ALLAH’A ŞİRK KOŞMAK // SİGARA İÇİNLER İÇİN BU HİKAYEMİZ OKUYUN!!!!
--------------------------------------------------------------------------------
Halil bey, bir yıl içinde yenmişti hastalığı, ruhu da iyileşmişti onun. Namazına başlamıştı tekrar, bırakmamak üzere. Cumayı kaçırmıyordu artık, ibadetlerini de aksatmamaya çalışıyordu. Hayatını anlatıyordu eski kendi gibi olanlara, kendisi gibi sigara içenlere, o üç cümleyi anlatıyordu.
''İçmeyeceğim, içmeyeceğim''
Elleri yanı başında duran sigara paketine gidip geliyordu. Nefsiyle büyük bir kavga veriyordu bedeni. Yıllardır içtiği sigaranın zehri bütün bedenini esir almıştı sanki. Bir tarafta doktorun söyledikleri, diğer tarafta yıllarca kendisine dost edindiği düşmanı duruyordu.
Bugüne kadar hep korkmuştu Allah'ın gazabından... Meselâ, depremden çok korkardı Halil Bey. Hatta 17 Ağustos depreminden sonra namaza bile başlamıştı; ama uzun sürmemişti bu istek. Nefsi ve şeytanı galip gelmiş, unutturmuştu ona zamanla namazı. Şimdi arada bir cumaya gidiyordu o kadar.
"Ya ölürsem!" diye düşündü, irkildi. Öyle ya genç de değildi artık. Nasıl mücadele edebilirdi bu hayatla? Doktor aynen şöyle demişti:
''Akciğer kanserisiniz. Hastalık henüz birinci evresinde ama yaşınız itibariyle hızla yayılabilir. Öncelikli şart olarak, sigarayı bırakmalısınız. İlk tedaviniz bu sizin.'' demişti. Yüreği burkuldu. Nefsi ve mantığı arasında hapsolmuş gibiydi.
Evde derin bir sessizlik vardı. Herkes üzgündü. Eşine ve çocuğuna baktı. teslimiyetle, hınç alır gibi. Daha fazla mücadele edemeden bir sigara yaktı hızlı hızlı. Derin derin ciğerlerine çekti, zehir beynine etki ederken, unutmuştu o an yaşadıklarını. "Atın ölümü arpadan olsun!" dedi, üzgün ve şaşkın kendisine bakan hanımına. ''Ama'' diyebildi Ayşe Hanım yaşlı gözlerle. "Boş ver!" diye kestirip attı Halil Bey. "Nasılsa yolun başındayım daha." dedi. Kendini kandırdığını biliyordu aslında, kaderde bu şekilde ölmek varsa, elinden de bir şey gelmezdi zaten. Sigarayı bıraksa bile ölmeyecek miydi?
Günler geçiyordu. Halil Bey 55 yaşındaydı; ama sanki 10 yıl daha yaşlanmış gibiydi. Öksürük, hâlsizlik artmıştı gitgide, göğsü ağrıyordu bazen, dayanamıyordu. Hastahaneden geliyordu yine, doktor eğer sigarayı bırakmazsa tedavinin cevap vermeyeceğini anlatmış durmuştu. Eve girerken, "Bırakamıyorum işte ne yapayım?" diye söylendi kendi kendine.... Oğlunun odasına yöneldi. Üniversiteye hazırlanıyordu Murat. Halil Beyin en küçük çocuğuydu. Üç çocuğu vardı; diğerlerini iş güç sahibi yapmış, evlendirmişti. Hiç değilse Murat'ının da mürüvvetini görebilseydi, başka bir şey istemiyordu hayattan. "Ya nasip olmazsa?" diye geçirdi içinden, gözleri ıslanmıştı. Murat uyuya kalmıştı masada, dokunmadı. Birden gözüne bir kitap ilişti. Dinî bir kitaptı. Şöyle bir göz gezdirirken altı çizili bir cümle dikkatini çekmişti. O paragrafı okudu bir solukta, rengi sarardı, soldu. Günlerdir ona öğüt vermek isteyen herkesin sözleri, şu üç cümle içinde bambaşka bir yorumla karşısındaydı işte. O an sigarayı bıraktı Halil Bey. O günden sonra bir daha içmedi. Bunu ne doktoru dedi diye, ne hanımı dedi diye, ne de hasta olduğu için yapmıştı. Sadece Allah rızası için yapmıştı.
Hızla iyileşti Halil Bey. Bir yıl içinde yenmişti hastalığı, ruhu da iyileşmişti onun. Namazına başlamıştı tekrar, bırakmamak üzere. Cumayı kaçırmıyordu artık, ibadetlerini de aksatmamaya çalışıyordu. Hayatını anlatıyordu eski kendi gibi olanlara, kendisi gibi sigara içenlere. O üç cümleyi anlatıyordu uzun uzun.
Evinin duvarında asılı bir çerçevede şöyle yazılıydı
''Sigara içmek, bile bile intihar etmek demektir. Bile bile intihar etmek, Allah'a şirk koşmak gibidir. Allah'a şirk koşanlar ebediyen cehennemde kalacaklardır."
