilmiyorum...
Onları da çok seviyorum... ama ...
