Allah’ın emri, Resulü’nün peygamber olma şartı ve Müslümanların son nefese kadar görevi “tebliğdir”.
Hz. Muhammed (as) hayatı boyunca bu görevi en güzel şekilde yapmıştır.
Muhatabının konumu, misyonu, makamı, rütbesi ve saltanatı ne olursa olsun, hiçbir ayrım yapmadan herkes “Allah’ın emirlerini tebliğ” etmiştir.
Ve demiştir ki: “Ayı sağ elime, güneşi sol elime verseniz, ben bu görevden asla dönmem”.
Ne ilginç bir tevafuk, Hz. Peygamberin (as) “ehl–i kitabı/Yahudi ve Hıristiyanları” İslam’a davet ederken ölçü aldığı ayet–i kerimeyi, bu gün “hocaefendinin ahfadı” Yahudi ve Hıristiyanlarla dostluk kurmaya delil gösteriyor. Bu Allah’a ve Resulü’ne iftira değilse nedir?
Al–i İmran suresinin 64. ayet–i kerimesi gayet açık ve net olarak, ehl–i kitabı, içinde bulundukları şirk ve küfür halini bırakıp tevhide ve imana davet eden ayettir.
Ehl–i kitabın içinde bulunduğu şirki ve küfrü bırakıp Müslüman olmalarını, bu daveti kabul etmedikleri anda, “gerçek Müslümanların Hz. Muhammed ve O’na uyanların olduğu” bunların dışında kalanların asla Müslüman olamayacaklarını gayet açık ve ayan beyan ortaya koyuyor.
Al–i İmran 64. ayetten bunun dışında bir mana çıkaranlar Allah’a ve Resulü’ne iftira ediyor.
Bu iftirayı yapanların “Gerçek Furkan” adlı bir iğrençliği çıkaran papaz Dr. Anis Shorrosh’tan pek farklı bir şey yapmadıkları ortadadır.
Daha önce hakkında onlarca makale yazdığım Al–i İmran 64. ayeti bakın Hz. Peygamber hangi manada ve nerede kullandı.
Döneminin en güçlü Hıristiyan devleti olan Bizans’ın devlet Başkanı Heraklius’a gönderdiği “İslam’a davet Mektubu” –lütfen dikkat! İslam’a davet mektubu, diyalog mektubu değil– Al–i İmran 64. ayetle bitiyor.
İşte o mektup:
“Rahmân ve Rahîm olan Allah’ın Adıyla,
Allah’ın kulu ve peygamberi Muhammed’den (as) Rumların büyüğü Heraklius’a,
Hidayete uyup doğru yola gidene selam olsun. Sizi İslam’a davet ediyorum. Müslüman olunuz, selamet bulursunuz. Allah ecrinizi iki kat verir. Bundan yüz çevirirseniz dalalette kalan bütün halkın vebali size yüklenir. Ey Ehl–i kitap! Geliniz, sizinle aramızda ölçü olan kelime üzerinde birleşelim ki, Allah’tan gayrisine kulluk etmeyelim, O’na hiçbir şeyi ortak koşmayalım, bir birimizi Allah’tan gayri Rab edinmeyelim. Şayet bundan yüz çevirecek olurlarsa de ki, hepiniz şahit olun, biz işte Müslümanız.” (Al–i İmran, 3/64)
Vahyin ilk muhatabı olan Hz. Muhammed (as) mi bu ayeti daha iyi anlamıştır, yoksa, 1996’nın son çeyreğine kadar kiliseye, papaza, Papa’ya, patriğe, misyonerliğe şiddetle karşı olup daha sonra çark edenler mi?
Bunun takdirini size değerli okuyuculara bırakıyorum.
Bir başak ilgili tevafuk da şu.
Evangelist papaz Dr. Anis Shorrosh, yazdığı “Gerçek Furkan” isimli sapıklık manzumesi kitabında İncil ve Tevrat’tan bölümler alıyor
Bir tesadüf olabilir mi?
Siz ne dersiniz bilmem.
Ama ben şu tarihi vecizemi yine söyleyeyim: “Gökyüzünde tesadüf olur ama bu ülke asla!”
İslam’a yapılan bu saldırıların merkezi birdir.
