Sahabe efendilerimiz, Allah’a ve Resulü’ne verdikleri sözlere hayatları pahasına sadık kamışlardır. Hz. Ebu Bekir (ra), “sıddıkiyet” burcunun şahikasındaki isimdir.
Sıddîk, ‘çok doğru söyleyen, hiç yalan söylemeyen, ahde vefalı, halis ve temiz kalpli’ anlamına gelmektedir. Seven sevdiğine sâdık kalır. Sevdiğini her haliyle izhar eder. Onu korur, kollar, gözetler. Ona gönül verir, tüm kalbiyle ona dilbeste olur. Onunla yer, içer, onunla adeta teneffüs eder. Canı pahasına dahi olsa sadâkatinden asla taviz vermez... Cenab-ı Hak, kullarına olan sadâkatini, sevgisini ve ikramını Rahmân, Rahîm, Rezzâk, Gafûr, Kerîm sıfatlarıyla izhar etmiştir. Her ne kadar kendisine isyan bayrakları çekilip şirk koşulsa, oluk oluk günahlar işlenip küfrân-ı ni’met edilse de, yine Cenab-ı Hak kullarına olan sevgisinden dolayı hep ikram etmiş, şefkat ve rahmetini asla esirgememiştir. O isyan eden kullarına dahi, rızk vermiş, yedirmiş, içirmiş, sağlık, sıhhat ve maddi imkanlar verip, dünya nimetlerinden faydalandırmıştır. Tabii ki, O’na (cc) itaat eden kullarına da sadakatleri nedeniyle altından ırmaklar akan cennetler ihsan edecektir. Öyle müjdelemiştir. Oysaki biz aciz kullar defalarca tövbemizi bozup tekrar hataya düşmüşüzdür. Nice defa: “Allah’ım, beni bu illetten kurtar, beni selamete çıkar, beni affet, bir daha bu hatayı işlemeyeceğime söz veriyorum.” diyerek Rabb’imize söz vermişizdir; fakat Allah’a verdiğimiz sözleri bozup tekrar hata işleyerek sâdık bir kul olamamışızdır...
Ayet-i kerimede: “Kim Allah ve Resulü’ne itaat eder, (Allah’a verdiği sözlerde ve itaatte sadık kalırsa) işte onlar Allah’ın kendilerine lütufta bulunduğu peygamberler, sıddîklar, şehitler ve salih kişilerle beraberdir. Bunlar ne güzel arkadaştır. (Nisa, 69) buyurulmaktadır. Nitekim asr-ı saadette bunun misaline şahit oluyoruz. Yüce sahabe Enes bin Nadr (ra), Allah’a söz veriyor ve ne pahasına olursa olsun verdiği sözün arkasında durarak Allah’a sadık kalıp Sıddîklar grubuna dahil oluyor. Hz. Enes (ra) anlatıyor: “Amcam Enes bin Nadr (ra), Bedir Savaşı’nda bulunamadı. Bu sebeple, ‘Ben Resulullah (sas)’ın müşriklere karşı yaptığı ilk savaşta yoktum. Eğer Allah bana Resulullah (sas)’la birlikte müşriklere karşı savaşmak nasip ederse Allah (cc) ne yapacağımı görecektir!’ dedi.
Uhud günü Müslümanlar (bozulup) dağılınca, ‘Ey Allah’ım! Bunların -yani Müslümanların- yaptığından dolayı özürlerinin kabulünü dilerim. Ben onların -yani müşriklerin- yaptığından da sana sığınıyorum!’ dedi ve kılıcını çekip ilerledi. Karşısına Sa’d ibni Muaz çıkmıştı, ‘Ey Sa’d ibni Muaz! Cenneti istiyorum! Nadr’ın Rabb’ine yemin olsun ben Uhud’un önünden gelen cennetin kokusunu duyuyorum!’ dedi. (o günü anlatan) Sa’d ibni Muaz, Resulullah’a (sas): ‘Ey Allah’ın Resulü, (o gün) onun yaptıklarını (bir bir anlatmaya) muktedir değilim! İlerledi diyeyim o kadar.’ dedi. Enes bin Malik, Sa’d ibni Muaz (ra)’ı teyit ederek dedi ki: ‘Biz Enes bin Nadr’ın cesedinde seksen küsur darbe izi bulduk, kimisi kılıç, kimisi mızrak, kimisi ok yarasıydı. Ayrıca biz onu müşrikler tarafından müsle edilmiş (gözü oyulup, burnu kulakları koparılmış) olarak bulduk. Öyle ki onu kimse tanıyamamıştı. Kız kardeşi (halam) Rübeyy’i bedenindeki bir ‘ben’inden veya parmağının ucundan tanıdı.’ Bunun üzerine sahabe hakkında şu ayet-i kerime nazil oldu: “Müminlerden öyle yiğitler vardır ki Allah’a verdikleri sözü yerine getirip sadakatlerini ispat ettiler. Onlardan kimi adağını ödedi, canını verdi, kimi de şehitliği gözetlemektedir. Onlar verdikleri sözü asla değiştirmediler.” (Ahzap, 23). (Buhari, Megazi 17, Cihad 12; Müslim, İmaret 1487, (1903).