BEYAN DERGİSİ / YASEMİN OKUYUCU
--------------------------------------------------------------------------------
Halil bey, bir yıl içinde yenmişti hastalığı, ruhu da iyileşmişti onun. Namazına başlamıştı tekrar, bırakmamak üzere. Cumayı kaçırmıyordu artık, ibadetlerini de aksatmamaya çalışıyordu. Hayatını anlatıyordu eski kendi gibi olanlara, kendisi gibi sigara içenlere, o üç cümleyi anlatıyordu.
''İçmeyeceğim, içmeyeceğim''
Elleri yanı başında duran sigara paketine gidip geliyordu. Nefsiyle büyük bir kavga veriyordu bedeni. Yıllardır içtiği sigaranın zehri bütün bedenini esir almıştı sanki. Bir tarafta doktorun söyledikleri, diğer tarafta yıllarca kendisine dost edindiği düşmanı duruyordu.
Bugüne kadar hep korkmuştu Allah'ın gazabından... Meselâ, depremden çok korkardı Halil Bey. Hatta 17 Ağustos depreminden sonra namaza bile başlamıştı; ama uzun sürmemişti bu istek. Nefsi ve şeytanı galip gelmiş, unutturmuştu ona zamanla namazı. Şimdi arada bir cumaya gidiyordu o kadar.
"Ya ölürsem!" diye düşündü, irkildi. Öyle ya genç de değildi artık. Nasıl mücadele edebilirdi bu hayatla? Doktor aynen şöyle demişti:
''Akciğer kanserisiniz. Hastalık henüz birinci evresinde ama yaşınız itibariyle hızla yayılabilir. Öncelikli şart olarak, sigarayı bırakmalısınız. İlk tedaviniz bu sizin.'' demişti. Yüreği burkuldu. Nefsi ve mantığı arasında hapsolmuş gibiydi.
Evde derin bir sessizlik vardı. Herkes üzgündü. Eşine ve çocuğuna baktı. teslimiyetle, hınç alır gibi. Daha fazla mücadele edemeden bir sigara yaktı hızlı hızlı. Derin derin ciğerlerine çekti, zehir beynine etki ederken, unutmuştu o an yaşadıklarını. "Atın ölümü arpadan olsun!" dedi, üzgün ve şaşkın kendisine bakan hanımına. ''Ama'' diyebildi Ayşe Hanım yaşlı gözlerle. "Boş ver!" diye kestirip attı Halil Bey. "Nasılsa yolun başındayım daha." dedi. Kendini kandırdığını biliyordu aslında, kaderde bu şekilde ölmek varsa, elinden de bir şey gelmezdi zaten. Sigarayı bıraksa bile ölmeyecek miydi?
Günler geçiyordu. Halil Bey 55 yaşındaydı; ama sanki 10 yıl daha yaşlanmış gibiydi. Öksürük, hâlsizlik artmıştı gitgide, göğsü ağrıyordu bazen, dayanamıyordu. Hastahaneden geliyordu yine, doktor eğer sigarayı bırakmazsa tedavinin cevap vermeyeceğini anlatmış durmuştu. Eve girerken, "Bırakamıyorum işte ne yapayım?" diye söylendi kendi kendine.... Oğlunun odasına yöneldi. Üniversiteye hazırlanıyordu Murat. Halil Beyin en küçük çocuğuydu. Üç çocuğu vardı; diğerlerini iş güç sahibi yapmış, evlendirmişti. Hiç değilse Murat'ının da mürüvvetini görebilseydi, başka bir şey istemiyordu hayattan. "Ya nasip olmazsa?" diye geçirdi içinden, gözleri ıslanmıştı. Murat uyuya kalmıştı masada, dokunmadı. Birden gözüne bir kitap ilişti. Dinî bir kitaptı. Şöyle bir göz gezdirirken altı çizili bir cümle dikkatini çekmişti. O paragrafı okudu bir solukta, rengi sarardı, soldu. Günlerdir ona öğüt vermek isteyen herkesin sözleri, şu üç cümle içinde bambaşka bir yorumla karşısındaydı işte. O an sigarayı bıraktı Halil Bey. O günden sonra bir daha içmedi. Bunu ne doktoru dedi diye, ne hanımı dedi diye, ne de hasta olduğu için yapmıştı. Sadece Allah rızası için yapmıştı.
Hızla iyileşti Halil Bey. Bir yıl içinde yenmişti hastalığı, ruhu da iyileşmişti onun. Namazına başlamıştı tekrar, bırakmamak üzere. Cumayı kaçırmıyordu artık, ibadetlerini de aksatmamaya çalışıyordu. Hayatını anlatıyordu eski kendi gibi olanlara, kendisi gibi sigara içenlere. O üç cümleyi anlatıyordu uzun uzun.
Evinin duvarında asılı bir çerçevede şöyle yazılıydı
''Sigara içmek, bile bile intihar etmek demektir. Bile bile intihar etmek, Allah'a şirk koşmak gibidir. Allah'a şirk koşanlar ebediyen cehennemde kalacaklardır."
BEYAN DERGİSİ / YASEMİN OKUYUCU