Saldıranlar farklı isim ve unvan altında olsalar da.
Hz. Muhammed (as) hayatı boyunca bu görevi en güzel şekilde yapmıştır.
Muhatabının konumu, misyonu, makamı, rütbesi ve saltanatı ne olursa olsun, hiçbir ayrım yapmadan herkes “Allah’ın emirlerini tebliğ” etmiştir.
Ve demiştir ki: “Ayı sağ elime, güneşi sol elime verseniz, ben bu görevden asla dönmem”.
Ne ilginç bir tevafuk, Hz. Peygamberin (as) “ehl–i kitabı/Yahudi ve Hıristiyanları” İslam’a davet ederken ölçü aldığı ayet–i kerimeyi, bu gün “hocaefendinin ahfadı” Yahudi ve Hıristiyanlarla dostluk kurmaya delil gösteriyor. Bu Allah’a ve Resulü’ne iftira değilse nedir?
Al–i İmran suresinin 64. ayet–i kerimesi gayet açık ve net olarak, ehl–i kitabı, içinde bulundukları şirk ve küfür halini bırakıp tevhide ve imana davet eden ayettir.
Ehl–i kitabın içinde bulunduğu şirki ve küfrü bırakıp Müslüman olmalarını, bu daveti kabul etmedikleri anda, “gerçek Müslümanların Hz. Muhammed ve O’na uyanların olduğu” bunların dışında kalanların asla Müslüman olamayacaklarını gayet açık ve ayan beyan ortaya koyuyor.
Al–i İmran 64. ayetten bunun dışında bir mana çıkaranlar Allah’a ve Resulü’ne iftira ediyor.
Bu iftirayı yapanların “Gerçek Furkan” adlı bir iğrençliği çıkaran papaz Dr. Anis Shorrosh’tan pek farklı bir şey yapmadıkları ortadadır.
Daha önce hakkında onlarca makale yazdığım Al–i İmran 64. ayeti bakın Hz. Peygamber hangi manada ve nerede kullandı.
Döneminin en güçlü Hıristiyan devleti olan Bizans’ın devlet Başkanı Heraklius’a gönderdiği “İslam’a davet Mektubu” –lütfen dikkat! İslam’a davet mektubu, diyalog mektubu değil– Al–i İmran 64. ayetle bitiyor.
İşte o mektup:
“Rahmân ve Rahîm olan Allah’ın Adıyla,
Allah’ın kulu ve peygamberi Muhammed’den (as) Rumların büyüğü Heraklius’a,
Hidayete uyup doğru yola gidene selam olsun. Sizi İslam’a davet ediyorum. Müslüman olunuz, selamet bulursunuz. Allah ecrinizi iki kat verir. Bundan yüz çevirirseniz dalalette kalan bütün halkın vebali size yüklenir. Ey Ehl–i kitap! Geliniz, sizinle aramızda ölçü olan kelime üzerinde birleşelim ki, Allah’tan gayrisine kulluk etmeyelim, O’na hiçbir şeyi ortak koşmayalım, bir birimizi Allah’tan gayri Rab edinmeyelim. Şayet bundan yüz çevirecek olurlarsa de ki, hepiniz şahit olun, biz işte Müslümanız.” (Al–i İmran, 3/64)
Vahyin ilk muhatabı olan Hz. Muhammed (as) mi bu ayeti daha iyi anlamıştır, yoksa, 1996’nın son çeyreğine kadar kiliseye, papaza, Papa’ya, patriğe, misyonerliğe şiddetle karşı olup daha sonra çark edenler mi?
Bunun takdirini size değerli okuyuculara bırakıyorum.
Bir başak ilgili tevafuk da şu.
Evangelist papaz Dr. Anis Shorrosh, yazdığı “Gerçek Furkan” isimli sapıklık manzumesi kitabında İncil ve Tevrat’tan bölümler alıyor
Bir tesadüf olabilir mi?
Siz ne dersiniz bilmem.
Ama ben şu tarihi vecizemi yine söyleyeyim: “Gökyüzünde tesadüf olur ama bu ülke asla!”
İslam’a yapılan bu saldırıların merkezi birdir.
Saldıranlar farklı isim ve unvan altında olsalar da.