Sıddîk, ‘çok doğru söyleyen, hiç yalan söylemeyen, ahde vefalı, halis ve temiz kalpli’ anlamına gelmektedir. Seven sevdiğine sâdık kalır. Sevdiğini her haliyle izhar eder. Onu korur, kollar, gözetler. Ona gönül verir, tüm kalbiyle ona dilbeste olur. Onunla yer, içer, onunla adeta teneffüs eder. Canı pahasına dahi olsa sadâkatinden asla taviz vermez... Cenab-ı Hak, kullarına olan sadâkatini, sevgisini ve ikramını Rahmân, Rahîm, Rezzâk, Gafûr, Kerîm sıfatlarıyla izhar etmiştir. Her ne kadar kendisine isyan bayrakları çekilip şirk koşulsa, oluk oluk günahlar işlenip küfrân-ı ni’met edilse de, yine Cenab-ı Hak kullarına olan sevgisinden dolayı hep ikram etmiş, şefkat ve rahmetini asla esirgememiştir. O isyan eden kullarına dahi, rızk vermiş, yedirmiş, içirmiş, sağlık, sıhhat ve maddi imkanlar verip, dünya nimetlerinden faydalandırmıştır. Tabii ki, O’na (cc) itaat eden kullarına da sadakatleri nedeniyle altından ırmaklar akan cennetler ihsan edecektir. Öyle müjdelemiştir. Oysaki biz aciz kullar defalarca tövbemizi bozup tekrar hataya düşmüşüzdür. Nice defa: “Allah’ım, beni bu illetten kurtar, beni selamete çıkar, beni affet, bir daha bu hatayı işlemeyeceğime söz veriyorum.” diyerek Rabb’imize söz vermişizdir; fakat Allah’a verdiğimiz sözleri bozup tekrar hata işleyerek sâdık bir kul olamamışızdır...
Ayet-i kerimede: “Kim Allah ve Resulü’ne itaat eder, (Allah’a verdiği sözlerde ve itaatte sadık kalırsa) işte onlar Allah’ın kendilerine lütufta bulunduğu peygamberler, sıddîklar, şehitler ve salih kişilerle beraberdir. Bunlar ne güzel arkadaştır. (Nisa, 69) buyurulmaktadır. Nitekim asr-ı saadette bunun misaline şahit oluyoruz. Yüce sahabe Enes bin Nadr (ra), Allah’a söz veriyor ve ne pahasına olursa olsun verdiği sözün arkasında durarak Allah’a sadık kalıp Sıddîklar grubuna dahil oluyor. Hz. Enes (ra) anlatıyor: “Amcam Enes bin Nadr (ra), Bedir Savaşı’nda bulunamadı. Bu sebeple, ‘Ben Resulullah (sas)’ın müşriklere karşı yaptığı ilk savaşta yoktum. Eğer Allah bana Resulullah (sas)’la birlikte müşriklere karşı savaşmak nasip ederse Allah (cc) ne yapacağımı görecektir!’ dedi.
Uhud günü Müslümanlar (bozulup) dağılınca, ‘Ey Allah’ım! Bunların -yani Müslümanların- yaptığından dolayı özürlerinin kabulünü dilerim. Ben onların -yani müşriklerin- yaptığından da sana sığınıyorum!’ dedi ve kılıcını çekip ilerledi. Karşısına Sa’d ibni Muaz çıkmıştı, ‘Ey Sa’d ibni Muaz! Cenneti istiyorum! Nadr’ın Rabb’ine yemin olsun ben Uhud’un önünden gelen cennetin kokusunu duyuyorum!’ dedi. (o günü anlatan) Sa’d ibni Muaz, Resulullah’a (sas): ‘Ey Allah’ın Resulü, (o gün) onun yaptıklarını (bir bir anlatmaya) muktedir değilim! İlerledi diyeyim o kadar.’ dedi. Enes bin Malik, Sa’d ibni Muaz (ra)’ı teyit ederek dedi ki: ‘Biz Enes bin Nadr’ın cesedinde seksen küsur darbe izi bulduk, kimisi kılıç, kimisi mızrak, kimisi ok yarasıydı. Ayrıca biz onu müşrikler tarafından müsle edilmiş (gözü oyulup, burnu kulakları koparılmış) olarak bulduk. Öyle ki onu kimse tanıyamamıştı. Kız kardeşi (halam) Rübeyy’i bedenindeki bir ‘ben’inden veya parmağının ucundan tanıdı.’ Bunun üzerine sahabe hakkında şu ayet-i kerime nazil oldu: “Müminlerden öyle yiğitler vardır ki Allah’a verdikleri sözü yerine getirip sadakatlerini ispat ettiler. Onlardan kimi adağını ödedi, canını verdi, kimi de şehitliği gözetlemektedir. Onlar verdikleri sözü asla değiştirmediler.” (Ahzap, 23). (Buhari, Megazi 17, Cihad 12; Müslim, İmaret 1487, (1903).